به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، سیستم ایمنی محیطی در بیماری آلزایمر (AD) با روش‌های توالی یابی مدرن به طور کامل مورد مطالعه قرار نگرفته است. یک مطالعه جدید در Northwestern Medicine نشان داده است که سیستم ایمنی در خون بیماران آلزایمر از نظر اپی ژنتیکی تغییر کرده است. این بدان معناست که رفتار یا محیط بیماران تغییراتی را ایجاد کرده است که بر نحوه عملکرد ژن‌های آنها تأثیر می‌گذارد. بسیاری از این ژن‌های تغییر یافته ایمنی همان ژن‌هایی هستند که خطر ابتلا به آلزایمر را در افراد افزایش می‌دهند. دانشمندان نورث وسترن اعلام کردند که علت آن می‌تواند عفونت ویروسی قبلی، آلاینده‌های محیطی یا سایر عوامل و رفتارهای سبک زندگی باشد. دیوید گیت، محقق ارشد، استادیار عصب‌شناسی در دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورث‌وسترن، می‌گوید: «ممکن است این یافته‌ها پاسخ ایمنی محیطی را در خطر ابتلا به بیماری آلزایمر دخیل کنند. ما هنوز نفهمیده ایم که آیا این تغییرات بازتابی از آسیب شناسی مغز است یا باعث تسریع بیماری می‌شود. نتایج این مطالعه در 9 فوریه در مجله Neuron منتشر شد.

نقش سیستم ایمنی محیطی درایجاد بیماری آلزایمر

اختلال در تنظیم سیستم ایمنی یکی از ویژگی‌های اصلی بیماری آلزایمر (AD) است. شواهد قابل توجهی نشان می‌دهد که تغییرات پاتولوژیک در هر دو پاسخ ایمنی مرکزی و محیطی رخ می‌دهد و این تغییرات در طول زمان تغییر می‌کند. قبلا تصور می‌شد که اختلال عملکرد سیستم ایمنی به عنوان یک علت پاتوژنز و پیشرفت AD به فرآیند ایمنی در CNS محدود می‌شود، اما داده‌های انباشته نشان دهنده نقش محوری سیستم ایمنی محیطی در ایجاد این بیماری است. بررسی پاتوفیزیولوژی AD از طریق لنز یک فرآیند ایمنی سیستمیک، سؤالات مهمی را در مورد چگونگی برقراری ارتباط بین بخش‌های محیطی و مرکزی، اینکه آیا این ارتباط از نظر عملکردی در طول زمان تغییر می‌کند، و اینکه آیا این تداخل می‌تواند یک هدف درمانی باشد، مطرح می‌کند. برخی از داده‌ها همچنین نشان می‌دهند که تغییرات عملکردی در سلول‌های ایمنی و/یا اختلال در هموستاز ایمنی منجر به ترکیبی از اثرات محافظتی و مخرب پایین‌دستی با پیامدهای پیچیده - مثبت و منفی - برای AD بر اساس مرحله بیماری می‌شود. بنابراین درک نقش‌های بی‌شمار اختلال سیستم ایمنی محیطی-مرکزی در ایجاد بیماری AD و توسعه مداخلات درمانی مؤثر که ارتباط بین این سیستم‌ها را هدف قرار می‌دهد، ضروری است.

بیماری آلزایمر (AD)

بیماری آلزایمر (AD) یک اختلال عصبی بسیار شایع است که منجر به از دست دادن تدریجی حافظه و کاهش عملکرد شناختی و در نهایت منجر به علائم زوال عقل می‌شود. تجمع پپتید β-آمیلوئید (Aβ) در مغز نشان دهنده یک رویداد پاتولوژیک اولیه AD1 است که بیش از دهه‌ها قبل از شروع علائم در مرحله خاموش و پیش بالینی بیماری رخ می‌دهد. افراد سالم (HCS) با بتا آمیلوئید مغزی بالا، افرادی هستند که در چنین مرحله اولیه و پیش بالینی زنجیره AD قرار دارند که با خطر بالاتری برای پیشرفت بیماری به سمت اختلال شناختی خفیف (MCI) و مرحله زوال عقل همراه هست. بنابراین AD پیش بالینی در حال حاضر به عنوان یک فرصت ایده آل برای استراتژی‌های درمانی اصلاح کننده بیماری در نظر گرفته می‌شود. با این حال، به دلیل فقدان دانش در مورد بیومارکرهای پیش آگهی AD، شناسایی جمعیت‌هایی که در آنها مداخلات درمانی ممکن است از آسیب شناسی عصبی قریب الوقوع جلوگیری کند، دشوار است. برای تشخیص زودهنگام بیماری از نشانگرهای زیستی مبتنی بر خون مانند ایزوفرم‌های تاو فسفریله (p-tau181، p-tau217، و p-tau231)، و همچنین از نسبت Aβ42/Aβ40 در پلاسمای خون استفاده شده است. در همین راستا  سیستم ایمنی برای پاسخگویی به هرگونه اختلال هومئوستاتیک طراحی شده است، زیرا  نشان داده شده است که سلول‌های ایمنی ذاتی و سازگار به آسیب شناسی AD و پیشرفت بیماری واکنش نشان می‌دهند. بنابراین، اینکه آیا نشانگرهای ایمنی می‌توانند به عنوان نماینده تجمع β-آمیلوئید در مغز مورد استفاده قرار گیرند یا خیر، یک سوال بالینی بسیار مهم است.

نقش سیستم ایمنی خون در ایجاد بیماری آلزایمر

تحقیقات قبلی نشان داد که بسیاری از ژن‌های جهش‌یافته که فرد را در معرض خطر بالاتر ابتلا به آلزایمر قرار می‌دهند در سیستم ایمنی بدن قرار دارند. اما دانشمندان ابتدا سیستم ایمنی مرکزی مغز را مورد مطالعه قرار دادند زیرا آلزایمر یک بیماری مغزی است. آنها تا حد زیادی سیستم ایمنی در خون را نادیده گرفته اند که به عنوان سیستم ایمنی محیطی نیز شناخته می‌شود. گیت تصمیم گرفت خون را مطالعه کند. او و همکارانش کشف کردند که هر نوع سلول ایمنی در بیماران آلزایمر تغییرات اپی ژنتیکی دارد که با کروماتین باز مشخص می‌شود. کروماتین بسته بندی DNA درون سلولی است. هنگامی که کروماتین باز یا در معرض بیرون قرار می‌گیرد، ژنوم سلول‌ها در برابر تغییرات آسیب پذیر است.

معرفی نقش گیرنده  CXCR3  در سلول‌های T

سپس گیت بررسی کرد که کدام ژن‌ها در این سلول‌های ایمنی بازتر هستند. او کشف کرد که یک گیرنده - CXCR3 - روی سلول‌های T بیشتر در معرض دید قرار دارد. گیت معتقد است که CXCR3 مانند یک آنتن روی سلول‌های T عمل می‌کند که به سلول‌ها اجازه می‌دهد وارد مغز شوند. سلول‌های T به طور معمول وارد مغز نمی‌شوند زیرا می‌توانند باعث التهاب شوند. گیت گفت: "مغز سیگنالی را منتشر می‌کند که آسیب دیده است و سلول‌های T توسط آنتن خود، CXCR3، به آن سیگنال می‌رسند." گیت گفت: «سلول‌های T می‌توانند در مغز بسیار سمی باشند، اما ما همچنین نمی‌دانیم که آیا این سلول‌ها ممکن است در تلاش برای ترمیم آسیب‌های مغزی باشند یا خیر.

تغییر عملکرد سیستم ایمنی در بیماران آلزایمر

گیت همچنین تغییرات اپی‌ژنتیکی در پروتئین‌های التهابی در گلبول‌های سفید خون به نام مونوسیت‌ها را کشف کرد. گیت گفت: در مجموع، این یافته‌ها نشان می‌دهد که عملکرد سیستم ایمنی در بیماران آلزایمر به طور قابل توجهی تغییر می‌کند. ممکن است عوامل محیطی، مانند آلاینده‌ها یا عفونت‌هایی که فرد در طول زندگی خود دارد، این تغییرات اپی ژنتیکی را ایجاد کند.» این یافته‌ها چندین ژن را نشان داد که ممکن است اهداف درمانی برای دستکاری سیستم ایمنی محیطی باشند. مراحل بعدی این تحقیق، مطالعات پیش بالینی با استفاده از سیستم‌های کشت آزمایشگاهی و مدل‌های حیوانی برای آزمایش این اهداف است.

پایان مطلب/.