به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، سرطان پانکراس (PC) کشنده ترین بدخیمی است که به دلیل تشخیص دیرهنگام است. تغییرات نابجا در پروتئوم خون ممکن است به عنوان نشانگرهای زیستی برای تسهیل تشخیص زودهنگام PC عمل کند. در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله Cell Genomics منتشر شده است، تیمی از محققان در چین یک مطالعه مورد-شاهدی را برای تجزیه و تحلیل پانل بزرگی از پروتئین‌های سرم برای شناسایی نشانگرهای زیستی پروتئین برای سرطان پانکراس انجام دادند. آنها از رویکرد تصادفی سازی مندلی برای ارزیابی اثرات علی بالقوه این پروتئین ها در سرطان پانکراس استفاده کردند.

سرطان پانکراس

سرطان پانکراس سومین مرگ و میر مرتبط با سرطان را دارد و موارد تشخیص دیرهنگام تنها 10 درصد بقای پنج ساله دارند. با این حال، تشخیص سرطان در مراحل اولیه می‌تواند میزان بقا را تقریباً 24 تا 37 درصد افزایش دهد. با توجه به اینکه سرطان لوزالمعده نیز نوعی سرطان است که به آهستگی در حال پیشرفت است، با فاصله زمانی متوسط 11.7 سال بین مراحل اولیه و تهاجمی، زمان کافی برای تشخیص سرطان در مراحل اولیه وجود دارد. بیومارکرهای سنتی سرطان، که شامل آنتی ژن کارسینومبریونیک و آنتی ژن‌های کربوهیدرات 19-9، 125 و 242 است، ویژگی‌های متفاوتی را برای سرطان پانکراس نشان داده اند. پروتئین‌های التهابی مانند فاکتور نکروز تومور (TNF)، پروتئین واکنشی C (CRP) و اینترلوکین-6 (IL-6) نیز ارتباط قابل توجهی با سرطان لوزالمعده نشان نداده اند. تجزیه و تحلیل پروتئوم خون، که شامل تمام پروتئین‌های در گردش ترشح شده توسط سلول‌ها و بافت‌هایی که عملکرد طبیعی دارند و همچنین آن‌هایی که آسیب دیده‌اند، یک روش امیدوارکننده برای تشخیص سرطان است زیرا انحراف در پروتئین‌های در گردش اغلب نشان‌دهنده ایجاد ضایعات و تومورها در بدن هستند.

نقش پروتئوم خون در تشخیص زود هنگام سرطان

پروتئوم خون ترکیبی از پروتئین های در گردش است، از جمله پروتئین‌هایی که برای عملکرد طبیعی فیزیولوژیکی ترشح می شوند و از سلول‌ها یا بافت‌های آسیب دیده نشت می‌کنند. تغییرات غیر طبیعی در پروتئوم خون اغلب نشان دهنده بروز ضایعات در بدن، از جمله توسعه تومورها است. بیومارکرهای سنتی سرطان، مانند آنتی ژن کربوهیدرات 19-9 (CA19-9)، CA125،6 CA242،7 و آنتی ژن کارسینومبریونیک، سطوح مختلفی از تنظیم دگرگونی را در بیماران مبتلا به PC در مقایسه با گروه کنترل نشان داده اند. با این حال، ویژگی آنها برای PC نسبتاً کم است و اثربخشی آنها فقط در سرطان های پیشرفته نشان داده شده است. برای پر کردن این شکاف، چندین مطالعه تلاش کرده اند نشانگرهای زیستی پروتئین جایگزین را برای تشخیص زودهنگام PC شناسایی کنند.

در مورد مطالعه

در مطالعه حاضر، محققان یک گروه آینده نگر را برای شناسایی و ارزیابی بیومارکرهای پروتئین سرم را که می‌توانند برای تشخیص سرطان پانکراس مورد استفاده قرار گیرند، بررسی کردند. شرکت‌کنندگان شامل 44 جفت سالمند مبتلا به سرطان لوزالمعده بودند و گروه کنترل سالم آن‌ها از نظر سن، جنس، تاریخ خون‌گیری و بیمارستان همسان شدند. میانگین سنی شرکت کنندگان 68.48 سال و 45 درصد از جامعه مورد مطالعه مرد بودند. داده‌های پیگیری برای گروه تقریباً 5.7 سال طول کشید. پروتئین‌های در گردش از نمونه‌های سرم ناشتا با استفاده از روشی مبتنی بر سنجش گسترش مجاورت اندازه‌گیری شدند. نزدیک به 1500 پروتئین با استفاده از بیان پروتئین نرمال شده یا مقدار NPX اندازه گیری و کمی سازی شد. ویژگی‌های پایه مختلف مانند وضعیت سیگار کشیدن، سطح مصرف الکل، سطح تحصیلات، شاخص‌های گلیسمی، و شاخص توده بدنی بین موارد سرطان پانکراس و افراد سالم همسان برای شناسایی متغیرهای طبقه‌بندی شده مقایسه شد. مقادیر بیان پروتئین استاندارد شد و نسبت شانس هر پروتئین محاسبه شد. علاوه بر این، داده‌های اسید ریبونوکلئیک (RNA) به‌دست‌آمده از پروژه بیان ژنوتیپ-بافت (GTEx) برای بررسی مشخصات بیان ژن هر پروتئین در 54 بافت مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل حساسیت نیز پس از طبقه بندی داده‌ها بر اساس جنسیت و تنظیم برای وقوع دیابت نوع 2 انجام شد. مجموعه داده‌های پروتئومیکس پلاسما به‌دست‌آمده از پروژه پروتئومیکس دارویی بیوبانک بریتانیا (PPP) برای تجزیه و تحلیل تکرار برای بیومارکرهای اصلی پروتئین استفاده شد. علاوه بر این، یک رویکرد تصادفی سازی مندلی دو نمونه برای ارزیابی اثرات علی بالقوه ای که پروتئین‌های شناسایی شده می‌توانند در سرطان پانکراس داشته باشند، استفاده شد. داده‌های حاصل از یک مطالعه منبع صفات کمی در مقیاس بزرگ از پروتئین‌ها و مطالعات مختلف ارتباط ژنومی سرطان پانکراس در میان جمعیت‌های اروپایی برای تجزیه و تحلیل تصادفی‌سازی مندلی استفاده شد.

نتایج کسب شده

این مطالعه چهار پروتئین - فسفولیپاز A2 گروه IB (PLA2G1B)، فاکتور نکروز تومور (TNF) و اعضای خانواده احیاکننده (REG) 1A و 1B را شناسایی کرد که با سرطان پانکراس مرتبط هستند. از این میان، REG1A و REG1B با استفاده از مجموعه داده‌های PPP Biobank U.K تکثیر شدند. علاوه بر این، تجزیه و تحلیل تصادفی سازی مندلی با استفاده از ارتباط گسترده ژنوم و داده‌های منبع صفت کمی، اثرات سببی REG1A و REG1B را در سرطان پانکراس نشان داد. تجزیه و تحلیل کولوکالیزاسیون برای پروتئین‌های REG1 شواهد متوسطی را نشان داد که از سرطان پانکراس حمایت می‌کند و پروتئین‌های REG1 دارای یک نوع علّی مشترک هستند. علاوه بر این، تجزیه و تحلیل تصادفی مندلی هیچ شواهدی مبنی بر مخدوش کردن ارتباط بین پروتئین‌های REG1 و سرطان پانکراس پیدا نکرد. پروتئین‌های REG1 نیز به طور مشابه برای سرطان‌های ریه و مری افزایش یافته است. این پروتئین‌ها بخشی از خانواده پروتئین‌های REG1 هستند که به‌صورت پشت سر هم روی بازوی کوتاه کروموزوم 2 یافت می‌شوند. این پروتئین‌ها در سلول‌های β جزایر لانگرهانس در پانکراس سنتز می‌شوند و در توسعه دیابت و بازسازی سلول‌های جزایر نقش دارند. محققان فرض کردند که با توجه به نقش آن در عملکرد پانکراس، تومورها یا ضایعات در لوزالمعده تکثیر سلول‌های β را تحریک می‌کنند و منجر به ترشح نابجای پروتئین‌های REG1 می‌شوند. علاوه بر این، دامنه لکتین نوع c موجود در پروتئین‌های REG1 نیز می‌تواند به کربوهیدرات‌های روی سطوح سلول تومور متصل شود و رشد بدخیم را افزایش دهد.

معرفی دو پروتئین REG1A و REG1B

به طور خلاصه، محققان پروتئین های در گردش را برای شناسایی نشانگرهای زیستی بالقوه برای سرطان پانکراس بررسی کردند. این یافته‌ها دو پروتئین - REG1A و REG1B - را گزارش کردند که در سرطان لوزالمعده اثرات علّی داشتند و در موارد سرطان ریه و مری نیز افزایش یافتند. نتایج پتانسیل استفاده از پروتئین‌های REG1A و REG1B را برای تشخیص زودهنگام و غربالگری در مقیاس بزرگ برای سرطان پانکراس نشان می‌دهد.

پایان مطلب/.