به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، افزایش شیوع بیماری‌های قلبی عروقی بر اهمیت رو به رشد نارسایی قلبی (HF) تاکید می‌کند. بینش پاتوفیزیولوژیک در مورد HF، اختلال در تنظیم سیستم عصبی خودمختار (ANS) را برجسته می‌کند که با بیش فعالی سمپاتیک و کاهش تون واگ مشخص می‌شود و بر عملکرد قلبی عروقی تأثیر می‌گذارد. بازیابی ضربان قلب (HRR)، معیاری است که توانایی قلب برای بازگشت به ضربان اولیه خود را پس از تمرین اندازه گیری می‌کند، نقش مهمی در ارزیابی سلامت قلبی عروقی ایفا می‌کند. HRR که به طور گسترده در شرایط مختلف قلبی عروقی از جمله HF، بیماری عروق کرونر (CAD) و فشار خون شریانی (HTN) استفاده می‌شود، تفاوت بین ضربان قلب اوج و بهبودی را کمیت می‌کند. HRR با توجه به ارتباط آن با تون سمپاتیک و ورزش بالا، بینش‌های ارزشمندی را در مورد چشم انداز HF، فراتر از تحمل تلاش، رسیدن به شاخص‌های پیش آگهی و مرگ و میر ارائه می‌دهد. گنجاندن HRR در ارزیابی‌های قلبی عروقی، درک ما از تنظیم خودکار در HF را افزایش می‌دهد و پیامدهای بالقوه‌ای برای پیش‌بینی و مدیریت بیمار ارائه می‌دهد. این بررسی به اهمیت HRR در ارزیابی HF، تجزیه و تحلیل مطالعات اخیر انجام شده، و ارائه پایه‌ای برای تحقیقات بیشتر و کاربرد بالینی می‌پردازد.
بازیابی ضربان قلب (HRR) پارامتری است که به کاهش ضربان قلب پس از تمرین بدنی و رسیدن به مقادیر ضربان قلب در حالت استراحت می‌پردازد. معمولاً به عنوان تفاوت بین حداکثر ضربان قلب در طول تلاش و ضربان قلب در یک زمان بهبودی معین اندازه گیری می‌شود. این به عنوان یک ابزار گرانبها برای ارزیابی عدم تعادل سیستم عصبی خودمختار (ANS) عمل می‌کند و به طور گسترده در غربالگری و تعیین کمیت خطرات قلبی عروقی و مرگ و میر ناشی از همه علل در بیماران مبتلا به بیماری قلبی استفاده شده است. این فرآیند منعکس کننده تعادل پویا و تعامل هماهنگ بین فعال شدن مجدد سیستم عصبی پاراسمپاتیک و خروج سیستم عصبی سمپاتیک است.
تأثیر خودکار در ورزش و دوره ریکاوری
ضربان قلب در طول تمرین بدنی تحت تأثیر مکانیسم‌های مرکزی (فرماندهی مرکزی) و محیطی (متابو- و مکانورفلکس) قرار می‌گیرد. متابورفلکس، یک رفلکس فیزیولوژیکی که در حین یا بعد از ایسکمی عضلانی ناشی از ورزش ایجاد می‌شود، با تحریک گیرنده‌های متابو فعال می‌شود. در افراد سالم، این مکانیسم رفلکس پاسخ همودینامیک را افزایش می‌دهد که منجر به افزایش برون ده قلبی عمدتاً از طریق مکانیسم‌های واسطه جریان می‌شود. ورزش بدنی باعث جابجایی‌های پیچیده بین شاخه‌های سمپاتیک و پاراسمپاتیک سیستم عصبی خودمختار می‌شود که به افزایش ضربان قلب (HR) از طریق خروج واگ و ترشحات آدرنرژیک منجر می‌شود. این پاسخ فیزیولوژیکی پیچیده پارامترهای قلبی عروقی از جمله برون ده قلبی، HR، انقباض قلب، تهویه آلوئولی و بازگشت وریدی به قلب را افزایش می‌دهد. با تشدید ورزش، اوج ترشح سمپاتیک و آزادسازی کاتکول آمین باعث انقباض عروق در سیستم‌های گردش خون مختلف می‌شود، به استثنای گردش خون عضلانی، کرونری و مغزی.
کاربردهای بالینی HRR
ایده‌های مربوط به HRR به طور گسترده در محیط‌های بالینی مختلف علاوه بر بیماری عروق کرونر استفاده شده است. نارسایی قلبی، که به طور کامل بیشتر مورد بحث قرار خواهد گرفت، ارتباط پیچیده‌ای با دیساآتونومی دارد که ضمناً با پیامدهای حالت‌های بیش سمپاتیک همراه است. اختلال عملکرد سیستم عصبی خودمختار نیز در شرایطی مانند فشار خون بالا، دیابت شیرین (DM)، سندرم متابولیک و چاقی، و سندرم آپنه انسدادی خواب وجود دارد. ارزیابی HRR در DM نقش مهمی در تشخیص اختلال عملکرد LV تحت بالینی و جلوگیری از HF با ارزیابی ذخیره عملکردی دیاستولیک در بین نارسایی قلبی با عوامل خطر کسری جهشی حفظ شده (HFpEF) دارد. در یک مطالعه توسط محققان، هم بیماران دیابتی نوع 2 و هم افراد سالم برای ارزیابی اختلال عملکرد قلب اتونوم با استفاده از CPET وارد مطالعه شدند. نتایج این مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 HRR کم‌رنگی را نشان می‌دهند که با تغییر HRR همراه بود و منجر به اختلال عملکرد سیستم عصبی خودمختار قابل توجهی می‌شد.
همبستگی اکوکاردیوگرافی
اکوکاردیوگرافی بخش مهمی از ارزیابی قلبی عروقی است. بخش زیر حاوی داده‌های تحقیقاتی است که ارتباط بین برخی عوامل تعیین کننده اکوکاردیوگرافی و HRR را نشان می‌دهد. LVEF یک پارامتر سنگ بنای ارزیابی عملکرد سیستولیک است، اما استفاده انحصاری از آن ناکافی است، به ویژه با توجه به افزایش شیوع HFpEF. ارزیابی‌های جامع اکنون به ارزیابی‌های اضافی نیاز دارند، از جمله ارزیابی عملکرد دیاستولیک، تصویربرداری داپلر بافتی (TDI) و ارزیابی بزرگی دهلیز چپ. محققان نشان داده‌اند که بررسی پارامترهای همودینامیک قلبی، به‌ویژه از طریق اکوکاردیوگرافی داپلر بافتی، نشان‌دهنده ارتباط واضحی بین عملکرد دیاستولیک بطن چپ و HRR است. بیمارانی که کاهش فشار پر شدن بطن چپ را نشان می‌دهند و نسبت E/e کمتری را نشان می‌دهند، HRR تسریع‌شده و پاسخ کرونوتروپیک بارزتری را نشان می‌دهند، که بر رابطه پیچیده بین عملکرد خودمختار قلب و پاسخ‌های تطبیقی به ورزش تأکید می‌کند. همانطور که قبلا در مطالعات HF کنار تخت بیان شد، محققان نشان دادند که اکوکاردیوگرافی می‌تواند به عنوان یک پیش بینی کننده برای مقادیر HRR عمل کند، که عمدتاً شامل نسبت E/e برای ارزیابی الگوی پر شدن دیاستولیک است. در حالی که اکوکاردیوگرافی معمولی سهم خاصی دارد، ارزیابی دیاستولیک در طی اکوکاردیوگرافی استرسی نتایج برتری را نسبت به اکوکاردیوگرافی معمولی نشان داده است و به طور گسترده مورد ارزیابی قرار گرفته و در نمرات تشخیصی HFpEF گنجانده شده است. بیشترین پارامترهای ارزیابی شده نشان دهنده اوج جت سرعت نارسایی سه لتی و متعاقباً فشار سیستولیک شریان ریوی (PASP) و E/E میترال برای عینیت بخشیدن به فشارهای پرشدگی LV بالا هستند. این بررسی کنونی موضوع HRR و مطالعات اصلی را که شامل بیماران HF می‌شود، مورد بحث قرار می‌دهد که در آن جنبه‌ها و همبستگی‌های مختلف HRR تعیین شد. مطالعات اصلی HRR که در دهه گذشته انجام شد، ناسازگاری عوامل تعیین‌کننده HRR را نشان می‌دهد، و تأکید می‌کند که هر روش دارای نقاط ضعف و قوت خود است. 
از حالت‌های التهابی مزمن، عدم تعادل متابولیک و سارکوپنی تا پیامدهای قلبی، قابلیت پیش‌بینی HF و مرگ‌ومیر، ما کاربردهای مختلف HRR را در مطالعه ارائه‌شده در بر گرفتند. داده‌های موجود نشان می‌دهد که کمیت خطر بیمار با کمک HRR تسهیل می‌شود، با توجه به اینکه بیماران با شاخص‌های HRR کم‌رنگ خطر مرگ‌ومیر، بستری‌های مکرر HF و عوارض جانبی قلبی را نشان می‌دهند. با شناسایی افراد پرخطر، فرض شد که پزشکان می‌توانند استراتژی‌های مدیریت را بر اساس ارزش‌های HRR تطبیق دهند.
پایان مطلب/