به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، خون بند ناف (UCB) منبعی غنی از سلول‌های بنیادی و پیش ساز مفید با خواص شناخته شده رگ زایی، بازسازی کننده عصبی و تعدیل کننده ایمنی است. مطالعات پیش بالینی مزایای UCB را برای طیف گسترده‌ای از شرایط از جمله شرایط هماتولوژیک، اختلالات متابولیک و شرایط عصبی برجسته کرده‌اند، با این حال ترجمه بالینی درمان‌های UCB وجود ندارد. یکی از موانع برای ترجمه بالینی، تعداد سلول‌های ناکافی در برخی از نمونه‌ها است به این معنی که اغلب نمی‌توان به دوز درمانی دست یافت. این امر به ویژه هنگام درمان بزرگسالان یا هنگام تجویز دوزهای مکرر از سلول‌ها مهم است. برای غلبه بر این، گسترش سلول UCB برای افزایش تعداد سلول‌ها مورد بررسی قرار گرفته است. تمرکز فعلی گسترش سلول‌های UCB سلول‌های بنیادی خون‌ساز CD34+ (HSCs) است که کاربرد اصلی آن‌ها درمان شرایط هماتولوژیک است.

مزایای UCB در پزشکی بازساختی

خون بند‌ناف (UCB) یک منبع خوبی از سلول‌های بنیادی است که به خوبی مطالعه شده و اولین پیوند سلول UCB در سال 1988 برای درمان کم خونی فانکونی انجام شد. از آن زمان، بیش از 40000 پیوند سلول UCB انجام شده است که در آن کاربرد بالینی اولیه سلول‌های UCB برای شرایط هماتولوژیک، به ویژه سرطان‌های خون بوده است. استفاده از سلول‌های مشتق شده از UCB در پیوندها برای شرایط هماتولوژیکی به دلیل توانایی آنها در پیوند و جمع آوری مجدد سیستم ایمنی همانطور که توسط نوتروفیل‌ها و بازیابی پلاکت‌ها مشاهده می‌شود، مزایای قابل توجهی نسبت به سایر منابع سلولی دارد. مطالعات پیش بالینی و کارآزمایی‌های بالینی نیز برای بررسی اثربخشی UCB در ظرفیت پزشکی احیاکننده به عنوان یک درمان برای چندین بیماری غیرهماتولوژیک از جمله دیابت، سکته مغزی نارسایی قلبی، فلج مغزی و آسیب نخاعی انجام شده است. تصور می‌شود که مزایای UCB در پزشکی بازساختی به حضور جمعیت ناهمگن سلول‌های بنیادی و پیش‌ساز ساده و سلول‌های سرکوب‌کننده ایمنی قوی که در تعداد مختلف در خون بندناف وجود دارند، ارتباط داشته باشد. به طور خاص، جمعیت سلول‌های تک هسته‌ای (MNC) موجود در UCB از انواع سلول‌ها، از جمله سلول‌های بنیادی و پیش ساز تشکیل شده است. وجود این انواع سلول منحصر به UCB نیست زیرا در سراسر بدن یافت می‌شوند، با این حال تصور می‌شود که ترکیب این انواع سلولی به تأثیر مفید آنها کمک می‌کند. علاوه بر این، در مقایسه با منابع سلولی بالغ، خطر ابتلا به بیماری پیوند در مقابل میزبان (GVHD) و پس زدن را کاهش می‌دهند. و اینکه استفاده از کل بخش سلولی تک‌هسته‌ای، مطالعات پتانسیل درمانی انواع سلول‌های خاص موجود در UCB، به ویژه HSCs و MSCs را بررسی کرده‌اند. در کاربردهای پزشکی احیاکننده، تصور می‌شود که MNC‌های مشتق شده از UCB از طریق اثرات پاراکرین و با ترویج پاسخ درون‌زا به آسیب عمل می‌کنند. به این ترتیب، MNC های مشتق شده از UCB به طور گسترده نشان داده شده است که پاسخ‌های رگ زایی و بازسازی کننده عصبی را تقویت می‌کنند و همچنین دارای اثرات ضد التهابی و تعدیل کننده ایمنی هستند. علاوه بر این، MNCها نقایص عملکردی را به دنبال آسیب عصبی بهبود می‌بخشند.

رفع موانع پیوند سلول‌های بنیادی خون بندناف

برای دستیابی به دوز درمانی موثر برای پیوند و بازسازی سلول‌های بنیادی خونساز، در دسترس بودن سلول‌های کافی در یک واحد UCB برای آزمایشات بالینی، و اکنون از نظر بالینی برای شرایط هماتولوژیک، قبلاً استفاده از UCB اتولوگ و آلوژن را برای پیوند همسان به کودکان و نوجوانان محدود کرده است. انتقال چندین واحد UCB آلوژنیک در حال حاضر به طور فزاینده ای مورد استفاده قرار می‌گیرد تا اطمینان حاصل شود که دوز درمانی کافی به ویژه در بزرگسالان حاصل می‌شود. این بیشتر خطر ابتلا به GVHD را افزایش می‌دهد و اغلب یافتن چندین اهداکننده همسان آنتی‌ژن لکوسیت انسانی (HLA) دشوار است. بنابراین برای رفع این مانع بالقوه، گسترش سلول‌های بنیادی به عنوان یک استراتژی جایگزین برای افزایش تعداد کل سلول‌ها برای پیوند ایجاد شد. با این حال، ناهمگونی جمعیت‌های سلولی در UCB شرایط گسترش متفاوتی را ایجاب می‌کند که به بهینه‌سازی فردی برای هر نوع سلول نیاز دارد. مطالعات زیادی تا به امروز عمدتاً بر روی سلول‌های بنیادی و پیش ساز خونساز (HSPCs) برای گسترش متمرکز شده‌اند، زیرا این سلول‌ها بیشترین ارتباط را با پزشکی پیوند دارند که در آن بدخیمی‌های خونی کانون اصلی هستند.

کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده

 در حال حاضر 36 کارآزمایی بالینی ثبت شده وجود دارد که کارایی سلول‌های UCB گسترش یافته را بررسی می‌کنند که 31 مورد از آنها برای بدخیمی‌های هماتولوژیک است. داده‌های اولیه از این کارآزمایی‌ها نشان می‌دهد که سلول‌های UCB  گسترش یافته یک گزینه درمانی ایمن و امکان پذیر هستند و پتانسیل پیوند بیشتری را نسبت به UCB گسترش نیافته نشان می‌دهند. خارج از فضای تحقیقاتی هماتولوژی، UCB گسترش یافته تنها در دو مطالعه پیش بالینی، یکی برای آسیب نخاعی و دیگری برای ایسکمی اندام عقبی، به عنوان یک درمان آزمایش شده است. آنالیز پروتئومی سلول‌های UCB گسترش یافته در این مطالعات نشان داد که سلول‌ها دارای قابلیت محافظ عصبی، ضد التهابی و رگ‌زایی هستند.

یافته‌های حاصل از پیوند سلول‌های خون بندناف

این یافته‌ها همچنین توسط مطالعات آزمایشگاهی پشتیبانی می‌شوند که در آن سلول‌های CD34+ UCB افزایش یافته بیان ژن عوامل نوروتروفیک و رگ‌زایی را در مقایسه با سلول‌های CD34+ گسترش نیافته نشان دادند. شواهد پیش بالینی نشان می دهد که سلول‌های CD34+  گسترش نیافته یک درمان امیدوارکننده برای بیماری‌های عصبی هستند که در آن نشان داده شده است که چندین شاخص آسیب را در مدل‌های جوندگان سکته مغزی، بیماری پارکینسون و آسیب مغزی ایسکمیک هیپوکسیک نوزادان بهبود می‌بخشند.

کاربرد فعلی سلول‌های مشتق شده از خون بند ناف برای بیماری‌های عصبی

این بررسی کاربرد فعلی HSCهای مشتق شده از UCB گسترش یافته در پزشکی پیوند را برجسته می‌کند و همچنین به عنوان درمانی برای بیماری‌های عصبی استفاده بالقوه HSC های منبسط شده را به عنوان درمانی برای بیماری‌های عصبی بررسی می‌کند. پیشنهاد شده است که سلول‌های CD34+ مشتق از UCB یک درمان سلولی مناسب برای طیف وسیعی از شرایط عصبی در کودکان و بزرگسالان است.

پایان مطلب/.