به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه (CSSCs) در چشم‌پزشکی احیاکننده، یک هدف درمانی جدید برای آسیب‌ها و بیماری‌های قرنیه ارائه می‌کنند. این بررسی یک بررسی جامع از CSSCها، بررسی آناتومی، عملکردها و نقش آن‌ها در حفظ یکپارچگی قرنیه ارائه می‌دهد. نشانگرهای مولکولی، مکانیسم‌های بهبود زخم و کاربردهای درمانی بالقوه مورد بحث قرار می‌گیرند. کوری با صدمه به قرنیه، به ویژه در مناطق با منابع محدودتر، بر نیاز به راه حل‌های نوآورانه تاکید می‌کند. چالش‌های ناشی از نقایص قرنیه، با تاکید بر نیاز فوری به مداخلات درمانی پیشرفته، مورد بحث قرار می‌گیرد. 
آناتومی قرنیه
قرنیه، یک بافت شفاف و بدون عروق است که قسمت قدامی چشم را تشکیل می‌دهد، از محتویات چشم محافظت می‌کند و قدرت انکساری اصلی چشم را فراهم می‌کند. قرنیه شامل پنج لایه مجزا است. قرنیه یک ساختار دقیق سازمان یافته را نشان می‌دهد که هر لایه در خواص نوری و بیومکانیکی منحصر به فرد خود نقش دارد. اپیتلیوم قرنیه، خارجی ترین لایه قرنیه، یک بافت بسیار تخصصی و شفاف است که از لایه‌هایی از سلول‌های اپیتلیال محکم بسته شده تشکیل شده است. این لایه اولین سد محافظ در برابر عوامل محیطی از جمله پاتوژن‌ها و ذرات خارجی است. اپیتلیوم قرنیه همچنین اولین لایه‌ای است که نور را می‌شکند و به حدت بینایی کمک می‌کند.

هویت سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه
ریشه‌ها و قدرت
چشم پستانداران در مراحل رشدی که از تاج عصبی سرچشمه می‌گیرد، تحت ساخت و ساز قرار گرفته، که باعث ایجاد سه منبع متمایز از سلول‌های پیش ساز چشم می‌شود: اکتودرم عصبی، اکتودرم سطحی و مزانشیم دور چشم. به طور خاص، مزانشیم دور چشم به تشکیل سلول‌های استرومایی مسئول ساخت استروما کمک می‌کند و در نهایت به کراتوسیت تبدیل می‌شود. در درون مزانشیم دور چشم، این سلول‌ها نقش حیاتی در ساخت اولیه و بازسازی ماتریکس خارج سلولی (ECM) در استروما دارند که با ساختار منحصر به فرد و پروتئین‌های رسوب‌شده مشخص می‌شود که شفافیت را تضمین می‌کند.
نشانگرهای مولکولی
سلول‌های بنیادی استرومایی در قرنیه با نشانگرهای مولکولی منحصر به فرد و محل قرارگیری آن‌ها در داخل بافت مشخص می‌شوند. کراتوسیت‌های قرنیه که در داخل استرومای قرنیه قرار دارند، نشانگرهای مولکولی متمایز را نشان می‌دهند که برای شناسایی و خصوصیات عملکردی آن‌ها ضروری است. در میان این نشانگرها، Pax6 و ABCG2 به‌عنوان شاخص‌های کلیدی سلول‌های پیش‌ساز کراتوسیت عمل می‌کنند و به ترتیب ویژگی‌های ساکن و شبیه سلول‌های بنیادی آن‌ها را برجسته می‌کنند. سایر نشانگرهای سلول بنیادی مزانشیمی عمومی، مانند نشانگرهای MSC مانند CD73، CD90، CD105، و CD140b/PDGFRβ نیز بیان می‌شوند.
محل
سلول‌های بنیادی استرومایی عمدتاً در استرومای قدامی، نزدیک به مرز اپیتلیوم قرنیه قرار دارند. موقعیت استراتژیک آن‌ها به آن‌ها اجازه می‌دهد تا به سرعت به آسیب‌ها و نقایص قرنیه پاسخ دهند. در استرومای لیمبال، یک طاقچه غنی شده با اجزای ماتریکس خارج سلولی و مولکول‌های سیگنال‌دهنده، تعداد بیشتری از سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه وجود دارد که حالت سکون و پتانسیل بازسازی را حفظ می‌کنند. این سلول‌ها به عنوان مخزن سلول‌های پیش‌ساز عمل می‌کنند که می‌توانند به کراتوسیت‌های عملکردی، سلول‌های تخصصی که مسئول حفظ استرومای شفاف قرنیه هستند، تمایز پیدا کنند.
هموستاز و یکپارچگی بافت
حتی در غیاب آسیب، سلول‌های بنیادی استرومایی با نظارت بر سلامت کراتوسیت‌ها و مشارکت در تجدید ماتریکس استرومایی به حفظ هموستاز قرنیه کمک می‌کنند. این نظارت مستمر یکپارچگی ساختاری و عملکردی قرنیه را تضمین می‌کند. سلول‌های بنیادی استرومایی با شرکت در یک تداخل دو طرفه با اپیتلیوم قرنیه که به تنظیم تجدید سلول‌های اپیتلیال و استرومایی کمک می‌کند، نقش کلیدی در تضمین شفافیت و یکپارچگی ساختار قرنیه ایفا می‌کنند.
بازسازی کراتوسیت‌ها
هنگامی که قرنیه آسیب می‌بیند یا تغییر سلولی را تجربه می‌کند، سلول‌های بنیادی استرومایی برای تکثیر و تمایز به کراتوسیت‌ها فعال می‌شوند. کراتوسیت‌ها سلول‌های تخصصی هستند که مسئول حفظ ماتریکس خارج سلولی استرومای قرنیه هستند که عمدتاً از فیبرهای کلاژن تشکیل شده است. این فرآیند برای بازسازی ضروری است.
تعاملات درون طاقچه سلول‌های بنیادی استرومال
واضح ترین عملکرد اپیتلیوم با توجه به استروما به عنوان یک مانع است. اپیتلیوم اولین خطی است که هر تهدید خارجی، خواه ویروسی، باکتریایی یا فیزیکی، قبل از ورود به استروما باید از آن عبور کند. سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه با یکدیگر در درون ماتریکس استرومایی تعامل دارند، تعادلی پویا ترتیب می‌دهند که به هموستاز و ترمیم بافت کمک می‌کند.
نقص سلول‌های بنیادی استرومایی
نقایص سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه منطقه قابل توجهی از نگرانی را تشکیل می‌دهد و بر ظرفیت بازسازی و حفظ سلامت قرنیه تأثیر می‌گذارد. این نقایص ممکن است از عوامل مختلفی از جمله جهش‌های ژنتیکی یا تأثیرات محیطی ناشی شوند که منجر به کاهش توانایی سلول‌های بنیادی استرومایی برای تکثیر و تمایز مؤثر می‌شود. نقش دقیق نقایص سلول‌های بنیادی استرومایی در بیماری‌های مختلف استرومایی قرنیه - چه ارثی و چه اکتسابی - همچنان مورد مطالعه قرار دارد.
درک اساس مولکولی نقص سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه برای توسعه مداخلات درمانی هدفمند بسیار مهم است. این شامل رمزگشایی مسیرهای پیام رسانی پیچیده و عوامل ژنتیکی است که رفتار این سلول‌های بنیادی را تنظیم می‌کند. نقص در مولکول‌های سیگنالینگ یا اختلال در ریزمحیط اطراف سلول‌های بنیادی استرومایی می‌تواند عملکرد طبیعی آن‌ها را مختل کند. فن‌آوری‌های نوظهور، مانند ویرایش ژن و درمان‌های سلول‌های بنیادی، راه‌های امیدوارکننده‌ای را برای رفع این نقایص با پتانسیل افزایش قابلیت‌های بازسازی سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه ارائه می‌دهند. تحقیقات جامع در مورد علل و مکانیسم‌های زمینه‌ای نقص سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه، کلید پیشرفت روش‌های پزشکی بازساختی برای درمان اختلالات قرنیه و بهبود نتایج کلی بینایی است.
درمان با سلول‌های بنیادی استرومال - پتانسیل برای درمان اگزوزوم
درمان اگزوزوم به عنوان یک راه امیدوارکننده برای استفاده از پتانسیل درمانی سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه پدیدار شده است. هم با تکثیر ترشحات سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه برای هدف قرار دادن سلول‌های اپیتلیال و هم با تأثیر مستقیم بر CSSC. اگزوزوم‌ها نوعی از وزیکول‌های خارج سلولی هستند که توسط انواع مختلف سلول از جمله سلول‌های بنیادی استرومایی آزاد می‌شوند که محموله‌ای از مولکول‌های فعال زیستی مانند پروتئین‌ها، لیپیدها و اسیدهای نوکلئیک را حمل می‌کنند. هنگامی که اگزوزوم‌ها روی سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه اعمال می‌شوند، می‌توانند به عنوان پیام رسان عمل کنند، ارتباطات بین سلولی را تسهیل کرده و رفتارهای سلولی خاصی را القا می‌کنند.
جوانسازی سلول‌های بنیادی استرومال
جوانسازی سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه یک رویکرد جدید در پزشکی بازساختی است. با توجه به اینکه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان در انتظار پیوند قرنیه هستند و چالش‌های مهم مرتبط با کمبود قرنیه اهدایی، استراتژی‌هایی که بر جوان‌سازی سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه تمرکز می‌کنند، یک تغییر پارادایم بالقوه آینده را ارائه می‌دهند: بازسازی به جای پیوند. تحریک مولکولی سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه یک مرز در تحقیقات است که هدف آن بهینه سازی پتانسیل بازسازی آن‌هاست. درک اینکه چگونه نشانه‌های مولکولی بر رفتار و عملکرد این سلول‌ها تأثیر می‌گذارند در افزایش کارایی آن‌ها در کاربردهای درمانی بسیار مهم است. این امر به ویژه در مواردی که این سلول‌های بنیادی ممکن است به اهداکنندگان پیوند شوند، به ویژه ترشحات اگزوزوم آن‌ها پس از جاسازی در یک اهداکننده، مرتبط است.
علاوه بر این، تحقیقات بیماری‌هایی را که به اگزوزوم‌های مشتق شده از سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه آسیب می‌رسانند، کشف می‌کند و تأثیر متقابل بین شرایط پاتولوژیک و پتانسیل بازسازی این وزیکول‌های خارج سلولی را آشکار می‌کند. این دانش به مداخلات هدفمند برای بیماری های خاص کمک می‌کند و دامنه درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی استرومایی قرنیه را گسترش می‌دهد.
پایان مطلب/.