به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، علیرغم رویکردهای جدید در تشخیص و درمان سل (TB)، این بیماری همچنان یک بار عمده سلامتی است. چندین ایمونوتراپی که پاسخ ایمنی را تقویت می‌کنند، به عنوان مکمل درمان‌های دارویی در برابر سویه‌های سل مقاوم به دارو معرفی شده‌اند. با این حال، برای بهبود مدیریت بالینی آنها و محدود کردن پیشرفت بیماری، باید یک ارزیابی فوری از اهداف دارویی خاص میزبان انجام شود. در حال حاضر، درمان‌های هدایت‌شده میزبان (HDTs) مختلفی وجود دارد (داروها، مواد مغذی، آنتی‌بادی‌های مونوکلونال و عوامل تعدیل‌کننده ایمنی)، اما اینها عمدتاً به مولکول‌هایی می‌پردازند که با پیشرفت بیماری مبارزه می‌کنند. این داروها همچنین پاسخ‌های ضد باکتریایی و بهبود نتایج سلامتی در حیوانات را افزایش دادند. در مرحله بعد، این ترکیب باید در بیماران مبتلا به سل آزمایش شود. در همین راستا محققان ترکیبی از داروهای سرطان موجود را شناسایی کرده اند که ممکن است درمان سل را بهبود بخشد. در مطالعه‌ای که بر روی خرگوش‌ها انجام شد و توسط محققان دانشکده پزشکی هاروارد در بیمارستان عمومی ماساچوست انجام شد، داروهایی که تغییر کاربری دادند، تحویل داروهای ضد باکتریایی را که باکتری‌های مسبب سل را هدف قرار می‌دهند، افزایش داد. این یافته‌ها در 27 مارس در PNAS منتشر شد.

بیماری سل

اگرچه اغلب در کشورهای صنعتی مانند ایالات متحده نادیده گرفته می‌‌شود، اما سل یکی از کشنده ترین بیماری ها در سطح جهان است و هر ساله باعث مرگ میلیون ها نفر می‌شود. گاهی اوقات، بیماران حتی پس از درمان می‌میرند، یا به این دلیل که باکتری‌های سل در برابر داروهای ضد باکتری مقاومت می‌کنند یا به این دلیل که توانایی انتقال داروها به بافت ریه آلوده ضعیف است. سل یکی از قدیمی‌ترین و کشنده‌ترین دشمنان عفونی ما است. هر ساله تقریباً 500000 مورد جدید سل مقاوم به چند دارو (MDR-TB) در سراسر جهان رخ می‌دهد - نوعی از سل مقاوم به ریفامپیسین (همچنین به عنوان ریفامپین) که یکی از مهم ترین داروهای خط مقدم برای درمان سل است. اگرچه درمان‌های مؤثری برای MDR-TB وجود دارد، در طول پنج سال گذشته، کمتر از 31 درصد از افرادی که به این بیماری مبتلا شده‌اند، هیچ درمانی دریافت کرده‌اند. کمتر از 15 درصد از کسانی که بیمار شدند، درمان شدند.

مکانیسم عمل داروهای سرطان در بیماری سل

برای مقابله با چالش دوم، محققان یک جفت داروی سرطان را که قبلاً توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تایید شده بود، تغییر کاربری دادند. این داروها در ابتدا برای تقویت دارورسانی به سلول‌های سرطانی از طریق بهبود ساختار و عملکرد رگ‌های خونی اطراف تومورها طراحی شدند که می‌توانند در سرطان به خطر بیفتند. یکپارچگی رگ‌های خونی نیز در سل یک مشکل است: اغلب، این بیماری منجر به عملکرد ضعیف عروق و یک ماتریکس خارج سلولی بیش از حد می‌شود - شبکه ای از پروتئین‌ها و سایر مولکول‌ها که بافت‌ها را احاطه کرده و ساختار می‌دهد. در نتیجه، جریان خون و تحویل دارو را می‌توان در توده‌های غیرطبیعی ریه که در آن باکتری‌های سل ساکن هستند، کاهش داد و به باکتری‌ها اجازه می‌دهد از سیستم ایمنی بدن فرار کنند.

ترکیب بواسیزوماب با لوزارتان

راکش جین، نویسنده ارشد، پروفسور اندرو ورک کوک در انکولوژی تشعشع در HMS، گفت: «تیم ما علاقه مند به درک و غلبه بر موانع فیزیولوژیکی برای تحویل دارو» در توده‌های ریوی سل است. حتی قوی‌ترین داروی ضدباکتری نیز در صورتی که نتواند به باکتری‌های تحریک‌کننده بیماری برسد، شکست خواهد خورد.» یک تیم چند رشته‌ای متشکل از مهندسان، زیست‌شناسان سرطان، ایمونولوژیست‌ها، میکروبیولوژیست‌ها و تحلیلگران داده از مدل خرگوشی سل برای آزمایش دو داروی معروف به درمان‌های هدایت‌شده توسط میزبان یا HDT استفاده کردند. یکی، بواسیزوماب، روی رگ‌های خونی اثر می‌گذارد و دیگری، لوزارتان، ماتریکس خارج سلولی را هدف قرار می‌دهد. پیش از این، جین و همکارانش نشان دادند که بواسیزوماب می‌تواند انتقال داروی ضد باکتری به توده‌های ریوی سل را بهبود بخشد. اکنون، آنها نشان داده‌اند که ترکیب بواسیزوماب با لوزارتان، این دارو را افزایش می‌دهد، پاسخ‌های ضد باکتریایی را تقویت می‌کند و نتایج سلامتی را بهبود می‌بخشد. با کمال تعجب، HTD ها تعداد باکتری ها را در توده های ریه حتی بدون عوامل ضد باکتری کاهش دادند.

نتایج کسب شده از مطالعه

درمان‌های هدایت‌شده میزبان (HDTs) یک رویکرد نوظهور برای پاکسازی باکتری در طول عفونت سل (TB) است. با تکیه بر کار قبلی ما در مورد مشخص کردن و عادی سازی عروق مرتبط با گرانولومای نابجا، در اینجا نشان می‌دهیم که درمان‌های تایید شده توسط FDA (به ترتیب بواسیزوماب و لوزارتان) می‌توانند به عنوان HDT برای عادی سازی عروق خونی و ماتریکس خارج سلولی (ECM)، بهبود تحویل دارو، تغییر کاربری داده شوند و بارهای باکتریایی را در گرانولومای سل کاهش می‌دهد. گرانولوم‌ها دارای فراوانی بیش از حد ECM و عروق خونی فشرده هستند که هر دو به طور موثر با درمان لوزارتان در مدل خرگوش سل کاهش می‌یابند. ترکیب هر دو HDT باعث ترشح سیتوکین‌های پیش التهابی و بهبود انتقال داروی ضد سل می‌شود. در نهایت، این HDT ها به تنهایی و در ترکیب با داروهای خط دوم ضد سل (موکسی فلوکساسین یا بداکیلین)، به طور قابل توجهی بار باکتری را کاهش می‌دهند. تجزیه و تحلیل توالی RNA بافت‌های ریه و گرانولوم درمان‌شده با HDT، بیانگر پپتید ضد میکروبی تنظیم‌شده و ژن پیش‌التهابی توسط سلول‌های اپیتلیال مژگانی راه هوایی به عنوان مکانیزم احتمالی مزایای ضد سلی مشاهده‌شده در غیاب شیمی‌درمانی است. این یافته‌ها نشان می‌دهد که بواسیزوماب و لوزارتان HDT‌های هدف‌دار استروما به خوبی تحمل می‌شوند، ریزمحیط گرانولوما را عادی می‌کنند و پیامدهای سل را بهبود می‌بخشند و منطقی برای آزمایش بالینی این ترکیب در بیماران سل فراهم می‌کنند.

گام بعدی مطالعه

برای شناسایی مکانیسم‌های درگیر، محققان توده‌های ریوی سل و سایر بافت‌های ریه را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. آنها دریافتند که HDT ها پاسخ‌های التهابی به باکتری‌های سل را در سلول‌های ایمنی و غیر ایمنی افزایش می‌دهند. جین گفت، همچنین مهم است که بواسیزوماب و لوزارتان تایید شده، ایمن و مقرون به صرفه هستند، بنابراین این مطالعه زمینه را برای ترجمه مستقیم نتایج به کلینیک فراهم می‌کند. او افزود که گام بعدی «آزمایش این HDTها در بیماران مبتلا به سل برای توانایی داروها در بهبود نتایج درمان ضد باکتریایی» است.

پایان مطلب/.