به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، مجموعه تمایزی ۳۸ (CD38) که با نامِ ریبوز هیدرولاز ADP حلقوی هم شناخته می‌شود، یک گلیکوپروتئین است که در انسان توسط  ژن CD38 که بر روی کروموزوم ۴ قرار دارد، کد می‌شود. این گلیکوپروتئین بر سطح بسیاری از گلبول‌های سفید (از جمله لنفوسیت‌های B CD4+  و CD8+ وسلول‌های کشنده طبیعی) دیده می‌شود. این پروتئین در چسبندگی سلولی، ترارسانی پیام و ارسال سیگنال به واسطه کلسیم نقش دارد. پروتئین CD38 در بروز اشکال در پاسخ ایمنی، اختلالات متابولیک و تغییرات رفتاری از جمله فراموشی گروهی مرتبط با اوتیسم دخیل است. همچنین این مولکول در عفونت اچ‌آی‌وی، سرطان‌های خون، مولتیپل میلوما، برخی تومورهای تور، دیابت نوع ۲، متابولیسم استخوان و برخی بیماری‌های ژنتیکی نقش دارد. CD38 آنزیمی را می‌سازد که ترشح هورمون اکسی‌توسین از مغز را کنترل می‌کند. نشان داده شده که افزایش تدریجی CD38 در اثر سن، با کاهش +NAD در ارتباط است، همچنین افزایش بیان ژن CD38 در لوسمی مزمن لنفاوی (CLL) با کاهش سرعت پیشرفت بیماری مرتبط است. حال در مطالعه‌ای که اخیراً در نشریه  Scientific Reports منتشر شده است، محققان ارزیابی می‌کنند که چگونه تنوع ژنتیکی در یک مجموعه تمایز 38 (CD38) با افزایش ناراحتی شخصی در یک موقعیت هیجان‌انگیز همراه است.

CD38 و اکسی توسین

اکسی توسین یک هورمون عصبی نوروهیپوفیزیال و اولیگوپپتیدی است، که در پستانداران وجود دارد. اکسی‌توسین به صورت طبیعی در هیپوتالاموس تولید و در هیپوفیز پسین ذخیره و ترشح می‌شود، و نقش اساسی در اتفاقات قبل و بعد از زایمان دارد. مطالعات هم‌چنین نشان داده‌است که اکسی‌توسین در بسیاری از رفتارها، از جمله شناخت اجتماعی، جفت‌پیوندی، اضطراب و رفتارهای والدینانه دخیل است و حتی این هورمون به هورمون عشق هم شناخته می‌شود؛ زیرا، زمانی که حس عشق یا دوست داشتن داشته باشیم این هورمون در خون ترشح می‌شود. انواع ژنتیکی مرتبط با اکسی توسین با اثرات مختلفی بر همدلی، فعال شدن مغز در طی وظایف تشخیص احساسات، پاسخ به ضربه و خطر ابتلا به اوتیسم مرتبط است. اخیراً، محققان شناسایی کرده‌اند که حامل‌های آللی پلی‌مورفیسم تک نوکلئوتیدی CD38 (SNP) rs3796863 دارای سطوح اکسی توسین پلاسما بالاتر، رویکرد حساس‌تر به فرزندپروری و پاسخ‌های همدلانه قوی‌تر هستند. با این حال، مطالعات دیگر گزارش کرده اند که دانش آموزان با ژنوتیپ AA CD38 SNP سطوح بالاتری از افکار خودکشی، علائم افسردگی و بیگانگی بیشتر از والدین و همسالان را گزارش کرده اند. این یافته‌های متناقض، برخی از محققان را به این نظریه سوق داده است که حاملان A ممکن است از نظر اجتماعی حساس‌تر باشند، که در نتیجه می‌تواند منجر به واکنش عاطفی منفی قوی‌تر در طول موقعیت‌های استرس‌زا شود. علی‌رغم این مفهوم، هیچ مطالعه‌ای تا به امروز تأثیر ژنوتیپ CD38 را بر واکنش منفی به موقعیت‌های استرس‌زای عاطفی ارزیابی نکرده است.

درباره مطالعه

برای مطالعه حاضر، محققان از دانشجویان 18 ساله و بالاتر کانادایی استفاده کردند که هیچ مشکلی برای سلامتی نداشتند که انتظار می رفت بر سطح هورمون تأثیر بگذارد. به همه شرکت کنندگان در مطالعه یک ویدیوی سه دقیقه ای نشان داده شد که پدری را در حال روایت داستان سرطان نهایی فرزندش نشان می‌داد. پس از ویدئو، شرکت‌کنندگان در مطالعه پرسشنامه‌ای را تکمیل کردند که به دنبال ارزیابی پاسخ عاطفی آن‌ها به 12 هیجان بود که شش مورد آن شامل احساس نگرانی همدلانه بود، در حالی که شش مورد دیگر شامل احساسات پریشانی شخصی بود. این پاسخ‌ها در مقیاس یک تا پنج رتبه‌بندی شدند که نمرات بالاتر نشان‌دهنده تأیید بالاتر پاسخ عاطفی است. دو خرده مقیاس شاخص واکنش بین فردی (IRI)، شامل زیرمقیاس‌های پریشانی شخصی و نگرانی همدلانه، برای بررسی اینکه آیا ژنوتیپ CD38 مربوط به معیارهای گرایشی پاسخ‌های هیجانی است یا خیر، استفاده شد. شرکت‌کنندگان IRI را تقریباً 10 دقیقه پس از تماشای ویدیوی احساسی تکمیل کردند، که در طی آن پاسخ‌های خود را در مقیاس پنج درجه‌ای لیکرت با نمره بالاتر نشان‌دهنده افزایش همدلی ارزیابی کردند.

یافته‌های مطالعه

در مجموع 171 دانش آموز در مطالعه حاضر شرکت کردند که 24، 77 و 70 نفر از آن‌ها به ترتیب دارای ژنوتیپ‌های AA، AC و CC CD38 SNP بودند. میانگین رتبه‌بندی‌های پاسخ مربوط به پریشانی برای زنان بیشتر از مردان و AA/AC نسبت به ژنوتیپ‌های CC بود، بنابراین نشان می‌دهد که جنس و ژنوتیپ CD38 بر این پاسخ‌ها تأثیر می‌گذارد اما بر تعامل آن‌ها تأثیر نمی‌گذارد. همچنین زنان در پاسخ‌های مرتبط با همدلی امتیاز بیشتری نسبت به مردان کسب کردند. اما این نمرات در بین ژنوتیپ‌های مختلف تفاوت معنی داری نداشت. در هر دو خرده مقیاس IRI، جنسیت تأثیر معنی‌داری داشت و زنان امتیاز بیشتری نسبت به مردان داشتند. با این حال، نتایج زیرمقیاس IRI بین ژنوتیپ‌های CD38 تفاوت معنی‌داری نداشت. افراد دارای آلل A هنگام دیدن فردی در پریشانی، سطوح ناچیز همدلی، یک پاسخ مراقبتی که به خوبی تشخیص داده شده بود، اما سطوح قابل توجهی از پریشانی شخصی، یک واکنش عاطفی متمرکز بر خود را گزارش کردند. یک موقعیت القا کننده همدلی ممکن است این دو پاسخ را به طور همزمان برانگیزد. با این حال، آن‌ها می‌توانند پیامدهای متفاوتی داشته باشند. برای مثال، در حالی که همدلی رفتار کمکی را برای تسکین پریشانی فرد نیازمند ترویج می‌کند، فردی که در مضیقه است ممکن است به جای ارائه کمک به فرد دیگری که به کمک نیاز دارد، تمایل داشته باشد که ناراحتی خود را کاهش دهد.

نتیجه گیری

مطالعه حاضر شواهد اولیه ای را ارائه می‌دهد که تنوع ژنتیکی در CD38 بر حساسیت اجتماعی-عاطفی تأثیر می‌گذارد. برای این منظور، حاملان آلل A در پاسخ به یک عامل استرس زای اجتماعی منفی در برابر احساسات مرتبط با پریشانی آسیب پذیرتر بودند. یافته‌های مطالعه ممکن است با یافته‌های متناقض مطابقت دهد که حامل‌های آلل CD38 A با وجود نشان دادن پیامدهای بین فردی بدتر، همدل‌تر هستند. علیرغم داشتن همدلی بیشتر، سطوح بالای پریشانی شخصی آن‌ها ممکن است از ارائه حمایت اجتماعی مناسب در هنگام درگیری اجتماعی جلوگیری کند. این داده‌ها در مورد انواع ژنتیکی مرتبط با اکسی توسین می‌توانند برای پیش‌بینی افرادی استفاده شوند که بافر در برابر استرس و اضطراب در پاسخ به موقعیت‌های چالش‌برانگیز بین فردی برای آن‌ها ضعیف‌تر است. با توجه به ناتوانی آن‌ها در تنظیم احساسات منفی، این افراد باید حمایت کافی و به موقع دریافت کنند. مطالعات آینده، به ویژه در زمینه‌های بین فردی، نیاز به استفاده از پارادایم‌های همدلی طبیعی بیشتری برای ارزیابی نقش CD38 در تنظیم هیجانی دارند.

پایان مطلب./