به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، شواهد تجربی و بالینی همگرا اهمیت پاتوفیزیولوژیک مسیرهای پیش التهابی در بیماری عروق کرونر را ثابت کرده است. قابل ذکر است، علاقه به درمان التهاب در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) اکنون از جنبه‌های مزمن آن به شرایط حاد گسترش یافته است. تعداد کمی از کارآزمایی‌های نتیجه بزرگ، مزایای درمان‌های ضدالتهابی را بر پیامدهای قلبی عروقی با هدف قرار دادن خطر التهابی باقی‌مانده (RIR) ثابت کرده‌اند، به‌عنوان مثال، آتش سوزی التهاب درجه پایین که در فاز پایانی پس از AMI ادامه دارد. با این حال، این مطالعات همچنین به ما در مورد خطرات بالقوه درمان ضد التهابی پس از AMI، به ویژه مربوط به نقص دفاع میزبان، آموزش داده است. اخیراً، آزمایش‌های متعدد در مقیاس کوچکتر به مفهوم هدف قرار دادن شعله‌های مضر التهاب بیش از حد در فاز اولیه پس از AMI پرداخته‌اند. این کارآزمایی‌ها با هدف قرار دادن مسیرهای مختلف و اجرای رژیم‌های درمانی مختلف، با درجات مختلفی از موفقیت مواجه شده‌اند. نتایج امیدوارکننده‌ای از مطالعاتی که در مراحل اولیه اینترلوکین-1 و -6 مداخله کرده‌اند، به دست آمده است. درس گرفتن از تحقیقات گذشته ممکن است یک رویکرد بهینه برای هدف قرار دادن التهاب پس از AMI، باشد. اجزای کلیدی چنین استراتژی ممکن است به شرح زیر باشد: بیمارانی انتخاب شوند که بار پیش التهابی زیادی دارند (به عنوان مثال AMI بزرگ). 
التهاب در انفارکتوس حاد میوکارد: خوب، بد و زشت
خوب - محافظت و تعمیر
ارگانیسم‌ها به انواع آسیب‌ها از طریق التهاب پاسخ می‌دهند. آسیب سلولی ایسکمیک به دنبال AMI یک مثال آشنا ارائه می‌کند. نکروز میوکارد حاصل، آبشاری از فرآیندهای التهابی را رها می‌کند که اگرچه از بسیاری جهات به طور بالقوه مضر هستند، اما باقی مانده‌ها را نیز از بین می‌برند و باعث بهبودی می‌شوند.
بد - التهاب مزمن درجه پایین
منطق پاراسلسوس حکم می‌کند که اگرچه درجه خاصی از التهاب ممکن است برای ترمیم بافت ایسکمیک قلب مفید و حتی ضروری باشد، اما مقدار زیاد آن ممکن است مضر باشد. سوزاندن و افزایش درجه پایین التهاب که پس از AMI ادامه می‌یابد، عامل خطر التهابی باقیمانده (RIR) است. خطر التهابی باقیمانده ممکن است از چندین جهت بر نتیجه بیمار تأثیر بگذارد: پیامدهای طولانی مدت برای بیماران مبتلا به AMI به هر دو فرآیند التهابی موضعی که به بافت میوکارد آسیب وارد می‌کند و همچنین به فعالیت التهابی که بر پیشرفت پلاک آترواسکلروتیک تأثیر می‌گذارد بستگی دارد. جنبه دوم با در نظر گرفتن نرخ‌های AMI مکرر اهمیت پیدا می‌کند.
زشت - فوران اولیه التهاب بیش از حد
مطالعه و توصیف، و در واقع علاقه به درمان التهاب در بیماران مبتلا به AMI در حال گسترش است از جنبه‌های مزمن آن به شرایط حاد، انفجار شعله ور التهاب اضافی پس از AMI. پاسخ التهابی اولیه در ضایعه مقصر با فعال شدن PMN و جذب مونوسیت پس از پارگی پلاک و انسداد عروق کرونر آغاز می‌شود، با انتشار موضعی واسطه‌های التهابی مانند IL-6.
افراد تحت مراقبت: «زشت» و «بد» - چگونه می‌توان آن‌ها را بررسی کرد؟
درمان باید زود شروع شود – اما نه خیلی زود
مهار موج اولیه التهاب اضافی پس از AMI، درمان ضد التهابی بهینه برای بیماران مبتلا به AMI مستلزم هدف‌گیری واسطه‌های التهابی اولیه و تجویز درمان ضد التهابی در مراحل اولیه (مانند ≤ 12 ساعت) پس از حمله اولیه ایسکمیک است. یک رژیم درمانی با هدف قرار دادن مراحل اولیه جنبه‌های بیش از حد و مضر التهاب پس از AMI ممکن است آسیب میوکارد بعدی را محدود کند.
پیگیری درمان
دو کارآزمایی قبلی اثرات پکسلیزوماب (فاکتور 5 هدف‌گیری آنتی‌بادی مکمل)، مهار مکمل در انفارکتوس میوکارد تحت درمان با آنژیوپلاستی (COMMA) و ارزیابی پکسلیزوماب در انفارکتوس حاد میوکارد (APEX-AMI)  را مورد مطالعه قرار داده‌اند. هر دو شامل بیماران STEMI در عرض 6 ساعت پس از شروع علائم بودند (APEX-AMI: 5745 بیمار، COMMA: 960 بیمار). شایان ذکر است، از آنجایی که هر دو مطالعه بین سال‌های 2000 و 2006 بیماران را انتخاب کردند، پس‌زمینه درمانی مورد استفاده در آن دوران، مدیریت AMI قبلی را منعکس نمی‌کند. قابل توجه است که، خطر چربی باقیمانده در آن زمان هنوز از اهمیت قابل توجهی برخوردار بود و بنابراین، RIR متناسب کمتر بود.
بیماران با بار التهابی بزرگ را هدف قرار دهید
انفارکتوس‌های بزرگ میوکارد با بافت آسیب دیده ایسکمیک بیشتر، مقادیر بیشتری از واسطه‌های التهابی را آزاد می‌کنند و در نتیجه درجه بالاتری از پاسخ التهابی حاد بیش از حد را به دنبال دارد. بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد بزرگ و در نتیجه بار التهابی زیاد، ممکن است از مداخلات ضد التهابی اولیه سود بیشتری ببرند. یک جایگزین به راحتی قابل دستیابی برای اندازه انفارکت ممکن است با وجود بالا بردن قطعه ST، یعنی با انتخاب بیمارانی که با STEMI به جای NSTEMI مراجعه می‌کنند، ارائه شود.
هدف مناسب ضد التهابی باید انتخاب شود: ضربه مناسب به آسیب وارد و نقایص برطرف شود
یکی از چالش‌های کلیدی مداخله ضد التهابی به طور کلی، و به طور خاص در زمینه AMI، در اجتناب از تداخل در دفاع و بهبود میزبان نهفته است. در این راستا، انتخاب واسطه‌های پایین دستی در مسیرهای التهابی به عنوان اهداف دارویی ممکن است اثرات ناخواسته را به حداقل برساند. اثرات نامطلوب بالقوه درمان با کورتیکواستروئیدها و NSAIDS که در بالا مورد بحث قرار گرفت، خطرات احتمالی عوامل با طیف وسیع را در زمینه AMI برجسته می‌کند.
اینترلوکین-1α
نقش IL-1α تا حد زیادی در زمینه AMI ناشناخته باقی مانده است. با این حال، شواهد حاکی از نقش مهم این هدف است: در محیط آزمایشی، IL-1α یک محرک اولیه مهم التهاب پس از انفارکتوس میوکارد است.26 مهار IL-1α فعال شدن التهاب را کاهش می‌دهد، اندازه انفارکتوس را کاهش می‌دهد و عملکرد بطن چپ را حفظ می‌کند. در سطح بالینی، افزایش سطح IL-1α در مونوسیت‌های بیماران مبتلا به AMI و CKD با افزایش MACE همراه بود. 
اینترلوکین-1β
در حالی که ایزوفرم دیگر IL-1، یعنی IL-1β، به عنوان یک هدف ارزشمند در فاز بعدی پس از AMI توسط آزمایش CANTOS همانطور که در بالا توضیح داده شد، ایجاد شده است، نقش و سینتیک آن در فاز حاد پس از AMI کمتر مشخص است. آزمایش‌های آینده ممکن است بخواهند این جنبه را بررسی کنند.
اینترلوکین-6
هدف دیگر مورد توجه بالقوه IL-6، پایین دست ایزوفرم‌های IL-1 فوق الذکر و گیرنده آن‌ها است. کارآزمایی ASSAIL-MI که در بالا مورد بحث قرار گرفت، اثرات امیدوارکننده‌ای از محاصره اولیه گیرنده IL-6 پس از STEMI را نشان داد. 
یافته‌های فعلی محققان محرک‌ها، سلول‌های مؤثر و واسطه‌های زیادی را در چشم‌انداز التهابی دخیل در AMI شناسایی کرده است. ابزار غربالگری با توان بالا مدرن با آنالیزهای مسیر، پلی مورفیسم‌های تک نوکلئوتیدی و مطالعات ارتباطی در سطح ژنوم، که توسط هوش مصنوعی پشتیبانی می‌شوند، هنوز در انتظار کاربرد در محیط بسیار پویا التهاب اولیه پس از AMI هستند. چنین ابزارهایی ممکن است به شناسایی مرتبط ترین نشانگرهای زیستی، سینتیک مربوطه آن‌ها، و همچنین شناسایی روابط و علل ناشناخته، در نهایت منجر به انتخاب امیدبخش ترین هدف و پنجره زمانی برای مداخله درمانی شود. آزمایش‌های بالینی دقیقی که چنین درمان‌های ضد التهابی اولیه و هدفمندی را در بیماران مبتلا به AMI در برابر نقاط پایانی بالینی سخت آزمایش می‌کنند، ممکن است راه را برای پیاده‌سازی در عمل بالینی معمول مبتنی بر دستورالعمل هموار کند.
پایان مطلب/