به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، بیماری پارکینسون، وضعیتی که می‌تواند عملکرد حرکتی را مختل کند، حدود 10 میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌دهد. به بیانی دیگر بیماری پارکینسون سریع ترین اختلال عصبی در حال رشد در جهان است و نیاز قابل توجهی به یک گزینه درمانی جدید وجود دارد که تعادل مناسب سیگنال دهی دوپامین را فراهم کند و کنترل حرکتی پایدار را بدون عوارض جانبی سنگین مرتبط با درمان های فعلی ارائه دهد.در حال حاضر، درمان‌های پارکینسون به مدیریت علائم کمک می‌کند، اما هنوز درمان نشده است. تحقیقات دقیق می‌تواند گزینه‌های درمانی را برای افراد در مراحل مختلف بیماری تقویت کند.

تاریخچه بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون که به افتخار جراح انگلیسی جیمز پارکینسون که بیشتر به خاطر کتابش «مقاله‌ای در مورد فلج تکان دهنده» شناخته می‌شود - یک گزارش بالینی در مورد وضعیت ناتوان‌کننده‌ای که باعث اختلال حرکتی می‌شود - بیماری پارکینسون برای اولین بار به عنوان یک سندرم عصبی در سال 1817 توصیف شد. با این حال، متون باستانی هندی و منابع چینی همچنین آنچه را که به نظر می‌رسد توصیفی از بیماری پارکینسون است، در 1000 سال قبل از میلاد شرح داده‌اند. تمایز آن از سایر اختلالات لرزشی، به ویژه مولتیپل اسکلروزیس، پس از آن صورت گرفت که ژان مارتین شارکو، متخصص مغز و اعصاب فرانسوی، که نام آن را نیز بر این بیماری گذاشت، دریافت که همه افراد مبتلا به بیماری پارکینسون لرزش را تجربه نمی‌کنند.

درمان‌های رایج برای درمان علایم بیماری پارکینسون

محققان همچنین توانستند بین بیماری پارکینسون و پارکینسونیسم تمایز قائل شوند، اصطلاحی که برای اختلالات عصبی مشابه پارکینسون استفاده می‌شود که اغلب با لرزش، حرکت آهسته و سفتی مشخص می‌شود. بلافاصله پس از مشخص شدن تشخیص، مداخلات درمانی راه خود را آغاز کردند، با هیوسیامین گیاهی شارکو، یک عامل آنتی کولینرژیک - دارویی که عملکرد ناقل عصبی استیل کولین را در سیستم عصبی مرکزی (CNS) برای کنترل لرزش و کاهش سفتی عضلاتسپس مسدود می‌کرد، در قرن بیستم، درمان‌های مبتنی بر دوپامین با پیشرفت داروی پارکینسون، لوودوپا، محبوبیت پیدا کردند. لوودوپا به عنوان جایگزینی موقت برای دوپامین - یک انتقال دهنده عصبی که در پارکینسون کاهش می‌یابد - علائم حرکتی ناشی از این اختلال را کاهش می‌دهد. اما عوارض جانبی این دارو مانند حالت تهوع و سرگیجه ثبت شده است و مصرف طولانی مدت آن باعث ایجاد مشکلات حرکتی در برخی از بیماران شده است. در طول سال‌ها، جراحی نیز با تحریک عمیق مغز در مطالعات درمانی به یک گزینه مناسب تبدیل شده است. علاوه بر این، کشف اثر میکروبیوم روده بر این بیماری، مجموعه اهداف دارویی را برای مقابله با پارکینسون گسترش داده است. با این حال، از آنجایی که این بیماری حدود 10 میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌دهد، انتظار می‌رود شیوع آن در 20 سال آینده دو برابر شود، بنابراین به اقدامات درمانی جدید نیاز شدیدی وجود دارد. که محققین در حال انجام آن هستند.

نامزد بالینی در کارآزمایی بالینی پارکینسون

شرکت آمریکایی بیوتکنولوژی به تازگی نتایج بالینی امیدوارکننده‌ای را برای آزمایش پارکینسون مشاهده کرده است. کاندید اصلی آن که در بیماری آلزایمر و اختلالات ژنتیکی مانند بیماری گوچر در حال مطالعه است، توانست پیشرفت بیماری پارکینسون را در مدل موش کاهش دهد. داروی GT-02287 یک تعدیل کننده پروتئین خوراکی است که عملکرد آنزیمی به نام GCase را بازیابی می‌کند که به دلیل جهش ژنی مرتبط با بیماری پارکینسون به اشتباه تا شده است. با ایجاد عملکرد صحیح آنزیم، تجمع α-سینوکلئین - مشخصه پارکینسون - باعث کاهش التهاب عصبی در مغز می‌شود. این در وظیفه ای که به این موش‌ها داده شد منعکس شد. این دارو برای کشف توانایی موش‌ها برای ساختن لانه آزمایش شد، کاری که شبیه زندگی روزمره است و نیاز به تفکر شناختی دارد. موش‌های مبتلا به بیماری پارکینسون که تحت درمان قرار گرفتند، عملکرد حرکتی خود را بهبود بخشیدند و توانستند لانه‌هایی شبیه به موش‌های بدون پارکینسون بسازند، اما لانه‌های کسانی که درمان دریافت نکرده بودند، ضعیف بود. این داده ها هفته گذشته در انجمن‌های علوم اعصاب اروپا (FENS) در اتریش ارائه شد. این دارو اکنون در مرحله آزمایشی فاز 1 در حال ارزیابی است و تا کنون از مشخصات ایمنی و تحمل خوبی برخوردار بوده است.

کارآزمایی امیدوارکننده فاز 3 تاواپادون نشان دهنده پیشرفت در درمان پارکینسون است

نتایج دلگرم‌کننده از یک آزمایش فاز 3، تحقیقات در حال رشد پارکینسون را روشن می‌کند. تاواپادون Cerevel Therapeutics مستقر در ماساچوست یک آگونیست جزئی گیرنده D1/D5 است به این معنی که می‌تواند گیرنده‌های D1/D5 را برای بهبود کنترل حرکتی در افراد مبتلا به پارکینسون فعال کند. در عین حال، از تحریک بیش از حد گیرنده‌های دیگر جلوگیری کند، که در داروهایی مانند عوارض جانبی دوپامین اتفاق می‌افتد. این کارآزمایی شامل 507 فرد مبتلا به پارکینسون بود که حداقل چهار هفته قبل از غربالگری از لوودوپا - رایج ترین داروی پارکینسون - استفاده کرده بودند. 27 هفته طول کشید و به نقطه پایانی اولیه خود رسید. به بیماران یک دفترچه خاطرات خانگی داده شد تا عملکرد حرکتی آنها ارزیابی شود. افرادی که از این دارو استفاده کردند، در مقایسه با گروه دارونما که به مدت 0.6 ساعت دیسکینزی نداشتند، 1.7 ساعت را بدون تجربه حرکت کنترل نشده و غیرارادی به نام دیسکینزی سپری کردند. بیماران عوارض جانبی خفیف تا متوسط ​​روی دارو داشتند و مشخص شد که به خوبی قابل تحمل است.

آیا آگونیست‌های GLP-1 می‌توانند بیماری پارکینسون را درمان کنند؟

آگونیست‌های GLP-1 امواجی را برای توانایی خود در درمان دیابت نوع 2 و چاقی ایجاد کرده اند. تحقیقات جدید نشان می‌دهد که این داروها ممکن است بر بیماری پارکینسون نیز تأثیر بگذارند. Lixisenatide - دارویی که توسط Sanofi قطع شده بود - به بیماران داده شد و مهارت‌های حرکتی آنها اندازه گیری شد. این دارو از سد خونی مغزی عبور کرد که کلید عملکرد داروی پارکینسون است.  سپس به مدت دو ماه، بیماران از دارو و دارونما حذف شدند و در نتیجه تفاوت سه امتیازی بین دو امتیاز درمان مشاهده شد. اگرچه این داده‌ها ممکن است به خودی خود پیشگامانه به نظر نرسند، ولی محققین مطالعه فکر می‌کنند که نیازمند تحقیقات بیشتر است. نتایج این مطالعه در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شد.

تولید داروی تزریقی 24 ساعته

در بریتانیا، سرویس بهداشت ملی (NHS) یک داروی تزریقی 24 ساعته را برای درمان بیماری پارکینسون پیشرفته برای تقریباً 1000 نفر در کشور ارائه کرده است. این یک پیروزی است، زیرا بسیاری از آنها به مصرف بیش از 20 دارو در روز متکی هستند که در طول روز اثربخشی آنها کاهش می‌یابد. در واقع، بسیاری از بیمارانی که از این داروها استفاده می‌کنند، گزارش کرده اند که داروها در طول شب اثر خود را از دست می‌دهند و با علائمی از خواب بیدار می‌شوند و ممکن است نتوانند بدون خطر افتادن از رختخواب بلند شوند و به توالت بروند. داروی قابل حمل پرودودوپا ترکیبی از دو داروی فسلوودوپا و فسکاربیدوپا است که به افزایش سطح دوپامین در مغز برای بهبود عملکرد حرکتی کمک می‌کند. بنابراین«فوسلوودوپا-فوسکاربیدوپا (Produodopa) می‌تواند یک گزینه تغییر دهنده زندگی برای کسانی باشد که علائمشان با داروهای خوراکی به خوبی کنترل نمی‌شود. درمان‌های پیشرفته بسیار کمی برای این بیماری وجود دارد، بنابراین ما خوشحالیم که درمان دیگری در دسترس است. این تزریق به این معنی است که افراد می‌توانند علائم خود را بهتر مدیریت کنند و به طور بالقوه می‌تواند تأثیر زیادی بر زندگی خانواده‌ها داشته باشد. بیماران همچنین می‌توانند در صورت نیاز به صورت دستی دوز خود را در طول روز افزایش دهند. با این حال، در ایالات متحده، ترکیب فسلودوپا-فوسکاربیدوپا AbbVie با FDA، که نگرانی‌های سازنده شخص ثالث را ذکر می‌کرد، با مشکل مواجه شد. این پس از رد FDA در سال گذشته به دلیل تقاضای رگولاتوری اطلاعات بیشتر در مورد پمپ انفوزیون آن صورت گرفت.

ژن درمانی برای مبارزه با پارکینسون

در همین حال، ژن درمانی می‌تواند درمانی امیدوارکننده برای مبارزه با این بیماری باشد. یک مطالعه بالینی روی AB-1005 سازنده ژن درمانی AskBio در اوایل سال جاری به نقطه پایانی اولیه ایمنی رسید. داروی با پشتوانه بایر حاوی ژن فاکتور نوروتروفیک مشتق از خط سلول گلیال انسانی (GDNF) است که امکان بیان پایدار و مداوم GDNF را فراهم می‌کند - فاکتور رشدی که به زنده ماندن و بازسازی سلول‌های دوپامین کمک می‌کند. عوارض جانبی رخ داده شامل سردرد، لرزش، دیسکینزی، آرترالژی، درد قفسه سینه اسکلتی عضلانی، خستگی، کووید-19 و ناهنجاری های تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) بود. از آنجایی که هیچ عارضه جانبی جدی مشاهده نشد، آزمایش فاز 2 برای ایالات متحده، اتحادیه اروپا و بریتانیا به زودی آغاز خواهد شد. ولی کارآزمایی برجسته NADPARK بهبود متابولیسم NAD را در افراد مبتلا به پارکینسون نشان می‌دهد. بنابراین مصرف خوراکی ریبوزید نیکوتین آمید (NR) باعث افزایش متابولیسم NAD در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می‌شود و بینش دلگرم کننده ای را در مورد پتانسیل درمانی آن ارائه می‌دهد. این کارآزمایی با عنوان مطالعه NADPARK انجام شد تا مشخص شود که آیا متابولیسم NAD - متابولیتی که مسئول حفظ ثبات سلولی است که در بیماران پارکینسونی کمبود آن دیده می‌شود و می‌تواند در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون با مصرف NR تقویت شود.  ما معتقدیم که افزایش متابولیسم NAD مغز، چندین فرآیند مرتبط با بیماری خاص بیماری پارکینسون، مانند اختلال عملکرد میتوکندری، آسیب DNA، اختلال در تنظیم اپی ژنتیک و التهاب عصبی را هدف قرار داده و اصلاح می‌کند. علاوه بر این، ما فرض می‌کنیم که پر کردن NAD ممکن است متابولیسم عصبی را نیز بهینه کند و نورون‌ها را تقویت کند، در نتیجه آنها را در برابر استرس مرتبط با سن و بیماری‌های عصبی مقاوم‌تر می‌کند.»

نبود یک درمان کارآمد

"در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد که بتواند پیشرفت بیماری پارکینسون را به تاخیر بیاندازد یا متوقف کند. بنابراین، افراد آسیب دیده با آینده ای از ناتوانی پیشرونده و مرگ زودرس روبرو هستند. تزولیس گفت: اگر کسی نشان دهد که NAD دارای عملکرد محافظت کننده عصبی و اصلاح کننده بیماری در بیماری پارکینسون است، این زمینه را متحول می‌کند و برای اولین بار امیدی را برای پیش آگهی بهبود یافته و شاید حتی یک درمان ارائه می‌دهد.

پایان مطلب/.