به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، پتید شبیه به گلوکاگون-1 (GLP-1) از جمله اینکرتین هورمون‌هاست که پس از هضم غذا، از روده ترشح شده و سبب افزایش ترشح انسولین و تنظیم قند خون می‌شود. همچنین قادر به مهار مرگ سلولی و افزایش تکثیر سلول‌های بتای پانکراس می‌باشد. پپتید شبه‌گلوکاگون ۱ همچون پلی‌پپتید مهاری معده یک اینکرتین است، در نتیجه می‌تواند قند خون را از طریق ترشح انسولین کاهش دهد. علاوه بر آن، این هورمون‌های پپتیدی چندین اثر محافظتی و تنظیمی هم دارند؛ اما برخلاف پلی‌پپتید مهاری معده فعالیت این هورمون در جریان دیابت نوع ۲ حفظ می‌شود و پژوهش‌های گسترده‌ای در زمینه استفاده از درمان‌های مبتنی بر آن صورت پذیرفته ‌است. حال به تازگی در مطالعه‌ای که در نشریه بین‌المللی چاقی منتشر شده است، محققان اثرات ترکیبی پپتید شبه گلوکاگون 1 (GLP-1) و درمان بوپروپیون/نالترکسون را بر کاهش وزن بررسی کردند.

پیش زمینه

چاقی با عوارض متعددی مانند فشار خون بالا، دیابت، آرتروز، سرطان، مرگ قلبی عروقی و مرگ زودرس همراه است. رژیم غذایی بهینه و ورزش جزء لاینفک درمان چاقی هستند. با این حال، تغییرات در رفتار بهداشتی به تنهایی معمولاً ناپایدار یا ناکافی است و نیاز به درمان دارویی دارد. چندین درمان دارویی موثر و ایمن برای ترویج کاهش وزن و افزایش وزن معرفی شده است. GLP-1 پپتید مرتبط با آگوتی و نوروپپتید هیپوتالامیک Y را برای تنظیم اشتهای هموستاتیک، کاهش گرسنگی و افزایش سیری مهار می‌کند. (پروتئین مرتبط با آگوتی (AgRP) که پپتید مرتبط با آگوتی نیز نامیده می‌شود، یک نوروپپتید است که توسط نورون AgRP/NPY در مغز تولید می‌شود. این ماده در اجسام سلولی حاوی نوروپپتیدY (NPY) واقع در بخش شکمی هسته کمانی در هیپوتالاموس سنتز می‌شود. AgRP با NPY بیان می‌شود و برای افزایش اشتها و کاهش متابولیسم و مصرف انرژی عمل می‌کند. و یکی از قوی ترین و بادوام ترین محرک‌های اشتها است.) یک بررسی کارآزمایی گزارش داد که دوز 1 میلی گرمی هفتگی سماگلوتاید (آنالوگ GLP-1) با کاهش وزن 6 کیلوگرمی‌در بیماران دیابتی مرتبط است. بوپروپیون بازجذب نورآدرنالین و دوپامین را مهار می‌کند، در حالی که نالترکسون یک آنتاگونیست اپیوئیدی مسیر پاداش مزولیمبیک است و گرسنگی مبتنی بر پاداش/لذت یا لذت لذت‌بخش را کاهش می‌دهد. یک مطالعه نشان داد که درمان با نالترکسون و بوپروپیون با کاهش وزن کل بدن  5.2درصد (TBWL) همراه بود. ترکیب این درمان‌ها که گرسنگی لذت‌بخش مزولیمبیک و تنظیم اشتهای هیپوتالاموس را هدف قرار می‌دهند، ممکن است به طور هم‌افزایی بر کاهش وزن تأثیر بگذارند. با این وجود، اثرات احتمالی درمان ترکیبی آنالوگ GLP-1 و بوپروپیون/نالترکسون بر کاهش وزن تعریف نشده است.

در مورد مطالعه

در مطالعه حاضر، محققان اثرات ترکیبی آنالوگ GLP-1 و درمان بوپروپیون/نالترکسون را بر کاهش وزن در بیماران چاق تعیین کردند. بزرگسالان بزگ تر از 19 سال با شاخص توده بدنی (BMI) ≥ 30 کیلوگرم بر متر مربع که در یک کلینیک در ونکوور حضور داشتند، در صورت تجویز آنالوگ GLP-1 برای چاقی و بازدید بعدی در شش ماهگی، شامل می‌شوند. افرادی که بوپروپیون/نالترکسون را قبل از درمان آنالوگ GLP-1 دریافت کرده بودند و افرادی که درمان چاقی را قبل یا در طول مطالعه داشتند، از مطالعه خارج شدند. شرکت کنندگان توصیه‌های سبک زندگی را از طریق جلسات مشاوره یا مطالب آموزشی دریافت کردند. داده‌ها در مورد استفاده و دوز آنالوگ‌های GLP-1، بوپروپیون و نالترکسون جمع آوری شد .علاوه بر این، داده‌های مربوط به سایر داروهای مرتبط با کاهش وزن، مانند مهارکننده‌های کوترانسپورتر-۲ سدیم-گلوکز، دیورتیک‌ها و اورلیستات به‌دست آمد. اطلاعات مربوط به سن، جنس، فشار خون بالا، دیابت، دیس لیپیدمی، سیگار کشیدن، مصرف الکل، افسردگی، اضطراب و بی تحرکی در ابتدا جمع آوری شد. ویژگی‌های پایه با دارو درمانی، یعنی درمان آنالوگ GLP-1 به تنهایی یا همراه با بوپروپیون/نالترکسون مقایسه شد. برای بیماران تک درمانی آنالوگ GLP-1، درصد TBWL از ابتدا تا 6 و 12 ماه محاسبه شد. در مقابل، برای بیماران درمان ترکیبی، از شروع درمان اضافی بوپروپیون/نالترکسون تا شش و 12 ماه تخمین زده شد. پاسخ دهندگان با TBWL ≥ 5 درصد به GLP-1 آنالوگ بودند. کسانی که پاسخ ندادند کسانی بودند که کمتر از 5 درصد TBWL داشتند. یک مدل رگرسیون خطی ارتباط بین استفاده از درمان ترکیبی و درصد TBWL را نسبت به تک درمانی بررسی کرد. تجزیه و تحلیل پس از تنظیم برای BMI پایه، سن، و تفاوت جنسی تکرار شد.

یافته‌های مطالعه

به طور کلی، 415 شرکت کننده برای تجزیه و تحلیل وارد شدند. بیش از سه چهارم از افراد زن بودند. بیشتر افراد BMI ≥ 40 کیلوگرم بر متر مربع داشتند. شرکت کنندگان به طور متوسط حدود 511 روز پیگیری شدند. همه افراد با تک درمانی آنالوگ GLP-1 شروع شدند و 22.9 درصد  با درمان اضافی (بوپروپیون/نالترکسون) شروع شدند. بیماری‌های همراه بین بیماران تحت درمان تک درمانی آنالوگ GLP-1 و درمان ترکیبی مشابه بود. با این حال، بیماران درمان ترکیبی کمتر به دیابت و احتمال ابتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بیشتر بودند. به طور متوسط، بیماران تک درمانی و ترکیبی به ترتیب 7.7 و 6.1 مراجعه به پزشک در سال اول داشتند. درمان الحاقی به ترتیب 150.4 و 293.6 روز پس از شروع تک درمانی آنالوگ GLP-1 در بین پاسخ دهندگان و غیر پاسخ دهندگان آغاز شد. در یک سال، دریافت کنندگان تک درمانی آنالوگ GLP-1 میانگین کاهش وزن 11.42 کیلوگرم داشتند، در حالی که بیماران درمان ترکیبی میانگین کاهش وزن 5.51 کیلوگرم داشتند. میانگین درصد TBWL 4.3 درصد در شش ماهگی و 5.3 درصد در 12 ماه در میان پاسخ دهندگان پس از شروع افزودنی بود. برآوردهای مربوطه در بین افرادی که پاسخ ندادند به ترتیب 7/3 و 4 درصد بود. تفاوت معنی داری در درصد TBWL بین بیماران تک درمانی و درمان ترکیبی مشاهده نشد. با این وجود، یک تفاوت معنی‌دار زمانی که توسط پاسخ آنالوگ GLP-1 طبقه‌بندی شد، مشهود بود. درمان ترکیبی در مقایسه با تک درمانی آنالوگ GLP-1 به تنهایی با درصد TBWL بالاتر در پاسخ دهندگان و افراد غیر پاسخ دهنده به طور قابل توجهی همراه بود. این تفاوت‌ها پس از تنظیم سن، جنس و BMI باقی ماند.

نتیجه گیری

در مجموع، یافته‌ها نشان می‌دهد که افزودن درمان بوپروپیون/نالترکسون به تک درمانی آنالوگ GLP-1 منجر به کاهش وزن بیشتر می‌شود، حتی در افرادی که در ابتدا پاسخ ضعیفی به تک درمانی دارند. کاهش وزن اضافی با بوپروپیون/نالترکسون 4 تا 5 درصد بود. با این حال، این نتایج نیاز به تایید در کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده دارند.

پایان مطلب./