به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، رشد سرطان در بدن به انتقال سلول‌های سرطانی از مرحله اولیه‌ی به بافت‌های دیگر گفته می‌شود. سلول‌های سرطانی معمولا از محل اولیه‌ی انتشار جدا می‌شوند و از طریق جریان خون یا سیستم‌های لنفاوی به اعضا یا قسمت‌های دیگر بدن انتقال می‌یابند. سلول‌های سرطانی از مرحله‌ی اولیه به دیگر اندام‌های بدن را متاستاز و به سلول‌های سرطانی که این کار را انجام می‌دهند متاستاتیک می‌گویند. زمانی که سرطان از تومور اولیه به سایر قسمت‌های بدن گسترش می‌یابد، علت اکثر مرگ‌ومیرهای ناشی از سرطان است. در حالی که محققان درک می‌کنند که چگونه سلول‌های سرطانی از محل اولیه برای ایجاد تومورهای جدید فرار می‌کنند، به خوبی درک نشده است که چرا برخی از این سلول‌های سرطانی بی‌طرف، تومورهای جدیدی تولید می‌کنند، گاهی ده‌ها بعد، در حالی که برخی دیگر این کار را نمی‌کنند. اکنون، یک تیم تحقیقاتی در مرکز جامع سرطان مونتیفیور انیشتین (MECCC) به نام مؤسسه ملی سرطان، یک مکانیسم ایمنی طبیعی را در موش‌ها کشف کرده‌اند که از تبدیل سلول‌های سرطانی فراری به تومور در سایر نقاط بدن جلوگیری می‌کند. این یافته‌ها با عنوان ماکروفاژهای آلوئولی ساکن ریه زمان متاستاز سرطان سینه را تنظیم می‌کنند، در نشریه Cell منتشر شده است. دکتر خولیو آگویر گیسو، مدیر موسسه سرطان MECCC، رهبر این مطالعه گفت: "پیشگیری یا درمان متاستازها حیاتی ترین چالش در سرطان است. ما فکر می‌کنیم که یافته‌های ما این پتانسیل را دارد که به درمان‌های جدید برای پیشگیری یا درمان بیماری متاستاتیک اشاره کند." اولین نویسندگان این مطالعه اریکا دالا، دکترا، دانشجوی سابق، و مایکل پاپانیکولائو، دکترای فوق دکترا، عضو فوق دکترا در آزمایشگاه دکتر آگویر-گیسو هستند.

نقش خواب در سرطان

سلول‌هایی که از تومورهای اولیه و تومورهای متاستاتیک ابتدایی مهاجرت می‌کنند، سلول‌های سرطانی منتشر (DCCs) نامیده می‌شوند. برخی از DCC‌ها رفتاری تهاجمی‌دارند و بلافاصله تومورها را در بافت جدید شروع می‌کنند، در حالی که برخی دیگر در حالت اسلوموشن مانند، معلق باقی می مانند که به عنوان خواب نامیده می‌شود. دکتر آگویر گیسو، پزشک و رئیس مرکز رز سی فالکنشتاین در تحقیقات سرطان در کالج پزشکی آلبرت انیشتین که همچنین استاد زیست شناسی سلولی، سرطان شناسی و سرطان است، می‌گوید: " این مدت‌ها یک راز است که چگونه برخی از DCC‌ها می‌توانند برای چندین دهه در بافت‌ها باقی بمانند و هرگز متاستاز ایجاد نکنند، و ما معتقدیم که توضیح آن را یافته ایم." سرطان سینه و بسیاری از انواع دیگر سرطان به ریه‌ها متاستاز می‌دهند. در تحقیقی که شامل سه مدل موشی سرطان متاستاتیک سینه بود، دکتر آگویر-گیسو و همکارانش تعیین کردند که وقتی DCC سرطان سینه به کیسه‌های هوایی ریه (آلوئول‌ها) گسترش می‌یابد، توسط سلول‌های ایمنی به نام ماکروفاژهای آلوئولی در حالت خفته نگه داشته می‌شوند.

ماکروفاژهاي آلوئولی

ماکروفاژهاي آلوئولی یکی از عناصر هموستاز، سیستم ایمنی ذاتی و بازسازي بافت ریه تحت شرایط پایه هستند و نقش مهمی‌ در پاتوژنز ریوي ایفا می‌کنند. پاسخ ایمنی سلولی به برخی از ارگانیسم‌ها مانند باکتری‌ها، فرآورده‌هاي باکتریایی و یا تخریب بافتی، سبب فعال شدن ماکروفاژها می‌شوند. این عناصر در دفاع میزبان افزون بر فاگوسیتوز میکروب‌ها، سلول‌هاي مرده میزبان را نیز به عنوان بخشی از فرایند پاکسازي بعد از عفونت یا آسیب بافتی می‌بلعند. ماکروفاژ‌هاي فعال سایتوکاین‌ها را ترشح می‌کنند و به عنوان سلول‌هاي عرضه کننده آنتی ژن، آنتی ژن‌ها را به لنفوسیت‌هاي T عرضه و آن‌ها را فعال می‌کنند. همچنین تقویت ترمیم بافت‌هاي آسیب دیده را برعهده دارند. ماکروفاژهاي آلوئولی بر خلاف دیگر ماکروفاژهاي ثابت بافتی، در یک موقعیت میکروآناتومیک خاص قرار گرفته و بر اساس تواتر تنفسی به طور مستقیم در معرض محیط خارجی هستند. ماکروفاژهای آلوئولار همچنین در فاگوسیتوز سلول‌های آپوپتوتیک و نکروتیک دخیل هستند. برای مبارزه با عفونت ، فاگوسیت‌ها بسیاری از گیرنده‌های تشخیص الگوی (PRRs) را تسهیل می‌کنند تا به تشخیص الگوهای مولکولی مرتبط با پاتوژن (PAMPs)  در سطح میکروارگانیسم‌های بیماری زا کمک کنند. در مقایسه با سایر فاگوسیت‌ها، انفجار تنفسی در ماکروفاژهاي آلوئولی از شدت بیشتری برخوردار است. مکانیسم‌های میکروبیسیدال مستقل از اکسیژن بر اساس تولید اسید، ترشح لیزوزیم‌ها، پروتئین‌های اتصال آهن و سنتز پلی پپتیدهای کاتیونی سمی است. ماکروفاژها دارای مجموعه‌ای از مولکول‌های ضد میکروبی بسته بندی شده در دانه‌ها و لیزوزوم‌های خود هستند. این ارگانل‌ها حاوی آنزیم‌های تخریب کننده بی شماری و پپتیدهای ضد میکروبی هستند که به فاگولیزوزوم آزاد می‌شوند، مانند پروتئازها، نوکلئازها، فسفاتازها، استرازها، لیپازها و پپتیدهای بسیار اساسی. علاوه بر این، ماکروفاژها دارای تعدادی از مکانیسم‌های محرومیت از مواد مغذی هستند که برای گرسنگی پاتوژن‌های فاگوسیتوز شده از مواد مغذی ضروری استفاده می‌شوند.

بینشی جدید نسبت به سیستم ایمنی

دکتر آگویر گیسو گفت:" ماکروفاژهای آلوئولی اولین پاسخ دهندگان ریه هستند و از اندام در برابر باکتری‌ها و مواد خطرناکی مانند آلاینده‌های محیطی دفاع می‌کنند." او خاطرنشان می‌کند که این ماکروفاژهای تخصصی در اوایل رشد جنینی ظاهر می‌شوند و تا آخر عمر در بافت ریه باقی می مانند. آگویر گیسو ادامه داد:"یافته‌های ما نقش جدیدی را برای این ماکروفاژها نشان می‌دهد که در آن آن‌ها DCC‌ها را تشخیص می‌دهند و به طور فعال با آن‌ها تعامل می‌کنند و با ترشح پروتئینی به نام TGF-β2 سیگنال‌هایی را در سلول‌های سرطانی تولید می‌کنند که آن‌ها را در حالت خفته نگه می‌دارد. از آنجایی که هر عضوی در بدن مجموعه‌ای از ماکروفاژهای ساکن بافت دارد، ممکن است برای کنترل DCC در آن اندام‌ها نیز عمل کند. مطالعه ما برای اولین بار نشان داد که این ماکروفاژهای تخصصی به طور فعال باعث القای خواب در DCC می‌شوند. " دکتر آگویر گیسو و تیمش با تایید اهمیت ماکروفاژهای آلوئولی در خفته نگه داشتن DCC‌ها دریافتند که تخلیه آن‌ها در موش‌ها به طور قابل توجهی تعداد DCC‌های فعال شده و متاستازهای بعدی را در ریه‌های آن‌ها در مقایسه با موش‌هایی با سطوح طبیعی سلول‌های ایمنی افزایش می‌دهد. محققان دریافتند با تهاجمی‌تر شدن DCC‌ها، در برابر سیگنال‌های پیش از خواب تولید شده توسط ماکروفاژهای آلوئولی مقاوم می‌شوند. در نهایت، این مکانیسم فرار برخی از DCC‌ها را قادر می سازد تا از خواب بیدار شوند و دوباره فعال شوند تا متاستاز ایجاد کنند.

نتیجه گیری

دکتر آگویر گیسو گفت:" درک اینکه چگونه سلول‌های ایمنی DCC را کنترل می‌کنند می‌تواند منجر به درمان‌های سلولی ضد متاستاتیک جدید در میان راهبردهای دیگر شود". به عنوان مثال، او خاطرنشان کرد، ممکن است بتوان سیگنال دهی ماکروفاژها را تقویت کرد تا DCC‌ها هرگز از خواب بیدار نشوند یا راه‌هایی برای جلوگیری از مقاوم شدن DCC‌های قدیمی‌در برابر سیگنال دهی خواب پیدا کنند.

پایان مطلب./