به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، متاستاز (گسترش سرطان از تومور اولیه به سایر قسمت‌های بدن) مسئول 90 درصد مرگ و میرهای ناشی از سرطان در ایالات متحده است. برای متاستاز موثر، سلول‌های سرطانی باید از یک نوع سلول به سلول دیگر منتقل شوند. درک اینکه چه چیزی باعث ایجاد انعطاف پذیری سلولی می‌شود برای توسعه استراتژی‌های بهتر برای پیشگیری و درمان متاستاز ضروری است. در تحقیقی که روی موش ها در تاریخ 5 ژانویه در Nature Cell Biology منتشر شد، دکتر Wenjun Guo، Deyou Zheng و همکارانش گزارش دادند که جهش در MLL3 - ژنی که اغلب در سرطان سینه و سایر سرطان های انسانی جهش می یابد - نقش جدیدی در قادر ساختن سلول های سرطانی برای جابجایی آسان بین حالت‎های سلولی اپیتلیال و مزانشیمی ایفا می‌کند و باعث می‌شود سلول‌های سرطانی جهش یافته MLL3 به شدت متاستاتیک شوند. محققان همچنین دریافتند که مهارکننده‌های شناخته شده به عنوان مهارکننده‌های پروتئین BET (برومدومین و خارج از پایانه) می‌توانند به طور انتخابی سلول‌های سرطانی جهش یافته MLL3 را در سرطان سینه مورد هدف قرار دهند.

متاستاز تومور

متاستاز تومور، حرکت سلول‌های تومور از یک محل اولیه برای استعمار تدریجی اندام‌های دوردست، یکی از عوامل اصلی مرگ و میر بیماران سرطانی است. تاکنون اهداف درمانی پیشگیری از متاستاز اولیه در بیماران پرخطر، کوچک شدن ضایعات ایجاد شده و پیشگیری از متاستازهای اضافی در بیماران با بیماری محدود بوده است. زیرا سلول‌های تومور به جای مستقل بودن، در تعاملات دو طرفه با ریزمحیط‌های متاستاتیک برای تغییر ایمنی ضد توموری، محیط خارج سلولی، ثبات ژنومی، سیگنال‌دهی بقا، مقاومت شیمی‌درمانی و چرخه‌های تکثیری شرکت می‌کنند. متاستاز کلمه ای است که برای توصیف گسترش سرطان استفاده می‌شود. برخلاف سلول‌های طبیعی، سلول‌های سرطانی این توانایی را دارند که خارج از جایی در بدن شما که در آن منشأ گرفته‌اند رشد کنند. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، سرطان متاستاتیک، سرطان پیشرفته یا سرطان مرحله IV نامیده می شود. تقریباً همه انواع سرطان دارای پتانسیل متاستاز هستند، اما اینکه آیا آنها متاستاز می‌دهند به عوامل مختلفی بستگی دارد. تومورهای متاستاتیک (متاستاز) می‌توانند به سه طریق ایجاد شوند. سرطان متاستاتیک زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های سرطانی از تومور اصلی جدا شده، وارد جریان خون یا سیستم لنفاوی شما شده و به سایر نواحی بدن پخش می‌شوند. اکثر سرطان‎های متاستاتیک قابل کنترل هستند، اما قابل درمان نیستند. درمان می‌تواند علائم و رشد سرطان را کاهش دهد و کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشد.

انتقال اپیتلیال - مزانشیمی (EMT)

انتقال اپیتلیال-مزانشیمی (EMT) یک فرآیند سلولی است که طی آن سلول‌های اپیتلیال فنوتیپ‌ها و رفتار مزانشیمی را به دنبال کاهش ویژگی‌های اپیتلیال به دست می‌آورند. EMT در پاسخ به سیگنال‌هایی که سلول‌ها از ریزمحیط خود دریافت می‌کنند تحریک می‌شود. وضعیت اپیتلیال سلول‌هایی که EMT در آنها شروع می‌شود با اتصالات سلول اپیتلیال به سلول پایدار، قطبیت آپیکال-پایه و برهمکنش با غشای پایه مشخص می‌شود. در طول EMT، تغییرات در بیان ژن و مکانیسم‌های تنظیم پس از ترجمه منجر به سرکوب این ویژگی‌های اپیتلیال و کسب ویژگی‌های مزانشیمی می‌شود. سپس سلول‌ها مورفولوژی فیبروبلاست‌مانند و معماری سلولی و همچنین افزایش ظرفیت مهاجرت را نشان می‌دهند. علاوه بر این، این سلول‌های مهاجر اغلب دارای خواص تهاجمی هستند. در مجموع اینکه انتقال اپیتلیال - مزانشیمی (EMT) شامل تغییرات دینامیکی در سازمان سلولی از فنوتیپ‎های اپیتلیالی به مزانشیمی است که منجر به تغییرات عملکردی در مهاجرت و تهاجم سلولی می‌شود. EMT در طیف متنوعی از شرایط فیزیولوژیکی و پاتولوژیک رخ می‌دهد و توسط مجموعه‌ای از سیگنال‌های القایی، تنظیم‌کننده‌های رونویسی و عوامل پایین‌دست هدایت می‌شود. تحقیقات زیادی در مورد EMT به سرعت در حال گسترش است. در سرطان، EMT با شروع تومور، تهاجم، متاستاز و مقاومت به درمان مرتبط است. اخیراً نشان داده شده است که EMT یک فرآیند باینری نیست، بلکه از طریق حالت‌های سلولی متمایز رخ می‌دهد. بنابراین لازم است که در مورد ویژگی‌های عملکردی مختلف، مانند تکثیر، انتشار، انعطاف‌پذیری، تهاجم و متاستاز مرتبط با حالت‌های متمایز EMT بحث و بررسی کرد.

تاثیر تنظیم‌کننده اپی ژنتیک MLL3 در سرطان

پلاستیسیته فنوتیپی مرتبط با انتقال هیبریدی اپیتلیال- مزانشیمی (EMT) برای رشد متاستاتیک بسیار مهم است. با این حال، مکانیسم‌های حاکم بر حالت EMT ترکیبی به خوبی تعریف نشده است. در اینجا ما نشان دادیم که حذف تنظیم‌کننده اپی ژنتیک MLL3، یک سرکوب‌کننده تومور که اغلب در سرطان انسان تغییر می‌کند، به دستیابی EMT در سلول‌های سرطان سینه کمک می‌کند. مشاهده شد که متمایز از سایر تنظیم کننده‌های EMT که فقط تغییرات یک جهته را واسطه می‌کنند، از دست دادن MLL3 باعث افزایش پاسخ به محرک‌های القا کننده EMT و انتقال مزانشیمی به اپیتلیال در سلول‌های اپیتلیال و مزانشیمی شده است. در نتیجه، از دست دادن MLL3 تا حد زیادی متاستاز را با افزایش کلونیزاسیون متاستاتیک افزایش داد. از نظر مکانیکی، از دست دادن MLL3 منجر به افزایش سیگنال‌دهی IFNγ شد که به القای سلول‌های EMT هیبریدی و افزایش ظرفیت متاستاتیک کمک کرد. علاوه بر این، مهار BET به طور موثر رشد تومورهای اولیه و متاستازهای جهش یافته MLL3 را سرکوب کرد. این نتایج جهش MLL3 را به عنوان یک محرک کلیدی EMT هیبریدی و متاستاز در سرطان پستان که می‌تواند به صورت درمانی مورد هدف قرار گیرد، آشکار کرد.

پایان مطلب/.