به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، سلول‌های T تنظیمی (Tregs) سلول‌های ایمنی حیاتی برای ترمیم و بازسازی بافت هستند. با این حال، پتانسیل آنها به عنوان یک درمان ترمیمی مبتنی بر سلول هنوز به طور کامل شناخته نشده است. محققان به طور مداوم در تلاشند تا رویکردهای درمانی جدید را برای پزشکی بازساختی شناسایی کنند. استراتژی‌های اخیر بر استفاده از قدرت مکانیسم‌های بهبود و ترمیم بافت‌های بدن، از جمله مولکول‌های سیگنال‌دهنده ضد التهابی و سلول‌های ایمنی متمرکز شده‌اند. با همکاری پروفسور Shizuo Akira از IFReC، یک تیم تحقیقاتی به رهبری دانشیار Mikaël Martino از دانشگاه موناش، که همچنین یک موقعیت متقابل در دانشگاه اوزاکا داشت، اخیراً پیشرفت قابل توجهی در پزشکی احیا کننده در Nature Communications منتشر کرده است. در این مقاله، محققان یک روش جدید بالقوه را شامل تجویز سلول‌های T تنظیمی (Tregs) برای بهبود بهبود بافت توصیف می‌کنند.

ایجاد درمان‌های پزشکی بازساختی مؤثر

برای ایجاد درمان‌های پزشکی بازساختی مؤثر، سرمایه‌گذاری بر روی بازیگران اصلی تنظیم‌کننده ترمیم و بازسازی بافت بسیار مهم است. بنابراین، با توجه به اینکه انواع سلول‌های ایمنی متعددی همه مراحل فرآیند بهبود بافت را پس از آسیب هماهنگ می‌کنند، دستکاری سیستم ایمنی برای افزایش بهبود بافت پتانسیل قابل‌توجهی دارد. در حالی که سلول‌های ایمنی در ابتدا یک پاسخ پیش التهابی ایجاد می‌کنند، انتقال به فاز ایمنی ضد التهابی و پیش التیام برای ترمیم بافت ضروری است. در واقع، اختلال در این انتقال، که با التهاب طولانی و پایدار مشخص می‌شود، بهبود بافت را مختل می‌کند و منجر به بهبود عملکرد ضعیف می‌شود. تا به امروز، رویکردهای احیاکننده با هدف تعدیل سیستم ایمنی عمدتاً بر استفاده از سیتوکین‌ها، بیومواد، یا سلول‌های بنیادی/پیش‌ساز، با قابلیت‌های تعدیل‌کننده ایمنی متمرکز شده‌اند. در حالی که این استراتژی‌ها نتایج امیدوارکننده‌ای را در زمینه‌های مختلف پزشکی احیاکننده نشان داده‌اند، اغلب اثرات خود را از طریق مدولاسیون سلول‌های ایمنی درون‌زا اعمال می‌کنند. بنابراین، یک رویکرد مبتنی بر سلول متشکل از تجویز سلول‌های ایمنی با توانایی‌های پیش‌سازنده می‌تواند مؤثر باشد، به‌ویژه زمانی که نوع سلول تحویل‌شده تنظیم‌کننده اصلی سیستم ایمنی و بهبود بافت باشد.

درمان‌های سلول T به عنوان پیشرفته‌ترین درمان‌ها

پتانسیل تبدیل سلول‌ها به عنوان عوامل درمانی برای اولین بار در اواسط قرن بیستم، زمانی که در دسترس بودن گسترده انتقال گلبول‌های قرمز به طور چشمگیری نتایج را پس از تروما، جراحی و برخی شرایط پزشکی بهبود بخشید، درک شد. متعاقباً، انتقال پلاکت و پیوند مغز استخوان بقای بیماران مبتلا به بیماری‌های هماتولوژیک را افزایش داد. در عصر مدرن، پیشرفت‌های اساسی در ایمونولوژی، زیست‌شناسی مولکولی، و ویروس‌شناسی در کنار پیشرفت‌های تکنولوژیکی در ساخت سلول و مهندسی ژنتیک منجر به پیشرفت‌های هیجان‌انگیز در توسعه درمان‌های سلول‌های ایمنی شده است، و درمان‌های سلول T به عنوان پیشرفته‌ترین درمان‌ها در این کلاس درمانی ظاهر می‌شوند. . انتقال سلول‌های T نفوذگر به تومور و سلول‌های T مهندسی شده برای بیان گیرنده‌های سلول T نوترکیب که آنتی‌ژن‌های تومور را شناسایی می‌کنندو نرخ پاسخ چشمگیری را در برخی از سرطان‌های جامد واسطه می‌کنند. سلول‌های T اصلاح‌شده با گیرنده آنتی‌ژن کایمریک پاسخ‌های چشمگیری را در بدخیمی‌های سلول B نشان می‌دهند که به همه عوامل استاندارد مقاوم هستند. و لنفوسیت‌های T سیتوتوکسیک ویروسی خاص (CTLs) برخی عفونت‌های ویروسی را در میزبان‌های دارای نقص ایمنی کنترل می‌کنند. این موفقیت، درمان‌های سلول‌های ایمنی را از درمان‌هایی که در مقیاس کوچک در مؤسسات تحقیقاتی مطالعه شده‌اند، به یک شرکت تجاری جهانی تبدیل کرده است. همگرایی پیشرفت مداوم در ایمونوبیولوژی و زیست‌شناسی مصنوعی، پیشرفت‌های سریع در فناوری‌های مهندسی ژنتیک و ویرایش ژن در مقیاس بالینی، و سرمایه‌گذاری بخش خصوصی، درمان‌های سلول‌های ایمنی را برای تأثیر قابل‌توجهی بر سلامت انسان در دهه‌های آینده قرار داده است.

تعدیل سلول‌های ایمنی به دنبال آسیب بافتی

به دنبال آسیب بافتی، سلول‌های ایمنی خاصی یک پاسخ پیش التهابی را آغاز می‌کنند. برای جلوگیری از التهاب مزمن و آسیب یا بیماری بیشتر، باید یک انتقال به یک پاسخ ضد التهابی برای تکمیل فرآیند بهبود وجود داشته باشد. اگرچه دانشمندان قبلاً تلاش کرده‌اند با تعدیل سلول‌های ایمنی خود بیمار از پزشکی احیاکننده حمایت کنند، اما پیشرفت‌های اخیر محققان را در آزمایش تأثیرات انواع سلول‌های خاصی که می‌توانند سیستم ایمنی و بهبود بافت را تنظیم کنند، آزمایش کرده‌اند. میکائل مارتینو، نویسنده ارشد این مطالعه، می‌گوید: «ما شروع به کاوش در مورد تجویز Tregs برای اهداف پزشکی بازسازی کردیم، زیرا آنها می‌توانند مستقیماً بر سایر سلول‌های ایمنی به نام مونوسیت‌ها و ماکروفاژها تأثیر بگذارند. علاوه بر این، Tregs می‌تواند مولکول‌های سیگنالی ترشح کند که از بهبود بافت پشتیبانی می‌کنند.

شیوه مطالعاتی

در این مطالعه، تیم از یک مدل موش برای بررسی همزمان بازسازی استخوان، بازسازی ماهیچه‌ها و ترمیم پوست استفاده کرد و اطمینان حاصل کرد که آسیب‌ها به اندازه‌ای شدید هستند که مداخله درمانی ضروری است. آنها با استفاده از روش تحویل سلولی به نام هیدروژل فیبرین، Tregs را به صورت موضعی به مناطق آسیب دیده تحویل دادند.

نتایج کسب شده از مطالعه

 شیزوو آکیرا، نویسنده ارشد این مطالعه توضیح می‌دهد: «در مقایسه با موش‌هایی که هیدروژل فیبرین بدون Tregs دریافت کردند، موش‌هایی که Tregs دریافت کردند، حجم استخوان و پوشش بیشتری در نواحی آسیب دیده جمجمه، مقادیر بیشتری از بافت عضلانی و اندازه فیبر عضلانی بزرگ‌تر و بسته شدن سریع‌تر زخم پوست نشان دادند. تحقیقات مکانیکی بیشتر نشان داد که Tregs تجویز شده یک بار در ناحیه آسیب دیده یک فنوتیپ خاص آسیب را به خود می‌گیرد. با انجام این کار، Tregs افزایش سطح بیان ژن‌های مربوط به تعدیل ایمنی و بهبود بافت را نشان می‌دهد. آزمایش‌های اضافی نشان داد که Tregs می‌تواند باعث شود که مونوسیت‌ها و ماکروفاژها در این بافت‌ها به حالت ضد التهابی به‌ویژه با ترشح مولکول‌های سیگنال‌دهنده مانند اینترلوکین 10 (IL-10) تبدیل شوند،  مارتینو می‌گوید: «جالب است که ما مشاهده کردیم که وقتی ژن کدکننده IL-10 از Tregs حذف می‌شود، اثرات درمانی آنها از بین می‌رود.» "این یافته نشان دهنده نقش کلیدی IL-10 در چگونگی حمایت این Tregs از ترمیم و بازسازی بافت است."

یک درمان مبتنی بر سلول برای پزشکی احیاکننده

به طور کلی، این مطالعه شواهدی از پتانسیل قوی استفاده از Tregs به عنوان یک درمان مبتنی بر سلول برای پزشکی احیاکننده ارائه می‌دهد. این داده‌ها به توسعه روش‌های درمانی نوآورانه کمک می‌کند که می‌تواند به بهبود بافت کمک کند.

پایان مطلب/.