به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، بر اساس مطالعه‌ای که در نشریه Blood Advances منتشر شده است، در بیماران زن مبتلا به بیماری سلول داسی شکل (SCD)، هیدروکسی اوره هیچ تأثیری بر ذخیره تخمدان نداشت، که نشان می‌دهد اقدامات حفظ باروری قبل از درمان ممکن است غیر ضروری باشد.

پیش زمینه

SCD شایع ترین اختلال ارثی گلبول قرمز در ایالات متحده است که حدود 100000 نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهد. با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، SCD از هر 365 تولد سیاهپوستان یا آفریقایی آمریکایی یک نفر و از هر 16300 تولد آمریکایی اسپانیایی تبار یک مورد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. سلول‌های ناقص و داسی شکل SCD می‌توانند در رگ‌های خونی مستقر شوند و باعث بسیاری از مشکلات سلامتی جدی شوند، از جمله بحران انسداد عروق (VOC)، که یکی از علل اصلی مرگ و میر در میان مبتلایان به SCD است که در آن سلول‌های داسی شکل انسداد‌هایی را ایجاد می‌کنند که به اندازه کافی بزرگ هستند تا جریان خون به اندام‌ها را کاهش دهند یا قطع کنند. هیدروکسی اوره، دارویی که در اواسط دهه 1990 معرفی شد، معمولاً برای کاهش فراوانی VOC و سایر اثرات مربوط به SCD، از جمله سندرم حاد قفسه سینه و نیاز به انتقال خون استفاده می‌شود. با این حال، نگرانی‌ها در مورد تأثیر بالقوه این دارو بر باروری مدت‌هاست که وجود دارد. تامارا دیش-فرلانتو، پزشک، از بیمارستان کودکان دانشگاه بازل در سوئیس، و نویسنده اصلی مطالعه گفت: "بسیاری از بیماران زن مبتلا به SCD به دلیل نگرانی در مورد باروری از هیدروکسی اوره اجتناب می‌کنند. با این حال، آن‌ها باید به هیدروکسی اوره به عنوان یک درمان اطمینان بیشتری داشته باشند. این دارو میزان VOC و بستری شدن در بیمارستان را کاهش می‌دهد، کیفیت زندگی آن‌ها را افزایش می‌دهد، و طبق داده‌های این مطالعه، باروری را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد."

درباره مطالعه

برای این مطالعه، دکتر دیش-فرلانتو و همکارانش نمونه‌های بافت تخمدان را قبل از پیوند سلول‌های بنیادی جمع آوری کردند تا اثر هیدروکسی اوره را بر ذخیره تخمدان ارزیابی کنند. تجزیه و تحلیل داده‌ها و تجزیه و تحلیل بافت شناسی، فرآیند بررسی نمونه‌های بافت زیر میکروسکوپ ، به صورت گذشته نگر انجام شد. این تصور دیرینه مبنی بر اینکه هیدروکسی اوره باروری را در بیماران زن مبتلا به SCD کاهش می‌دهد ناشی از چهار مطالعه قبلی است که به طور غیرمستقیم تأثیر دارو را با اندازه‌گیری تغییرات در سطوح سرمی هورمون ضد مولرين (AMH)، که توسط سلول‌های گرانولوزای تخمدان در حال رشد بیان می‌شود، ارزیابی کردند. (هورمون آنتی مولرين یا AMH،  يک گليکوپروتئين دو زنجيره‌ای و از خانواده عوامل رشد و تمايز سلول ها (Transforming Growth fac) TGF‐β می باشد. ميزان AMH با افزايش سن کاهش می يابد و با کاهش آن می توان پيش بينی کرد که قدرت تخمدان‌ها کاهش يافته است. مقادير بالای AMH در افراد مبتلا به سندرم تخمدان پلی کيستيک ديده می شود و براساس آن می توان احتمال خطر سندرم تحريک بيش از حد تخمدان را پيش گويی کرد) فولیکول‌ها این مطالعات نشان داد که AMH در بیماران مبتلا به SCD که تحت درمان با هیدروکسی اوره قرار گرفته بودند به طور قابل توجهی کمتر بود. از 76 بیمار شرکت‌ کنده در مطالعه گذشته‌نگر که تحت انجماد بافت تخمدان (OTC) قرار گرفتند، 35 بیمار قبل از OTC هیدروکسی اوره دریافت کردند که 50 نفر هنوز در زمان OTC به بلوغ نرسیده‌اند. میانگین سنی در OTC 10.2 سال بود و هیچ بیماری در طول OTC هیدروکسی اوره دریافت نکرد. برای تعیین ذخیره تخمدان، دکتر دیش-فورلانتو و همکارانش تراکم فولیکول‌های اولیه را که در بدو تولد وجود دارند و اکثر تخمدآن‌ها را تشکیل می‌دهند، محاسبه کردند. محققان چگالی این فولیکول‌های قبلاً خفته را که اکنون سلول‌های در حال تغییر و تکثیر را نشان می‌دهند، اندازه‌گیری کردند. آن‌ها دریافتند که چگالی میانه فولیکول‌های اولیه در افرادی که هیدروکسی اوره دریافت کرده بودند در مقایسه با افرادی که دریافت نکرده بودند (به ترتیب 5.8 فولیکول در میلی متر مربع در مقابل 4.2 فولیکول در میلی متر مربع) کمتر نیست. هنگامی‌که برای سن تنظیم شد، تراکم فولیکول‌های در حال رشد در مرحله اولیه در افرادی که هیدروکسی اوره دریافت کرده بودند در مقایسه با افرادی که دریافت نکرده بودند (به ترتیب 0.2 فولیکول در میلی متر مربع در مقابل 0.5 فولیکول در میلی متر مربع) کمتر بود.

نتایج مطالعه

این مشاهدات با مطالعات قبلی مطابقت دارد و توضیح می‌دهد که چرا AMH در بیماران مبتلا به SCD کمتر بود. نویسندگان این مطالعه فرض می‌کنند که در حالی که این تفاوت را می‌توان به هیدروکسی اوره نسبت داد، که مرگ سلولی و استرس اکسیداتیو را افزایش می‌دهد و منجر به آسیب سلولی می‌شود، اما فقط روند رشد فولیکول‌های در حال رشد و نه کمیت آن‌ها، را تغییر می‌دهد. دکتر دیش-فورلانتو گفت: "این اولین بار است که می‌توانیم پس از بررسی بافت بافتی بگوییم که هیدروکسی اوره بر ذخیره تخمدان تاثیر نمی‌گذارد." این نتایج مشاهدات بالینی او را تأیید می‌کند و بسیاری از بیماران زن مبتلا به SCD با وجود ادبیات قبلی و متناقض با موفقیت باردار شدند. دکتر دیش-فورلانتو در ادامه افزود: " افراد مبتلا به SCD باید همچنان به فکر حفظ بافت تخمدان قبل از (پیوند سلول‌های بنیادی خونساز (HSCT)) باشند، اما اگر فقط با هیدروکسی اوره درمان می‌شوند، این امر اجباری نیست. این یافته‌ها می‌تواند هیدروکسی اوره را برای کسانی که ممکن است از این دارو سود ببرند اما به دلیل نگرانی در مورد کاهش باروری یا هزینه‌های مربوط به حفظ باروری آن را به عنوان یک درمان دنبال نکرده‌اند، جذاب تر کند. از اوایل سال گذشته، تنها 11 ایالت پوشش بیمه خصوصی را برای حفظ باروری اجباری کردند، که بیمه عمومی‌ تنها در دو ایالت آن را پوشش می‌دهد.

نتیجه گیری

به دلیل ماهیت گذشته‌نگر، این مطالعه دارای محدودیت‌هایی بود، از جمله فقدان داده‌ها در مورد سطوح AMH بیماران در زمان OTC و عدم تعادل در تعداد پرونده‌های بیمار بین دو گروه درمانی، که ممکن است بر برخی تحلیل‌های آماری تأثیر بگذارد. علاوه بر این، OTC در بیماران پس از دریافت نکردن هیدروکسی اوره برای مدت طولانی انجام شد، که نتیجه‌گیری در مورد تأثیر دارو بر فولیکول‌های در حال رشد را دشوار می‌کند. علاوه بر این، این مطالعه تراکم فولیکول بیماران مبتلا به SCD را با گروه کنترل سالم مقایسه نکرد. دکتر دیش-فورلانتو با نگاهی به آینده، امیدوار است مطالعات آینده نگر در مورد تأثیر هیدروکسی اوره بر باروری و تحقیقات بیشتر در مورد پیوند بافت تخمدان انجام شود. او و همکارانش در حال حاضر در حال بررسی هستند که آیا بیماران مبتلا به SCD که پیوند سلول‌های بنیادی‌ هاپلودیکال را دریافت کرده‌اند، سطح AMH خود را بهبود می‌بخشند یا خیر.

پایان مطلب./