به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، لوسمی حاد میلوئیدی (AML) همچنان یک بدخیمی خونی چالش برانگیز با پیش آگهی ضعیف و گزینه‌های درمانی محدود است. سلول‌های بنیادی لوسمیک (LSCs) به شکست درمانی، عود و پیامد نامطلوب کمک می‌کنند. این مطالعه به بررسی نقش خفتگی و مکانیسم‌های مولکولی مرتبط در پاتوژنز AML و عملکردهای LSC برای شناسایی اهداف بالقوه درمانی می‌پردازد. لوسمی میلوئید حاد یکی از کشنده ترین سرطان هاست. سلول‌های بنیادی لوسمیک مسئول این بیماری در برابر درمان بسیار مقاوم هستند. تیمی با شناسایی برخی از ویژگی‌های ژنتیکی و انرژی این سلول‌های بنیادی، به ویژه فرآیند استفاده از آهن، به پیشرفتی دست یافته‌اند. این فرآیند می‌تواند مسدود شود و منجر به مرگ یا تضعیف این سلول‌های بنیادی بدون تأثیر بر سلول‌های سالم شود. این نتایج راه را برای استراتژی‌های درمانی جدید هموار می‌کند. نتایج این مقاله در Science Translational Medicine منتشر شده است.

لوسمی میلوئید حاد

لوسمی میلوئید حاد یکی از کشنده ترین سرطان‌هاست. سلول‌های بنیادی لوسمیک مسئول این بیماری در برابر درمان بسیار مقاوم هستند. تیمی از دانشگاه ژنو (UNIGE)، بیمارستان دانشگاه ژنو (HUG) و Inserm با شناسایی برخی از ویژگی‌های ژنتیکی و انرژی این سلول‌های بنیادی، به‌ویژه فرآیند استفاده از آهن، به پیشرفتی دست یافته‌اند. این فرآیند می‌تواند مسدود شود و منجر به مرگ یا تضعیف این سلول‌های بنیادی بدون تأثیر بر سلول‌های سالم شود. لوسمی میلوئید حاد (AML) شایع ترین سرطان خون و مغز استخوان در بزرگسالان است. AML ناشی از افزایش سلول‌های نابالغ است که به سرعت سلول‌های سالم خون (گلبول‌های قرمز و سفید و پلاکت‌ها) را از بین می‌برند و جایگزین می‌کنند. AML در نیمی از افراد زیر 60 سال و در 85٪ از افراد بالای این سن کشنده است. این پیش آگهی نامطلوب ممکن است به دلیل وجود سلول‌های بنیادی لوسمیک به اصطلاح "خفته" یا "سکوت" (LSCs) باشد که از شیمی درمانی فرار می‌کنند. این سلول‌ها اغلب نامرئی می‌توانند «بیدار شوند» و پس از یک دوره درمانی ظاهراً موفق، بیماری را دوباره فعال کنند. بنابراین، توسعه روش‌های درمانی که این سلول‌ها را هدف قرار می‌دهند، یک چالش بزرگ تحقیقاتی است. با این حال، مکانیسم‌های کنترل کننده آنها به خوبی درک نشده است.

راه‌های درمانی لوسمی حاد میلوئیدی (AML)

لوسمی حاد میلوئیدی (AML) یک بدخیمی خونی است که با تکثیر سریع سلول های میلوئید نابالغ مشخص می شود. علیرغم پیشرفت های درمانی اخیر، AML همچنان با پیش آگهی ضعیف و مرگ و میر بالا همراه است شیمی درمانی پایه اصلی درمان بیماران مبتلا به AML است، اما اثربخشی آن اغلب با ظهور سلول‌های مقاوم به دارو محدود می‌شود که منجر به عود بیماری و پیامدهای ضعیف می‌شود. یکی از عوامل اصلی عود پس از شیمی درمانی وجود سلول‌های بنیادی لوسمیک (LSCs) است که مسئول شروع، گسترش و حفظ AML هستند. مطالعات اخیر نشان داده‌اند که LSCها می‌توانند خود تجدید شوند و به سلول‌های لوسمی مختلف تمایز یابند و همچنین از شیمی‌درمانی جان سالم به در ببرند تا پس از عود، بیماری را بازسازی کنند. LSCها با ورود و خروج از حالت سکون که در آن به طور موقت تقسیم را متوقف می‌کنند و نسبت به درمان‌های سیتوتوکسیک مقاوم می‌شوند و از درمان فرار می‌کنند.

شیوه مطالعاتی

تیمی از UNIGE، HUG و Inserm با شناسایی ویژگی‌های ژنتیکی و متابولیکی خاص LSCها، بینش‌های جدیدی و همچنین راه‌های مبارزه با این بیماری را ارائه می‌کنند. این نتایج که در Science Translational Medicine منتشر شده است، راه را برای یک هدف درمانی جدید و کاربرد بالینی آن هموار می‌کند.

یک امضای ژنتیکی متمایز

با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته بیوانفورماتیک و با همکاری تیم دکتر پتروس تسانتولیس از بخش انکولوژی و انکولوژی دقیق در HUG، ما برای اولین بار دریافتیم که این سلول‌های ساکن دارای یک امضای ژنتیکی منحصر به فرد متشکل از 35 ژن هستند. جروم تامبورینی، دانشیار دپارتمان پزشکی و مرکز ترجمه توضیح می‌دهد که وقتی از این امضا در پایگاه‌های داده بالینی بزرگ بیماران مبتلا به AML استفاده کردیم، توانستیم نشان دهیم که این امضا به شدت با پیش‌آگهی بیماری مرتبط است.

مسدود کردن یک ماده غذایی خاص

این مطالعه همچنین تفاوت متابولیکی بین سلول‌های بنیادی لوسمیک فعال و خفته را برجسته می‌کند. به طور کلی، سلول‌ها برای زنده ماندن، واکنش‌های شیمیایی را آغاز می‌کنند که آنها را قادر می‌سازد مواد مغذی را تجزیه کرده و در نتیجه انرژی تولید کنند. این همچنین شامل "اتوفاژی" است، فرآیندی که به سلول‌ها اجازه می‌دهد تا اجزای سلولی را بازیافت کنند تا اجزای جدید تولید کنند و در صورت کمبود مواد مغذی خارجی، انرژی تامین کنند. دانشمندان کشف کرده‌اند که سلول‌های بنیادی لوسمیک خفته به «فریتینوفاژی» وابسته هستند، شکل خاصی از اتوفاژی که فریتین، مولکول اصلی ذخیره‌سازی آهن را هدف قرار می‌دهد. این فرآیند توسط پروتئینی به نام NCOA4 انجام می‌شودکه در دسترس بودن آهن در سلول‌ها را کنترل می‌کند. بنابراین با مهار این پروتئین، چه از نظر ژنتیکی یا شیمیایی، ما مشاهده کردیم که سلول‌های سرطان خون، به ویژه سلول‌های بنیادی خفته، بیشتر احتمال دارد بمیرند، در حالی که سلول‌های بنیادی خون سالم دست نخورده باقی می‌مانند." گروه تامبورینی، در حال حاضر محقق فوق دکترا در مرکز تحقیقات سرطان تولوز، و اولین نویسنده این مطالعه است

به سمت آزمایشات بالینی

آزمایش‌های انجام‌شده با مدل‌های موش تأیید کرده‌اند که مسدود کردن پروتئین NCOA4 رشد تومور، زنده‌مانی و خود نوسازی سلول‌های بنیادی لوسمیک را کاهش می‌دهد. بنابراین هدف قرار دادن فریتینوفاژی از طریق این مسیر بازداری می‌تواند یک استراتژی درمانی امیدوارکننده باشد. ترکیب مورد استفاده برای مسدود کردن NCOA4 در مراحل اولیه توسعه برای آزمایش‌های بالینی آینده، تحت هدایت یکی از نویسندگان همکار این مطالعه، جون زو، استاد دانشگاه سان یات سن در چین است.

 گام بعدی مطالعه

گام بعدی برای تیم UNIGE، بررسی بیشتر مکانیسم‌های فریتینوفاژی و ارتباط آن با میتوفاژی، یکی دیگر از مکانیسم‌های کلیدی در تنظیم LSCها است. این مرحله جدید از تحقیقات توسط لیگ سرطان سوئیس پشتیبانی می‌شود.

پایان مطلب/.