به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، پیوند خون بندناف (UCBT) به عنوان یک گزینه درمانی امیدوارکننده برای بیماران مبتلا به لوسمی حاد که نیاز به پیوند سلول‌های بنیادی خونساز دارند، ظهور کرده است. نتایج نشان داده است که یک واحد خون بندناف (sUCBT) و دو واحد خون بندناف (dUCBT) مزایای بالقوه‌ای در درمان بیماری دارند. اما مطالعات مقایسه اثربخشی آنها نتایج متفاوتی را نشان داده است. این متاآنالیز با هدف تعیین ایمنی و اثربخشی مقایسه‌ای sUCBT در مقابل dUCBT در بیماران لوسمی حاد انجام شد.

پیوند سلول‌های بنیادی خونساز آلوژنیک (allo-HSCT)

پیوند سلول‌های بنیادی خونساز آلوژنیک (allo-HSCT) به عنوان سنگ بنای مدیریت لوسمی حاد است و یک راه درمانی بالقوه برای بیماران مبتلا به بیماری‌های پرخطر یا کسانی که با عود بیماری مواجه هستند ارائه می‌دهد. در جست‌وجوی اهداکنندگان مناسب، خون بندناف (UCB) به عنوان منبع ارزشمندی از سلول‌های بنیادی خونساز ظاهر شده است، به‌ویژه برای کسانی که فاقد اهداکنندگان همسان HLA هستند. جذابیت UCB در دسترسی سریع، کاهش خطر برای اهداکننده و بروز کمتر بیماری پیوند در مقابل میزبان (GVHD) در مقایسه با سایر منابع نهفته است. با این حال، کاربرد UCB به ویژه در هنگام استفاده از یک واحد UCB (sUCBT)، در زمینه دریافت‌کنندگان بزرگسال بدون چالش نیست. از لحاظ تاریخی، نگرانی‌هایی در مورد دوز سلولی واحدهای UCB وجود داشت، با اجماع در مورد حداقل آستانه ⁷ ^10×2.5 سلول هسته‌دار در هر کیلوگرم برای پیوند ثابت ماند. با شناخت این محدودیت‌ها، استراتژی‌های نوآورانه‌ای مانند پیوند خون بند ناف مضاعف (dUCBT)، برای رفع کمبود دوز سلولی و افزایش اثربخشی پیوند مبتنی بر UCB معرفی شدند.

مفهوم dUCBT( دو واحد خون بندناف) و مزایای آن

مفهوم dUCBT، که در دانشگاه مینه‌سوتا پیشگام بود، به تزریق دو واحد UCB تا حدی با HLA وابسته است و به دنبال تقویت کل دوزهای سلول‌های هسته‌دار و پیش‌ساز تحویل‌شده به گیرنده است. این رویکرد، با هدف غلبه بر موانع ناشی از دوز محدود سلولی در sUCBT، توجه را به خود جلب کرده و مطالعات متعددی را برای بررسی امکان‌سنجی و اثربخشی نسبی آن برانگیخته است. تحلیل‌های گذشته‌نگر در ابتدا به مزایای بالقوه dUCBT اشاره می‌کردند که نشان‌دهنده بهبود سینتیک پیوند، نرخ عود کمتر و افزایش بقای کلی در مقایسه با sUCBT سنتی، به‌ویژه در جمعیت‌های بالغ بوده است. با این حال، چشم‌انداز پیوند UCB با شروع مطالعات آینده‌نگر توسط گروه‌های تأثیرگذار مانند شبکه آزمایش‌های بالینی پیوند خون و مغز (BMT CTN) و Eurocord، دستخوش یک تغییر پارادایم شد. این مطالعات، که برای ارزیابی دقیق نتایج dUCBT در برابر sUCBT طراحی شده‌اند، چشم‌انداز ظریف‌تری را به گفتمان جاری معرفی کردند.

اهمیت در نظر گرفتن شرایط بیماری

برخلاف یافته‌های گذشته‌نگر قبلی، مطالعات آینده‌نگر اخیر انجام‌شده توسط BMT CTN و Eurocord در کودکان و بزرگسالان جوان نتوانستند تفاوت‌های قابل‌توجهی را در نتایج بین sUCBT و dUCBT زمانی که دوز سلولی کافی برای پیوند واحد تضمین می‌شود به طور قطعی نشان دهند. اختلاف بین یافته‌های گذشته‌نگر و آینده‌نگر بر پیچیدگی پویایی پیوند UCB تاکید می‌کند و نیاز به ارزیابی مجدد انتقادی شواهد موجود برای اطلاع از تصمیم‌گیری بالینی دارد. یک جنبه اساسی که لایه‎های بیشتری را به این تحقیق اضافه می‌کند، در نظر گرفتن وضعیت حداقل بیماری لوسمی باقیمانده (MRD) قبل از پیوند است. MRD قبل از پیوند یک عامل پیش آگهی شناخته شده در زمینه HSCT خون غیر بندناف برای لوسمی حاد است. یک مطالعه گذشته‌نگر بزرگ یافته‌های جالبی را نشان داد، که نشان می‌دهد در میان بیمارانی که MRD قبل از پیوند مثبت داشتند، احتمال عود پس از UCBT در مقایسه با پیوند اهداکننده غیرمرتبط با HLA یا HLA ناسازگار کمتر بود. در مقابل این پس‌زمینه، هدف مطالعه حاضر با ارائه نتایج یک مطالعه آینده‌نگر و تصادفی UCBT تک واحدی در مقابل دو واحدی فرانسوی، به ویژه با تمرکز بر وضعیت MRD قبل از پیوند، بوده است. این تحقیق ظریف به دنبال این است که مشخص کند آیا نتایج امیدوارکننده گزارش‌شده در تحلیل‌های گذشته‌نگر بیماران MRD مثبت تحت UCBT را می‌توان در یک مطالعه آینده‌نگر و چند مرکزی تکرار کرد، و اینکه آیا تأثیر تصادفی‌سازی تک واحدی در مقابل دو واحدی بر اساس وضعیت MRD قبل از پیوند متفاوت است یا خیر. .

تأثیر دوز سلولی در پیوند UCB

علاوه بر این، تأثیر دوز سلولی در پیوند UCB، یک ملاحظات اساسی، شاهد دیدگاه‌های در حال تحول بوده است. در حالی که دوز سلول UCB 2.5 × 10⁷/kg به طور گسترده به عنوان آستانه‌ای برای پیوند ثابت شناخته شده است، پیشرفت‌های اخیر در رژیم‌های درمانی و الگوریتم ‌های انتخاب واحد UCB این پارادایم را به چالش کشیده است. در تنظیم رژیم‌های تهویه بهینه و انتخاب دقیق واحد UCB، که sUCBT را به گزینه‌ای در دسترس برای بزرگسالان تبدیل می‌کند، نرخ بالای پیوند با دوزهای سلولی کمتر گزارش شده است. در مقابل این پس‌زمینه، هدف مطالعه حاضر مقایسه نتایج بالینی بزرگسالان مبتلا به لوسمی حاد تحت UCBT در دو موسسه با استفاده از پلت‌فرم‌های مختلف پیوند، با تمرکز بر رژیم شرطی‌سازی، انتخاب واحد UCB و پیشگیری از بیماری پیوند در مقابل میزبان (GVHD) است.

مواد و روش‌ها

پایگاه‌های اطلاعاتی الکترونیکی به‌طور سیستماتیک برای شناسایی مطالعات مرتبط با مقایسه UCBT منفرد و مضاعف که تا نوامبر 2023 منتشر شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. نه مطالعه شامل 3864 بیمار لوسمی حاد تحت UCBT بوده است. پیامدهای مورد تجزیه و تحلیل عبارت بودند از بیماری حاد پیوند در مقابل میزبان (GVHD)، GVHD مزمن، عود بیماری، مرگ و میر بدون عود، بقای بدون لوسمی و بقای کلی. نسبت ریسک تلفیقی (RR) با فاصله اطمینان 95% (CI) با استفاده از مدل اثرات تصادفی محاسبه شد.

نتایج کسب شده از مطالعه

خطر GVHD حاد به طور قابل توجهی با dUCBT بیشتر بود ولی خطر عود بیماری با dUCBT کمتر بود. این درحالی است که بقای کلی به نفع sUCBT  بود. ولی در مجموع در هردو تفاوت معنی داری برای GVHD مزمن، مرگ و میر بدون عود یا بقای بدون لوسمی مشاهده نشد. بنابراین هر دو dUCBT  و sUCBT دارای پتانسیل به عنوان درمان موثر برای لوسمی حاد هستند. در انتخاب درمان باید عوامل مختلفی از جمله خطر GVHD، عود و مرگ و میر را درنظر گرفت. تحقیقات بیشتری، به ویژه کارآزمایی های تصادفی شده، برای ارائه راهنمایی قطعی در مورد استفاده بهینه از UCBT تک واحد و دو واحد در بیماران مبتلا به لوسمی حاد مورد نیاز است.

ایجاد یک رویکرد درمانی بهینه

همانطور که ما در این چشم انداز پیچیده پیوند UCB برای لوسمی حاد حرکت می‌کنیم، آشکار می‌شود که رویکرد بهینه هنوز شناخته نشده است. تأثیر متقابل عواملی مانند دوز سلولی، رژیم‌های دارویی، و وضعیت MRD قبل از پیوند نیازمند بررسی دقیق برای اصلاح شیوه‌های بالینی و بهینه‌سازی نتایج است. این متاآنالیز به دنبال کمک به این گفتگوی مداوم با ترکیب شواهد از مطالعات مختلف است، و بر تعامل پیچیده متغیرهای مؤثر بر موفقیت پیوند UCB در مدیریت لوسمی حاد نور می اندازد. از طریق یک بررسی جامع از ادبیات موجود، ما تلاش می‌کنیم بینش‌هایی را استخراج کنیم که به تصمیم‌گیری بالینی کمک ‌کند و تلاش‌های تحقیقاتی آینده در این حوزه حیاتی پیوند سلول‌های بنیادی خونساز را راهنمایی کند.

پایان مطلب/.