به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، پسوریازیس، (Psoriasis) یک بیماری التهابی مزمن با منشا اتوایمیون (خودایمنی) است که به طور خاص سلول‌های پوستی را درگیر می‌سازد اما مانند سایر بیماری‌های خودایمنی ممکن است سایر نقاط بدن مثل مفاصل، چشم‌ها، ریه‌ها‌، قلب و عروق خونی را نیز درگیر کند. حدود 3 درصد از جمعیت جهان مبتلا به پسوریازیس هستند. همانند بسیاری از بیماری‌های خودایمنی علت دقیق پسوریازیس نیز ناشناخته است. اما مطالعات نقش ژنتیک و سیستم ایمنی را به وضوح نشان داده‌اند. این بیماری یک بیماری ژنتیکی بوده و به هیچ عنوان مسری و واگیردار نیست. دلیل اصلی بیماری پسوریازیس به وراثت باز می‌گردد. به این معنا که از بدو تولد در ژن فرد وجود دارد، ولی بروز آن قطعی نیست. برخی از عوامل مانند عفونت، تحریکات موضعی، داروهای خاص، آسیب پوست، آب و هوا، سیگار، الکل و استرس می‌تواند این بیماری را نمایان کند. حال در یک مطالعه اخیر منتشر شده در نشریه eBioMedicine یک تجزیه و تحلیل چند omics از تعاملات میکروب‌های  میزبان در پسوریازیس انجام داد.

پیش زمینه

پسوریازیس یک بیماری التهابی سیستمیک شایع است که تا 3 درصد از جمعیت جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و می‌تواند باعث بیماری‌های همراه مانند دیابت، آرتریت پسوریاتیک و بیماری‌های قلبی عروقی شود. بر اساس ویژگی‌های بیماری، چندین زیرگروه بالینی پسوریازیس وجود دارد. عوامل مختلفی مانند سد اپیدرمی، عوامل محیطی و سیستم ایمنی در ایجاد و پیشرفت پسوریازیس دخیل هستند. پسوریازیس درمان قطعی ندارد و همچنان یک بار روانی و اقتصادی قابل توجه است. میکروبیوم پوست پسوریازیس در ترکیب و تنوع در مقایسه با پوست سالم متفاوت است. فعل و انفعالات میکروب‌های میزبان در ایجاد پسوریازیس دخیل است. علاوه بر این، دیس بیوز ( به شرایط عدم تعادل میکروبیوتا (تغییر فراوانی یا تعداد) اطلاق می‌شود که بیشتر در دستگاه گوارش دیده می‌شود، اما ممکن است هر سطح دارای غشای مخاطی را نیز تحت تأثیر قرار دهد.) میکروبیوم پوست در پسوریازیس گزارش شده است. با این حال، تحقیقات در مورد تعاملات بین میکروبیوتا و میزبان با استفاده از داده‌های omics چند لایه وجود ندارد.

در مورد مطالعه

در مطالعه حاضر، محققان یک تجزیه و تحلیل چند omics از تعاملات میزبان و میکروب در پسوریازیس انجام دادند. آن‌ها از داده‌های میکروب‌ها در گروه آلرژی و خودایمنی مرتبط با پوست (MAARS) استفاده کردند. افراد مبتلا به پسوریازیس نوع پلاک و داوطلبان سالم انتخاب شدند. افراد مبتلا به بیماری‌های خودایمنی، مصرف اخیر آنتی بیوتیک، فتوتراپی، استفاده از داروهای بیولوژیک یا درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی از مطالعه خارج شدند. نمونه‌های بیوپسی پوست و نمونه‌های میکروبیوم از محل‌های بیماری فعال و نواحی غیر ضایعه مجاور در قسمت پایین کمر از بیماران پسوریازیس به‌دست آمد. نمونه‌هایی از مناطق مربوطه از افراد سالم به دست آمد. همه افراد تحت معاینه فیزیکی قرار گرفتند و شرح حال پزشکی آن‌ها گرفته شد. DNA از نمونه‌های میکروبیوم برای تعیین توالی متاژنومی‌تفنگ ساچمه ای استخراج شد و RNA از نمونه‌های بیوپسی برای تجزیه و تحلیل رونویسی جدا شد. تجزیه و تحلیل شبکه همبستگی ژن وزنی (WGCNA) با استفاده از داده‌های بیان ژن انجام شد. توالی یابی کل تفنگ ساچمه‌ای متاژنومی برای شناسایی ویژگی‌های عملکردی و طبقه بندی میکروبیوم انجام شد. ( توالی متاژنومیک تفنگ ساچمه‌ای را می‌توان برای توالی یابی چندین میکروارگانیسم، همه در یک سنجش، بدون جداسازی و کشت خاص میکروارگانیسم‌ها یا تقویت مناطق هدف برای پروکاریوت‌ها یا یوکاریوت‌ها استفاده کرد. نتایج توالی یابی اطلاعات کاملی را نه تنها در مورد تنوع میکروبی، بلکه همچنین تنوع عملکردی در نمونه را ارائه می‌دهد.) برای مقایسه گروهی از آزمون‌های من ویتنی و کروسکال والیس استفاده شد. همبستگی اسپیرمن برای سن و جنس برآورد و تنظیم شد. ارتباط چند متغیره بین فنوتیپ‌ها و میکروبیوتا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها مطالعه

در مجموع 116 بیمار پسوریازیس و 102 فرد سالم وارد مطالعه شدند. رونوشت پوستی ضایعات پسوریازیس بسیار متمایز از نمونه‌های پسوریاتیک غیر ضایعه بود. WGCNA شش ماژول مشروح با اصطلاحات هستی شناسی ژن (GO) را شناسایی کرد. یک ماژول به طور مثبت با ناحیه پسوریازیس و نمره شاخص شدت (PASI) مرتبط بود و در مسیرهای مرتبط با التهاب غنی شد. همبستگی اسپیرمن بین امتیاز PASI و ژن میزبان به طور جداگانه برای گروه‌های ضایعه و غیر ضایعه برآورد شد. این کارکردهای مربوط به پاسخ ضد ویروسی را در هر دو گروه نشان داد. شبکه‌های مرتبط با اینترفرون (IFN) در شبکه‌های تعامل پروتئین-پروتئین (PPI) در هر دو گروه شناسایی شدند. علاوه بر این، یک الگوریتم دکانولوشن لکوسیت برای تشخیص تغییرات سلولی مرتبط با پسوریازیس استفاده شد. این الگوریتم تفاوت‌های قابل‌توجهی را در بخش‌های سلولی پوست آسیب‌دیده در مقایسه با پوست سالم و پوست پسوریاتیک غیر ضایعه نشان داد. افزایش مونوسیت‌ها، سلول‌های‌اندوتلیال، سلول‌های T تمایز 4 (CD4)، کراتینوسیت‌ها و سلول‌های دندریتیک پلاسماسیتوئید در پوست ضایعه‌ای و کاهش فیبروبلاست‌ها، چربی‌های زیر جلدی و سلول‌های بنیادی چربی را پیش‌بینی کرد. علاوه بر این، 13 گونه میکروبی در دسته‌های PASI خفیف، متوسط ​​و شدید غنی شدند. از این تعداد، 11 گونه به طور قابل توجهی با ضایعه پسوریاتیک مرتبط بودند. فراوانی کورینه باکتریوم سیمولانز در رده‌های متوسط ​​و شدید PASI در هر دو گروه ضایعه‌دار و غیرضایعه‌ای افزایش یافت. با این حال، کورینه باکتریوم آکنز در پوست پسوریازیس کمتر از پوست سالم بود. همبستگی مثبتی بین کورینه باکتریوم سیمولانز و فراوانی سلول‌های CD4 T، سلول‌های دندریتیک و کراتینوسیت‌ها وجود داشت. علاوه بر این، این تیم تعاملات قابل توجهی بین میکروبیوم پوست و بیان ژن پوستی در پسوریازیس پیدا کردند. به طور خاص، فراوانی کورینه باکتریوم آکنز و کورینه باکتریوم سیمولانز همبستگی معنی‌داری با بیان ژن‌های میزبان مختلف، به‌ویژه ژن‌های القایی با IFN، مانند IFI27 و IFIH1 نشان داد. علاوه بر این، ویژگی‌های عملکردی میکروبیوم بین ضایعات پسوریاتیک و غیر ضایعات و پوست سالم تفاوت معنی‌داری داشت. خوشه‌بندی سلسله مراتبی خانواده‌های ژن میکروبی دو خوشه مجزا را در گروه ضایعات پسوریازیس نشان داد. میکروکوکوس لوتئوس در ضایعات پسوریازیس نسبت به پوست سالم یا غیر ضایعه پسوریاتیک و خوشه 1 نسبت به خوشه 2 کمتر بود. خوشه 1 بیان کمتری از مسیرهای متابولیک میکروبی داشت، به جز برای تنفس هوازی I، در حالی که بیان ژن‌های میزبان، مانند اینترلوکین (IL)-19 و IL-36A، تنظیم مثبت شد. خوشه 1 برای مسیرهای مربوط به پاسخ لیپوپلی ساکارید و پاسخ سلولی به محرک‌های زیستی غنی شد.

نتیجه گیری

این مطالعه به بررسی رابطه بین ژن میزبان و ویژگی‌های میکروبی در پسوریازیس پرداخت. یافته‌ها نشان دهنده ارتباط پاسخ‌های ضد ویروسی و کورینه باکتریوم سیمولانز با شدت پسوریازیس است. دو خوشه پسوریازیس با ویژگی‌های میزبان و میکروبی مجزا شناسایی شد. علاوه بر این، نتایج نشان می‌دهد که مدولاسیون میکروبیوتا و درمان‌های تعدیل‌کننده ایمنی ممکن است برای بیماران پسوریازیس مفید باشد.

پایان مطلب./