به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، هورمون درمانی یائسگی MHT، یک نوع درمان زمانی‌که علائم یائسگی شدید و طولانی است مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این نوع درمان، داروها حاوی هورمون‌های استروژن و پروژسترون هستند و ممکن است با هم یا جداگانه مورد استفاده قرار بگیرند؛ این مسئله به وضعیت هورمونی بدن شخص بستگی دارد. این روش به رفع علائمی مانند گرگرفتگی، تعریق شبانه، خشکی واژن و رفع دردناک بودن رابطه‌ی جنسی کمک می‌کند. این روش همچنین می‌تواند به عنوان یک پیشگیری برای برخی علائم بلند مدت مانند تحلیل استخوان ناشی از پوکی استخوان مفید باشد حال در مطالعه اخیر منتشر شده در نشریه BMC Medicine، محققان مرگ و میر ناشی از بیماری کرونا ویروس 2019 (COVID-19) را در میان زنان یائسه ای که درمان‌های هورمونی یائسگی حاوی استروژن (MHT) تجویز کرده بودند، ارزیابی کردند.

 پیش زمینه

همه گیر بیماری کروناویروس ۲ (SARS-CoV-2) سندرم حاد تنفسی نابرابری‌های بیولوژیکی را در نتایج بالینی نشان داده است، به طوری که مردان شانس بیشتری برای مرگ، بستری شدن در بیمارستان یا بستری شدن در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) نسبت به زنان دارند. علل این تغییرات ناشناخته است، اگرچه گمانه‌زنی‌ها حاکی از آن است که هورمون‌های جنسی، مانند استروژن، در پاسخ‌های ایمنی زنانه نقش دارند. علی‌رغم این، مطالعات اندکی نقش احتمالی داروهای حاوی استروژن را در مرگ‌ومیر کووید-19 بررسی کرده‌اند و اطلاعات بیشتری برای اطلاع‌رسانی به توصیه‌های درمانی مورد نیاز است.

درباره مطالعه

پژوهشگران مطالعه کوهورت همسان مبتنی بر ثبت ملی حاضر، مرگ و میر مرتبط با کووید-19 را در میان زنان یائسه در مورد MHT ارزیابی کردند. این مطالعه از 1 ژانویه تا 31 دسامبر 2020 در سوئد انجام شد و شامل زنان بالای 53 سال بود. آن‌ها داده‌ها را با پیوند دادن چندین ثبت ملی اجتماعی-اقتصادی و مراقبت‌های بهداشتی با استفاده از شماره شناسایی شخصی (PIN) شرکت کنندگان به دست آوردند. ثبت‌ها شامل ثبت ملی بیماران (NPR)، ثبت داروهای تجویز شده (PDR)، ثبت علل مرگ (CDR)، ثبت کل جمعیت (TPR)، پایگاه داده یکپارچه‌سازی طولی برای مطالعات بیمه سلامت و بازار کار (LISA) و سیستم مانیتورینگ Sminet بود. قرار گرفتن در معرض مطالعه شامل نسخه‌هایی برای داروهای تعدیل کننده استروژن مانند استروژن موضعی، استروژن سیستمیک از جمله پروژسترون، فقط پروژسترون یا تیبولون بود که عرضه آن از 1 ژانویه 2020 آغاز می‌شود و احتمالاً بعداً ادامه می‌یابد. این تیم از کدهای درمانی تشریحی (ATC) برای جمع آوری داده‌ها در مورد درمان‌های تعدیل کننده استروژن استفاده کردند. آن‌ها استفاده از MHT را به‌عنوان نسخه‌های پرشده برای درمآن‌های اصلاح‌کننده هورمون توصیف کردند که مدت زمان مورد انتظار آن با تاریخ شروع مطالعه (1 ژانویه 2020) همزمان بود. نتیجه مطالعه اولیه مرگ COVID-19 بود، در حالی که پیامدهای ثانویه شامل ویزیت سرپایی، بستری شدن در بیمارستان، و واکنش زنجیره ای پلیمراز رونویسی معکوس (RT-PCR) تایید شده کووید-19 بود.  محققان کاربران MHT را با غیرکاربران همسان مقایسه کردند. آن‌ها آزمودنی‌ها را تا زمانی که مطالعه را کامل کردند، مهاجرت کردند یا مردند، دنبال کردند. محققان مدل‌سازی رگرسیون کاکس چند متغیره را برای محاسبه نسبت‌های خطر تعدیل‌شده (aHRs)، از جمله متغیرهایی مانند سن، میزان تحصیلات، درآمد، وضعیت مدنی، بیماری‌های همراه، مصرف الکل و چاقی انجام دادند. آن‌ها تجزیه و تحلیل‌های حساسیت را برای ارزیابی تأثیر سن و درمان مداوم بر پیامدهای عفونت کووید-19 و تأثیر درمان فعلی بر مرگ و میر به هر دلیلی با حذف زنان در معرض تماسی که درمان را متوقف کرده اند یا به پایان عرضه قبل از خاتمه مطالعه رسیده‌اند، انجام دادند. آن‌ها افراد مبتلا به نارسایی جنسیتی را با استفاده از طبقه بندی بین المللی بیماری‌ها، ویرایش دهم، کدهای نسخه سوئدی (ICD-10-SE) در طول دوره مطالعه حذف کردند.

نتایج

این مطالعه شامل 9981 زن بود که از مقادیر مختلف استروژن مانند استروژن موضعی، استروژن سیستمیک با پروژسترون، استروژن بدون پروژسترون، پروژسترون به تنهایی و تیبولون به تنهایی استفاده می‌کردند. درصد بالاتری از زنانی که در معرض استروژن و پروژسترون سیستمیک قرار داشتند، تحصیلات بالای 13 سال داشتند. تشخیص چاقی در زنان کمتری رخ داد که فقط درمان سیستمیک استروژن یا تیبولون را دریافت می‌کردند. در طول دوره پیگیری، تیم 114 مورد مرگ و میر ناشی از کووید-19 را در بین زنان بدون مواجهه و 50 مورد در بین افرادی که درمان موضعی استروژن دریافت می‌کردند (نرخ بروز 5.3 مورد در هر 1000 سال فردی) ثبت کرد که منجر به AHR قابل توجه 2.0 برای مرگ و میر ناشی از عفونت کووید-19 شد.  زنانی که تحت درمان سیستمیک استروژن بدون پروژسترون قرار می‌گیرند، خطر مرگ و میر مرتبط با کووید-19 به‌طور قابل‌توجهی نسبت به آن‌هایی که در معرض آن قرار نگرفته بودند، داشتند (aHR، 6.4). زنانی که فقط از استروژن‌های محلی استفاده می‌کردند احتمال بیشتری داشت که ویزیت‌های سرپایی و بستری شدن در بیمارستان داشته باشند (aHR، 1.2)، و همچنین مرگ‌ومیر مرتبط با مرگ و میر ناشی از عفونت کووید-19 (aHR، 2.0). استروژن‌های سیستمیک به تنهایی با افزایش مرگ و میرهای مرتبط با کووید-19 در میان زنان مسن تر همراه بود (aHR، 4.7)، اما این پیوند غیر قابل توجه شد و دلیل قطع استروژن بود. استفاده سیستمیک استروژن و پروژسترون (aHR، 1.1) یا فقط تیبولون (aHR، 1.2) احتمال COVID-19 را افزایش می‌دهد. aHR برای مرگ و میر ناشی از کووید-19 برای زنان بالای 63 سال که فقط استروژن موضعی دریافت می‌کردند به طور قابل توجهی بالاتر بود، با بالاترین خطر برای افراد 63 تا 72 سال (4.2). زنان مسن‌تری که درمان سیستمیک استروژن دریافت می‌کردند اما پروژسترون نداشتند نیز خطر مرگ و میر مرتبط با کووید-19 را داشتند (aHR، 4.7). همبستگی مثبت با مرگ و میر ناشی از عفونت کووید اهمیت آماری را برای درمان سیستمیک استروژن از دست داد، اما صرفاً برای درمان موضعی استروژن از نظر آماری معنادار باقی ماند (aHR، 1.7). رابطه بین عوارض کووید و مرگ از نظر آماری، به ویژه در طول موج اولیه، معنی دار بود.

نتیجه گیری

یافته‌های این مطالعه نشان داد که MHT مرگ و میر ناشی از کووید-19 را در مقایسه با سطوح قبل از یائسگی به طور قابل توجهی کاهش نداد. در عوض، زنانی که استروژن‌های محلی مصرف می‌کنند، خطر مرگ، ویزیت‌های سرپایی و کووید ، به ویژه زنان مسن‌تر و کسانی که دارو را ترک می‌کنند، بیشتر است. با تعریف قرار گرفتن در معرض به عنوان درمان مداوم استروژن سیستمیک به جای درمان همیشه، ارتباط بین استروژن درمانی سیستمیک و مرگ و میر کووید-19 ناچیز شد.

پایان مطلب./