به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، دانشمندان در بیمارستان تحقیقاتی کودکان، کشف کرده‌اند که چرا واکسن آنفولانزا می‌تواند عملکرد ضعیفی داشته باشد. آنها دریافتند که نوع خاصی از سلول‌های ایمنی، به نام سلول‌های کمکی فولیکولی T، به طور غیرمستقیم پاسخ ضد آنفولانزا را کنترل می‌کند. این سلول‌های کمکی اغلب قسمت های نادرست ویروس را می بینند، که احتمالاً منجر به ایمنی کمتری می‌شود. طبق گفته محققان، واکسن سالانه آنفولانزا سطحی از محافظت را فراهم می‌کند، اما می‌تواند بهتر باشد. آن‌ها دریافتند که فرمول فعلی واکسن آنفولانزا احتمالاً می‌تواند با تمرکز بر پروتئین‌های سطح آنفولانزا و حذف پروتئین‌های داخلی ویروس که سیستم ایمنی را منحرف می‌کنند، بهبود بخشد. یافته‌ها نشان داد که واکسن سالانه آنفولانزا پاسخ‌های ایمنی افراد واکسینه‌شده را افزایش می‌دهد، اما اغلب به سمت پروتئین‌های مفید نمی‌رود. بهترین واکنش‌های ضد آنفولانزا، دو پروتئین سطحی آنفولانزا، هماگلوتینین و نورآمینیداز را هدف قرار می‌دهند که سال به سال تغییر می‌کنند. دانشمندان سعی می‌کنند سالانه واکسن را برای پروتئین‌های سطحی جدید روی سویه‌های غالب آنفولانزا تطبیق دهند، در حالی که بقیه فرمولاسیون ثابت می‌ماند. پاسخ‌های ایمنی کمتر از ایده‌آل بوسیله هدف قرار دادن واکسن پروتئین‌های داخلی بدون تغییر، به جای پروتئین‌های سطحی مفیدتر ایجاد شد. در واکسن استاندارد فعلی آنفولانزا، این ترکیب از پروتئین های دیگر وجود دارد که ممکن است نیازی به وجود آنها نداشته باشد. فرمول‌های جدید واکسن باید پاسخ سلول‌های T را فقط بر روی پروتئین‌های سطحی متمرکز کنند. یک راه آسان برای انجام این کار این است که فقط به سلول‌های ایمنی پروتئین‌های سطحی داده شود تا به آن‌ها نگاه کنند، با حذف آن پپتیدهای خارج از هدف دیگر.

نگاه کردن به غدد لنفاوی باعث کمبود ایمنی می‌شود

تحقیقات قبلی به این موضوع اشاره کرده‌اند که چرا واکسن آنفولانزا چنین اثربخشی متفاوتی دارد، اما این مطالعه مکانیسم بسیار واضح‌تری ارائه می‌دهد. پاسخ ایمنی ایده آل در برابر آنفولانزا شامل آنتی بادی است. آنتی‌بادی‌ها به پروتئین‌های هدف متصل می شوند تا هم از عملکرد آنها جلوگیری کنند و هم سلول‌های ایمنی را جذب کنند. سلول‌های B آنتی‌بادی می‌سازند، اما تصمیم نمی گیرند چه چیزی را هدف قرار دهند. گروه متفاوتی از سلول‌های ایمنی، به نام سلول‌های کمکی فولیکولی T، سلول‌های B را در غدد لنفاوی فعال می‌کنند. آنتی‌بادی‌های خنثی‌کننده علیه ویروس‌های آنفولانزا یک ارتباط کلیدی از محافظت و هدف واکسیناسیون است. آنتی‌بادی‌های با میل ترکیبی بالا توسط سلول‌های B فعال در مراکز ژرمینال (GCs) واقع در اندام‌های لنفاوی ثانویه تولید می‌شوند. سلول‌های کمکی فولیکولی CD4+ T بالغ (از این پس سلول‌های TFH) خانه GCها هستند و از سلول‌های GC B از طریق تولید سیتوکین‌ها و سیگنال‌دهی مستقیم مولکول تحریک‌کننده از طریق تماس با سلول T-B پشتیبانی می‌کنند. در حالی که فرکانس پایه سلول‌های TFH در گردش (سلول‌های cTFH) در خون محیطی معمولاً پایین است، گسترش سلول‌های cTFH در پاسخ به واکسیناسیون با افزایش فعال‌سازی سلول‌های B و در نتیجه افزایش تیتر آنتی‌بادی مرتبط است. یک پاسخ متنوع چند عملکردی سلول T، از جمله سلول‌های cTFH، با محافظت در برابر عفونت علامت‌دار مستقل از سرولوژی در ارتباط است. با توجه به تأثیر آنها بر کیفیت پاسخ ایمنی هومورال، درک بهتر مکانیسم‌هایی که پاسخ سلول‌های TFH به واکسیناسیون را تنظیم می‌کنند برای طراحی پلت‌فرم‌های واکسن بهبودیافته ضروری است.  این مطالعه اولین مطالعه‌ای است که چشم‌اندازی با وضوح بالا از سلول‌های کمکی گرفته شده از غدد لنفاوی افرادی که واکسن آنفولانزا دریافت کرده‌اند، ارائه می‌کند و بینش‌های جدیدی را در مورد اینکه چگونه این سلول‌های T ایمنی مؤثر را به آنفولانزا هدایت می‌کنند یا نمی‌کنند، نشان می‌دهد. سرپرست این تیم تحقیقاتی افزود: بیشتر مطالعات خون را بررسی می‌کنند که نمونه‌برداری از آن آسان است، اما نه جایی که پاسخ سلول‌های T اصلی اتفاق می‌افتد. محققان توانستند با مشاهده مستقیم غدد لنفاوی در طول زمان نمای بهتری داشته باشند. برای بررسی پاسخ ایمنی به واکسیناسیون، دانشمندان نمونه‌های غدد لنفاوی گروه کوچکی از شرکت‌کنندگان در مطالعه را در طول دو سال بررسی کردند. محققان تکه‌هایی از پروتئین ویروسی را شناسایی کردند که سلول‌های T کمکی فولیکولی به آن‌ها پاسخ دادند و ترجیح آنها را برای پروتئین‌های داخلی آشکار کرد. محققان دریافتند که گروه بزرگی از سلول‌های کمکی فولیکولی T به جای هدف قرار دادن پروتئین‌های سطحی که آن‌ها به روز می‌کنند و می‌خواهند آن‌ها را هدف قرار دهند، به همان پروتئین‌هایی که هر سال می بینند پاسخ می‌دهند.

قفل شدن پاسخ معیوب در غدد لنفاوی

محققان نحوه واکنش سلول‌های ایمنی در غدد لنفاوی به واکسن را مستند کردند که با تحقیقات قبلی در تضاد بود و قطعه جدیدی از مکانیسم زیربنای عملکرد ضعیف واکسن را نشان داد. طبق گفته محققان این مطالعه، در خون ما فقط یک واکنش سریع و کوچک از واکنش سلول‌های T ضد آنفولانزا را می‌بینیم، اما در غدد لنفاوی می‌تواند برای ماه‌ها باقی بماند و ایمنی ضد آنفولانزا را قفل می کند. بنابراین، اگر ما با یک پاسخ ایمنی در برابر هدف اشتباه شروع کنیم، می‌تواند به جای پروتئین‌های سطحی جدید، روی پروتئین داخلی چسبیده بماند. در مجموع، یافته‌ها نشان می‌دهند که عملکرد سالانه واکسن آنفولانزا می‌تواند با پاسخ ایمنی در برابر پروتئین‌های اشتباه، پروتئین‌هایی که در واکسن سال به سال حفظ می‌شوند، مختل شود. حفظ طولانی مدت این ایمنی نادرست از ایجاد آنتی بادی های جدید و موثرتر توسط بدن جلوگیری می‌کند. این منعکس کننده یک پدیده ایمونولوژیک شناخته شده به نام گناه اصلی آنتی‌ژنی یا imprinting است، زمانی که یک فرد به دلیل مواجهه قبلی با آنفولانزا، پاسخ ایمنی نامناسبی به عفونت آنفولانزا نشان می‌دهد. محققان بالاخره به مکانیسم اساسی اینکه گناه اصلی آنتی‌ژنی واقعاً چیست، می‌رسند. دانشمندان در این مطالعه اکنون نشان داده‌اند که سلول‌های کمکی فولیکولی T احتمالاً بخشی از فرآیند چاپ هستند که سلول‌های B را موظف می‌کند تا پاسخ حافظه را ترجیحاً به خاطر بیاورند. محققان امیدوارند با آگاهی از اینکه چه چیزی واکسن آنفولانزا را در برخی افراد کم‌توان می‌کند، راه‌هایی برای استفاده از این درک جدید برای افزایش کارایی واکسن بیابند. سرپرست این تیم تحقیقاتی افزود: جالب است که ما هنوز در مورد نحوه عملکرد واکسن‌های آنفولانزا از نظر پاسخ ایمنی انسان چیزهای زیادی یاد می‌گیریم. و جالب است که نشان دهیم هنوز راه‌های جدیدی وجود دارد که می‌توانیم این واکسن‌ها را بهبود بخشیم و محافظت بهتری ارائه کنیم.

پایان مطلب./