به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، جایگزینی ژن با استفاده از ناقل‌های ویروس مرتبط با آدنو (AAV) یک رویکرد درمانی امیدوارکننده برای بسیاری از بیماری‌ها است. با این حال، این روش درمانی با ظرفیت بسته‌بندی AAVها (تقریباً 7/4 کیلو باز) 3 به چالش کشیده می‌شود و کاربرد آن را برای اختلالات شامل توالی‌های کدگذاری بزرگ، مانند دیستروفی عضلانی دوشن، با یک RNA پیام‌رسان 14 کیلوباز محدود می‌کند. در اینجا ما یک روش جدید برای بیان دیستروفین‌های بزرگ با استفاده از مکانیسم ترانس اسپلایسینگ پروتئین با واسطه اینتئین‌های تقسیم شده ایجاد کردیم. تحقیقات UW Medicine بر ارائه یک سری بسته‌های پروتئینی در داخل یک ناقل شاتل برای جایگزینی ژن معیوب DMD در عضلات تمرکز دارد. سپس کد ژنتیکی اضافه شده شروع به تولید دیستروفین می‌کند، پروتئینی که در بیماران مبتلا به دیستروفی عضلانی فاقد آن است. در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد و درمان‌ها و داروهای موجود فقط باعث کاهش سرعت بیماری می‌شود. در مورد دیستروفی عضلانی دوشن - موضوع این مطالعه - بیماران، همه مردان، به دلیل اینکه ژن روی کروموزوم x قرار دارد، علائم را در حدود چهار سالگی نشان می‌دهند و معمولاً در 20 یا 30 سالگی می‌میرند. یافته‌های ژن درمانی جدید امروز در Nature منتشر شد.

انتقال ژن با واسطه ناقل ویروس آدنو مرتبط (AAV)

انتقال ژن با واسطه ناقل ویروس آدنو مرتبط (AAV) اخیراً برای درمان نابینایی ارثی و آتروفی عضلانی نخاعی تأیید شده است و اثرات درمانی طولانی مدت برای سایر بیماری‌های نادر از جمله هموفیلی و دیستروفی عضلانی دوشن به دست آمده است. با این حال، تحقیقات فعلی نشان می‌دهد که اصلاح ژنتیکی ناقل‌های AAV ممکن است موفقیت ژن درمانی AAV را تسهیل کند. مهندسی کردن این رویکرد می‌تواند کارایی انتقال AAV (با بهینه سازی کاست ترانس ژن)، وکتور تروپیسم (با استفاده از مهندسی کپسید) و توانایی کپسید و ترانس ژن برای جلوگیری از پاسخ ایمنی میزبان (با اصلاح ژنتیکی این اجزا) را افزایش دهد و همچنین بخش بزرگ تولید در مقیاس AAV.را بهینه کند. با این وجود، علیرغم توسعه موفقیت‌آمیز داروهای ژن‌درمانی مبتنی بر AAV، بسیاری از مطالعات بالینی و بالینی هنوز به حالت تعلیق در می‌آیند یا خاتمه می‌یابند، بدون اینکه منجر به ثبت دارو شود، و بنابراین، بسیاری از بیماری‌ها، به ویژه بیماری‌های نادر، درمان نشده باقی می‌مانند. یک توضیح برای آن می‌تواند فقدان دانش در زمینه ژن درمانی، به ویژه، ویژگی‌های وکتورهای AAV باشد. برای مقابله با این موضوع، تحقیقات بیشتری برای دستیابی به بهینه سازی بهتر و اثربخشی بیشتر رویکردهای ژن درمانی مبتنی بر AAV مورد نیاز است. این بررسی سروتیپ‌های مختلف AAV، برخی از ویژگی‌های عفونت، تروپیسم بافت و اندام، اثربخشی در بسیاری از بیماری‌های انسانی و غیره را مورد بحث قرار می‌دهد.

یافتن راهی برای رساندن پروتئین‌های مورد نیاز به عضلات

دکتر جفری چمبرلین، متخصص مغز و اعصاب و متخصص ژنتیک UW Medicine، نویسنده ارشد این مطالعه، تمام دوران حرفه‌ای خود را بر روی یافتن روش‌های درمانی و جستجوی درمانی برای دیستروفی عضلانی کار کرده است. او مدیر مرکز تحقیقات دیستروفی عضلانی ولستون است و کرسی اعطایی مک‌کاو در دیستروفی عضلانی در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن است. این پروژه تحقیقاتی توسط زیست شناس مولکولی دکتر هیچم تاسفاووت که در آزمایشگاه چمبرلین کار می‌کرد، رهبری شد. چمبرلین خاطرنشان کرد: آنچه در گذشته محققان را با مشکل مواجه کرده است، ژنی است که باید اصلاح شود "بزرگترین ژن در طبیعت است". تا به حال، هیچ راهی برای رساندن پروتئین‌های مورد نیاز به عضلات و ژن‌های آنها وجود نداشت. او گفت: «به این فکر کنید که یک تخت کینگ تحویل بگیرید که نتوانید از درب خانه عبور کنید.

نحوه انتقال توسط ناقل‌های ویروسی مرتبط با آدنو یا AAVها

روش جدید که در مدل‌های موش موفقیت‌آمیز بوده است، از یک سری ناقل‌های ویروسی مرتبط با آدنو یا AAVها استفاده می‌کند که شاتل‌های کوچکی هستند که از یک ویروس مشتق شده‌اند و برای انتقال ژن‌درمانی به سلول‌های انسانی استفاده می‌شوند. به جای یک AAV، این ژن درمانی از مجموعه‌ای از AAVها استفاده می‌کند که بخش‌هایی از پروتئین درمانی را همراه با دستورالعمل‌های تعبیه‌شده برای شروع مونتاژ اصلاح ژنتیکی لازم در بدن را به داخل ماهیچه‌ها می‌برد. دوباره به قیاس تخت پادشاهی بازگردیم، نه تنها قطعات به صورت تکه تکه برداشته می شوند، بلکه کارگران تحویل دهنده شروع به مونتاژ تخت در داخل خانه می‌کنند. چمبرلین گفت که گام بعدی برای درمان آزمایشات انسانی است که تقریباً دو سال دیگر آغاز می‌شود.

نتایج کسب شده از مطالعه

در آزمایشگاه، این روش نه تنها پیشرفت بیشتر بیماری را متوقف کرده است، بلکه توانسته است بسیاری از آسیب شناسی مرتبط با دیستروفی را معکوس کند. در نهایت، Chamberlain و Tasfaout امیدوارند که این روش ممکن است منجر به معکوس شدن تحلیل رفتن عضله شود و سلامت طبیعی بافت عضلانی را بازیابی کند. آخرین رویکرد همچنین از نوع جدیدی از بردار AAV استفاده می‌کند که امکان استفاده از دوزهای پایین تر را فراهم می‌کند. چمبرلین گفت که بسیاری از عوارض جانبی رویکردهای قبلی ممکن است با دوزهای کمتر کاهش یابند یا از بین بروند. او گفت: «وقتی دوز زیادی از این شاتل‌های زایمان را تزریق می‌کنیم، بدن می‌گوید: «وای، اینجا چه خبر است؟» او گفت که این سپس یک پاسخ ایمنی را آغاز می‌کند که می‌تواند به قلب یا کبد آسیب برساند. چمبرلین به یاد می‌آورد که در کودکی مسابقات تلویزیونی جری لوئیس را تماشا می‌کرد، می‌خواست به آن بچه‌ها کمک کند. این احساس ممکن است جرقه‌ای برای علاقه‌ای باشد که در نهایت حرفه او را هدایت کرد. او در نهایت یک متخصص بود که حدود هفت بار در مورد علم درمان دیستروفی بحث کرد. او گفت: «وقتی با خانواده‌ها و بیماران ملاقات می‌کنم، الهام بخش من شد که خیلی سخت‌تر کار کنم. این تحقیق تا حد زیادی توسط انجمن دیستروفی عضلانی حمایت شد و هدایایی از طریق مجموعه ای از جمع آوری کمک‌های مالی به میزبانی ادگار مارتینز، دریانورد سابق سیاتل، جمع آوری شد.

پایان مطلب/.