به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که بیمارانی که تحت درمان با هپارین قرار می‌گیرند تا دو سال بعد به بیماری آلزایمر مبتلا شده‌اند که نشان‌دهنده یک اثر محافظتی احتمالی از این ضد انعقاد رایج است. هپارین، که در اصل از سلول‌های کبدی مشتق شده بود، از دهه 1930 به صورت بالینی مورد استفاده قرار گرفت. در مطالعه اخیر منتشر شده در مجله روانپزشکی مولکولی، محققان پتانسیل درمان با هپارین را در به تاخیر انداختن تشخیص زوال عقل ناشی از بیماری آلزایمر در بین افراد بالای 65 سال بررسی کردند. یافته‌های آن‌ها نشان می‌دهد که هپارین درمانی با یک سال تاخیر در تشخیص زوال عقل مرتبط است. این نشان دهنده پتانسیل محافظتی این ضد انعقاد معروف است.

پیش زمینه

بیماری آلزایمر و زوال عقل مرتبط با آن به شدت بر کیفیت زندگی افرادی که به آن مبتلا هستند تأثیر می‌گذارد. هزینه ملی مراقبت از افراد مبتلا در ایالات متحده در سال 2023 به 345 میلیارد دلار در سال رسید. برآوردها نشان می‌دهد که بیماری آلزایمر پنجمین علت مرگ و میر در میان افراد بالای 65 سال در سال 2021 ، با بیش از 10 میلیون مورد جدید از این بیماری بوده است. زوال عقل هر ساله در سراسر جهان تشخیص داده می‌شود. مدت هاست که محققان می‌دانند هپاران سولفات سبب تسریع تجمع آمیلوئید در پروتئین‌های مختلف می‌شود. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که خطر ابتلا به آلزایمر ممکن است تحت تاثیر پروتئین خاصی به نام آپولیپوپروتئین E (ApoE) باشد که با مولکول‌های روی سطوح سلولی به نام پروتئوگلیکان‌های سولفات هپاران (HSPGs) در تعامل است. ApoE بسته به نوع ApoE با میل ترکیبی متفاوت به HSPGها متصل می‌شود. ApoE4 با بالاترین خطر مرتبط است، در حالی که شکل نادری به نام ApoE کرایست چرچ ، بسیار ضعیف است و مشخص شده است که خطر ابتلا به بیماری را در افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به آلزایمر زودرس هستند، کاهش می‌دهد. این تعامل بین ApoE و HSPG ممکن است در ایجاد و پیشرفت آلزایمر بسیار مهم باشد. HSPG‌ها همچنین به تجمع تاو، پروتئینی که در آسیب مغزی دیده می‌شود در افراد مبتلا به آلزایمر نقش دارد، کمک می‌کنند. پروتئین‌هایی که به HSPG می‌چسبند می‌توانند برای سال‌ها قبل از ظاهر شدن علائم در مغز انباشته شوند و ژن خاصی که در تولید سولفات هپاران نقش دارد به‌عنوان عامل خطر آلزایمر شناخته شده است. از دهه 1930، هپارین، شکل خاصی از سولفات هپاران، برای جلوگیری از لخته شدن خون در طول جراحی یا برای درمان آمبولی ریوی یا ترومبوز ورید عمقی به افراد تجویز می‌شود. در حالی که هپارین وارد مغز نمی‌شود، محققان فرض می‌کنند که استفاده از آن می‌تواند از نظر تئوری شروع آلزایمر را با تداخل در تعاملات ApoE-HSPG به تاخیر بیندازد. محققان سوابق پزشکی دو سیستم بهداشتی بزرگ، سیستم سلامت کوه سینا (MSHS) و مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا (CUMC) را بررسی کردند و افرادی را که تحت درمان با هپارین قرار گرفته بودند با افرادی که دریافت نکرده بودند، مقایسه کردند و به دنبال شواهدی از تاخیر در ایجاد آلزایمر بودند. بیماری. این مطالعه از یک طراحی طولی و گذشته نگر با نگاه کردن به داده‌های گذشته بیمار استفاده کرد. هپارین معمولاً برای جلوگیری از لخته شدن خون در روش‌های پزشکی مانند جراحی قلب و دیالیز استفاده می‌شود که زمینه گسترده‌تری را به اثرات محافظتی بالقوه آن در آلزایمر اضافه می‌کند. شرکت کنندگان 65 سال یا بیشتر بودند و حداقل به مدت پنج سال تحت نظر بودند. محققان افراد مبتلا به بیماری آلزایمر را بر اساس اینکه حداقل دو مورد از این بیماری را در سوابق خود داشتند یا نسخه ای از داروهای مورد استفاده برای درمان آن را شناسایی کردند. تجزیه و تحلیل شامل مقایسه سنی بود که در آن بیماران بین دو گروه، آن‌هایی که هپارین دریافت می‌کردند و آن‌هایی که بدون هپارین تشخیص داده شدند، پس از محاسبه عواملی مانند شرایط پزشکی مرتبط، تعداد مراجعه به بیمارستان، جنس و سن.

یافته‌ها مطالعه

15183 بیمار واجد شرایط در سیستم بهداشتی اول (MSHS) و 6207 نفر در سیستم دوم (CUMC) بودند. در گروه MSHS، 24.7 درصد با هپارین درمان شده بودند، و 75.3 درصد درمان نشده بودند، در حالی که در گروه CUMC، 51.5 درصد هپارین دریافت کرده بودند. به طور متوسط، کسانی که هپارین را در اولین پایگاه داده سلامت (MSHS) دریافت کردند، یک سال دیرتر از کسانی که درمان را دریافت نکرده بودند، آلزایمر تشخیص داده شدند. در مجموعه دوم پرونده‌های سلامت (CUMC)، افرادی که هپارین دریافت کرده بودند، دو سال دیرتر از کسانی که دریافت نکرده بودند، آلزایمر تشخیص داده شد. نتایج نشان داد که درمان با هپارین با تشخیص بعدی آلزایمر در هر دو گروه مرتبط است و این اثر در مردان و زنان دیده می‌شود. این از این ایده پشتیبانی می‌کند که هپارین ممکن است به عنوان یک مهارکننده رقابتی اتصال ApoE به HSPG عمل کند و تشخیص بیماری را به تاخیر بیندازد.

نتیجه گیری

محققان دریافتند که بیمارانی که هپارین مصرف می‌کنند، به طور متوسط ​​دیرتر از کسانی که این دارو را مصرف نکرده‌اند، به آلزایمر مبتلا می‌شوند. نقطه قوت این تجزیه و تحلیل، اتکای آن به داده‌های بیمارستانی گسترده، با یافته‌های ثابت در دو گروه بیمارستانی است که به یافته‌ها اعتبار می بخشد. تصور می‌شود هپارین اثرات مضر خاص پروتئین ApoE را که با پیشرفت بیماری آلزایمر مرتبط است، مهار می‌کند. با این حال، استفاده از هپارین ممکن است مستقیماً از آلزایمر جلوگیری نکند، اما می‌تواند با مراقبت‌های بهداشتی بهتر مرتبط باشد، که ممکن است تشخیص را به تاخیر بیندازد. بیمارانی که هپارین مصرف می‌کردند شرایط سلامت بیشتری داشتند، که ممکن است توانایی تشخیص اینکه آیا دارو یا سایر عوامل باعث تاخیر در تشخیص شده‌اند یا خیر. این تحقیق همچنین خطر ژنتیکی مانند وضعیت حامل ApoE4 را که می‌تواند بر یافته‌ها تأثیر بگذارد، در نظر نگرفت. در حالی که این مطالعه گام مهمی برای یافتن درمآن‌های بالقوه برای آلزایمر است، محدودیت‌های متعددی دارد، از جمله این احتمال که بهبود مراقبت‌های بهداشتی در گروه تحت درمان با هپارین ممکن است تاخیرهای مشاهده شده در تشخیص را توضیح دهد. تحقیقات بیشتر، به ویژه در مورد تعامل هپارین با ApoE و HSPGs، برای تایید این یافته‌ها و توسعه روش‌هایی برای پیشگیری و درمان مورد نیاز است.

پایان مطلب./