به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان،  ممکن است خون بندناف را بتوان تا مدت‌ها فریز کرد. برهمین اساس بررسی که در بانک خون بندناف دوسلدورف آلمان انجام گرفت، این موضوع را به اثبات رساند. بانک خون بندناف خوزه کارراس (CBB) واقع در دوسلدورف که 21215 واحد خون بندناف فعال منجمد شده (CBUs) را ذخیره کرده که به عنوان منبعی برای پیوند سلول‌های بنیادی خونساز (HSC) قابل استفاده است. از آنجایی که موفقیت نتایج پیوند عمدتاً به کیفیت خون بندناف بستگی دارد، پارامترهای معمولی توسط یک برنامه پایش پایداری مشخص شده توسط استانداردهای FACT ارزیابی می‌شوند. طولانی ترین زمان انقضای تعیین شده تا به امروز 29 سال برای واحدهای جدا نشده، 25 سال برای واحدهایی که به صورت دستی پردازش شده‌اند و 18 سال برای واحدهای خودکار دارای مجوز توسط موسسه Paul-Ehrlich است. با توجه به برنامه بانک خون بندناف خوزه کاررا تعداد  کل سلول فریز شده، ریکاوری آن‌ها، زنده ماندنی TNC، زنده ماندنCD34+7AAD-، زنده ماندن CD45+7AAD- و تعداد نمونه برای هر 3 روش پردازش اعمال شده در طول زمان تعیین شد. به عنوان معیاری برای پایداری، واحدهای جدا نشده (فرآوری شده 1993-1998) میانگین زنده ماندن TNC 88.91 ± 5.01% را پس از 29 سال نگهداری انجمادی در مقابل  CBUهای دستی نشان دادند. 25 سال انجماد در مقابل  CBUهای فریز شده اتومات (فرآوری شده از سال 2005) با میانگین 88.64.91 ± 3.91٪ پس از 18 سال انجماد ثبت شد. علاوه بر این، این پارامترها نشان داد که نتایج مربوط به حالت گذشته نگر برای واحدهای استفاده شده برای پیوند در ارتباط با مدت زمان ذخیره سازی نمونه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. 

مقدمه
بانک خون بندناف (CBU) در دوسلدورف برای اهدای مستقیم در سال 1992 طبق روش Traineau و همکاران آغاز شد. از سال 1996، بخش‌هایی از کیسه‌ها برای آزمایش بیشتر در دسترس هستند. در دسامبر 1997، فریز به روش دستی طبق روبینشتاین و همکاران معرفی شد. CBB در سال 2004 از سوی بنیاد بین المللی اعتباربخشی سلول درمانی (FACT) در میان اولین بانک‌هایی بوده که اعتبار را دریافت کرد. این بانک 1476 واحد خون بندناف را برای پیوند آلوژنیک غیرمرتبط، 16 واحد برای پیوند مرتبط آزاد کرده است و 21215 CBU فعال را تا ماه مه 2023 ذخیره کرده است. 

پایداری CBUهای ذخیره شده پس از 29 سال ذخیره سازی

تمام پارامترهای آزمایش شده برای CBUهای ذخیره شده الزامات خاص را برآورده می‌کنند. تعداد نمونه فریز، میانگین بالای از سلول 16.32 ± 2.61 × 108 را نشان می‌دهد که با محتوای بالای سلول در واحدهای از پیش انتخاب شده مرتبط است. بازیابی سلول‌های دارای میانگین بالای 106.8٪ است که شاید از روش‌های شمارش سلولی متمایز ناشی می‌شود. قابلیت زنده ماندن با میانگین زنده ماندن سلول‌ها  88.91 ± 5.01%، میانگین زنده ماندن CD34+ 90.73 ± 3.69% و میانگین زنده ماندن CD45+ 69.09 ± 5.38%-1E است.
پایداری CBUهای پردازش شده به روش دستی پس از 25 سال ذخیره سازی و همبستگی با زمان انجماد

تمدید زمان انقضای استفاده از نمونه‌ها که به روش دستی فریز شده، انجام شد. تعداد سلول‌ها بین 6.00 ± 1.19 و 12.10 ± 4.58 × 108، و ریکاوری TNC بین 79.30 ± 8.71% و 10.30± 8.71% و 10.9±10.9% بود. زنده ماندنی TNC از 68.57 ± 13.45% تا 96.60 ± 0.84 است. برای زنده ماندن TNC یک روند منفی خفیف پس از 281 و 286 ماه مشاهده می‌شود، زیرا میانگین کاهش یافته است.

پایداری CBUهای پردازش شده به صورت خودکار پس از 18 سال ذخیره سازی

طولانی‌ترین زمان انجماد ۱۸ سال (۲۱۱ ماه) برای CBUهای که به روش اتومات فریز شده، بود. در اینجا، میانگین تعداد TNC 14.39 ± 2.52 بود که منجر به میانگین بازیابی TNC 90.64 ± 5.01% شد. زنده ماندنی TNC 88.64 ± 3.91% در مقایسه با زنده ماندن CD34+7AAD- با 90.00 ± 4.17% و زنده ماندن CD45+7AAD- با 79.36 ± 7.50% بود. تعداد CFC در این مطالعه همچنین 2.63 ± 0.90٪ شد که کیفیت بالای CBUهای که به شکل اتومات فریز شده را پس از 18 سال انجماد در نیتروژن مایع تأیید کرد.

روندهای موجودی CB
روند تعداد TNC، ریکاوری TNC و تعداد CD34+ از سال 1997-2022 ارائه شده است. علاوه بر این، یک تجزیه و تحلیل دقیق از محدوده تعداد TNC، به عنوان یکی از پارامترهای مرتبط برای پیوند ارائه شده است.
تجزیه و تحلیل پس از دفریز نمونه‌های پیوندی با توجه به روش‌های پردازش متمایز

داده‌های پیوندهای انجام شده در برابر زمان ذخیره سازی نشان داده شده شده است. تعداد TNC به طور قابل توجهی با P-value <.0001 مربوط به زمان ذخیره سازی طولانی تر در واحدهای جدا نشده افزایش یافت. با این حال، هر دو روش فریز هم به شکل دستی و هم اتومات روند مثبتی را نشان می‌دهند.

پیگیری داده‌های پیوند از CBU های پیوندی

2 گروه (نمونه‌های دستی و اتومات) پیوند اولیه را برای نوتروفیل‌های 5E8 با 20 روز برای VR دستی و 21 روز برای VR خودکار در مقابل 24 روز برای واحدهای جدا نشده که همه پیوندها را تجزیه و تحلیل می‌کنند، نشان می‌دهند. تفاوت معنی داری بین گروه VR جدا نشده و دستی با P-value 0.0004 مشاهده شد. این کار به وضوح کیفیت بالای CBU های ذخیره شده در CBB را طی 29 سال انجماد نشان می‌دهد. تجزیه و تحلیل دقیق با توجه به روش‌های پردازش متمایز انجام شد. می‌توان به وضوح بیان کرد که قدیمی ترین واحدهای جدا نشده هنوز زنده ماندن بسیار بالایی را نشان می‌دهند (88.91 ± 5.01% برای زنده ماندن TNC، 90.73 ± 3.69 برای CD34+7AAD- زنده ماندن، و 69.09 ±± 5.38% برای CD29  5.38 درصد). زنده ماندن  5.38% از نمونه‌های فریز برای هر دو گروه، میانگین‌های مشابه پس از 25 (دستی) و 18 سال (اتوماتیک) انجماد تعیین می‌شود. 

علی‌رغم این قابلیت، زنده ماندن قدیمی‌ترین CBU، ترجیحاً پیوندهایی که در 5-7 سال گذشته انجماد شده‌اند توسط مراکز پیوند درخواست می‌شوند. این موضوع توسط مطالعات انجام شده که بیان می‌کند مدت زمان ذخیره‌سازی به عنوان یکی از معیارهای انتخاب ترجیحی مورد استفاده قرار می‌گیرد تأیید شده است. نتایج ارائه‌شده در اینجا درخواست ترجیحی CBUهای که به تازگی فریز شده با محدوده تعداد TNC بالا (108≥15 × ) را برای کاهش حجم نمونه‌های اتومات مطابق با زمان ذخیره‌سازی و معیارهای انتخاب CBU و به دنبال آن مراکز پیوند یا ثبت‌ها تأیید می‌کند. علاوه بر اولویت‌های توصیف‌شده در صورت درخواست، یکی از پارامترهای پیش‌بینی‌کننده برای پیوند بهتر، دوز سلول‌های CD34+ زنده تزریق شده در پیوند خون بند ناف دوگانه (CBT) است. پیوند، در حالی که برای CBT دو واحدی، زنده ماندن CD34+ پس از دفریز با پیوند بهتر همراه است. روش‌های دیگر، دوز CFU تزریق شده یک عامل پیش بینی بهتر برای نتایج پیوند بیش از تعداد TNC یا CD34+ است. در حالی که محققان ارتباطی پیدا نکردند، تنها پیش‌بینی‌کننده حاشیه‌ای معنی‌دار (*P-value 0.04480) در مجموعه داده‌های حاضر، تعداد CD34+ پس از پردازش بود که منجر به میانگین 7.91 × 106 برای CBUهای پیوند نشده (n = 88) در مقایسه با میانگین 9.41×6 برای  41 0 شد. آن‌ها کارایی کلونوژنیک را همراه با شمارش CD45+ زنده پس از ذوب به عنوان پیش بینی کننده پیوند نشان دادند. 

پایان مطلب/