به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که سطوح بالای گلوکز خون خطر ابتلا به سرطان کولورکتال را به ‌ویژه در بزرگسالان جوان‌تر افزایش می‌دهد و نیاز به کنترل دقیق‌تر گلوکز برای مبارزه با افزایش نرخ سرطان را ضروری می‌کند. در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله مرکز ملی سرطان منتشر شده است، محققان چینی به بررسی ارتباط بالقوه بین سطح گلوکز خون و خطر ابتلا به سرطان کولورکتال (CRC) از انواع زودرس (EOCRC) و دیررس (LOCRC) پرداختند. بر اساس سن تشخیص، CRC را می‌توان به عنوان سرطان کولورکتال با شروع زودرس (EOCRC) که قبل از 50 سالگی تشخیص داده می‌شود و سرطان کولورکتال دیر شروع (LOCRC) که در سن 50 سالگی یا بعد از آن تشخیص داده می‌شود طبقه بندی کرد. محققان دریافتند که افزایش سطح گلوکز خون با افزایش خطر CRC همراه است، با 61 درصد خطر بیشتر برای EOCRC در گروه بیو بانک  UK، در مقایسه با افزایش 14درصد برای LOCRC. ارتباط در گروه کایلوان برای EOCRC  65 درصد بیشتر بود اما به دلیل حجم نمونه کوچکتر از نظر آماری معنی دار نبود. هیچ شواهدی از ارتباط غیر خطی مشاهده نشد.

پیش زمینه

مطالعات قبلی سطوح گلوکز خون و خطر CRC را بررسی کرده‌اند، اما یافته‌ها به دلیل حجم نمونه کوچک و محدودیت‌های طراحی مطالعه متناقض هستند. این محدودیت‌ها مانع درک اثرات بالقوه غیرخطی گلوکز خون بر خطر CRC، به ویژه EOCRC می‌شود. CRC با بیش از 1.9 میلیون مورد جدید و نزدیک به 935000 مرگ در سال 2020، یکی از نگرانی‌های بهداشت جهانی است. در حالی که شیوع کلی CRC به دلیل بهبود روش‌های غربالگری کاهش یافته است، EOCRC، که در افراد زیر 50 سال تشخیص داده می‌شود، رو به افزایش است. EOCRC در ویژگی‌های اپیدمیولوژیک، بالینی و مولکولی آن در مقایسه با LOCRC متفاوت است. شناسایی عوامل خطر خاص برای EOCRC در پرداختن به این روند بسیار مهم است. تصادفی سازی مندلی (MR)، روشی با استفاده از انواع ژنتیکی برای استنتاج علیت، رویکرد قوی تری را برای به حداقل رساندن علیت معکوس و سردرگمی ارائه می‌دهد. MR غیر خطی روش جدیدتری است که به شناسایی ارتباط‌های غیرخطی کمک می‌کند و بینش عمیق‌تری درباره رابطه بین گلوکز خون و خطر CRC ارائه می‌دهد. در مطالعه آینده‌نگر حاضر، محققان داده‌های دو گروه بزرگ را برای بررسی ارتباط خطی و غیرخطی بالقوه بین سطوح گلوکز خون و خطر EOCRC و LOCRC تجزیه و تحلیل کردند. مردان با قند خون بالا در مقایسه با زنان در هر دو گروه بیوبانک UK  و کایلوان  چین در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان کولون و رکتوم بودند.

درباره مطالعه

داده‌های دو گروه آینده‌نگر در مقیاس بزرگ، بیوبانک بریتانیا (انگلستان) (n = 374568) و گروه کایلوان مستقر در چین (n = 172809)، به‌دست آمد. شرکت کنندگان 18 سال یا بالاتر شامل شدند. شرکت‌کنندگانی که داده‌های از دست رفته، تشخیص قبلی سرطان، یا سطح گلوکز خون دور از دسترس را داشتند از مطالعه حذف شدند. سطح گلوکز خون با استفاده از روش هگزوکیناز اندازه گیری شد و نتایج CRC از طریق ثبت ملی پیگیری شد. طیف وسیعی از متغیرهای کمکی، از جمله عوامل اجتماعی جمعیت شناختی، سبک زندگی، تاریخچه غربالگری CRC و استعدادهای ژنتیکی مورد ارزیابی قرار گرفت. عوامل رژیمی مانند مصرف زیاد گوشت قرمز و فرآوری شده به شدت با خطر سرطان روده بزرگ مرتبط هستند. یک امتیاز خطر چند ژنی (PRS) برای گلوکز خون با استفاده از 70 پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی (SNPs) از مطالعات ارتباط گسترده ژنوم محاسبه شد، و تجزیه و تحلیل MR غیر خطی برای کشف روابط علّی بالقوه بین گلوکز خون و خطر CRC مورد استفاده قرار گرفت، که هیچ مورد غیر را تأیید نکرد. -تداعیات خطی تجزیه و تحلیل آماری شامل استفاده از مدل‌های مخاطرات متناسب کاکس، آزمون کای اسکوئر و آزمون تی دانشجویی بود.

نتایج و بحث

در مجموع 4656 مورد CRC در گروه بیوبانک UK در یک پیگیری متوسط ​​11.8 سال یافت شد که 357 مورد با EOCRC و 4299 مورد با LOCRC بود. در مجموع 936 مورد CRC در گروه کایلوان در یک پیگیری متوسط ​​12.1 سال ثبت شد که شامل 112 مورد EOCRC و 824 مورد LOCRC است. موارد رخ داده CRC عموماً مسن‌تر، مرد، وضعیت اجتماعی-اقتصادی پایین‌تر، شاخص توده بدنی بالاتر، شاخص‌های سبک زندگی سالم پایین‌تر و سطوح گلوکز خون بالا در مقایسه با گروه کنترل بودند. پس از تعدیل عوامل مخدوش کننده، یک ارتباط مثبت دوز-پاسخ بین سطوح گلوکز خون و خطر CRC در هر دو گروه مشاهده شد. در گروه بیوبانک انگلستان، هر 1 میلی مول در لیتر افزایش در گلوکز خون با افزایش 5 درصد ​​در خطر CRC (نسبت خطر HR = 1.05) مرتبط بود، در حالی که گروه کایلوا افزایش 4درصد (HR = 1.04) را نشان داد. سابقه خانوادگی نقش مهمی ایفا می‌کند، به طوری که کسانی که دو یا چند بستگان درجه یک دارند با خطر دو تا سه برابری مواجه هستند. در گروه بیوبانک انگلستان، سطوح گلوکز خون دیابتی (بیش از 7.0 میلی مول در لیتر) با 61 درصد افزایش خطر EOCRC و 14 درصد افزایش خطر LOCRC همراه بود، در حالی که گروه کایلوان 65 درصد افزایش خطر EOCRC را نشان داد. این از نظر آماری معنی دار نبود. علاوه بر این، هیچ مدرکی مبنی بر اثرات غیرخطی علّی قند خون ناشتا پیش‌بینی‌ شده ژنتیکی بر خطر CRC در بین زیر گروه‌ها یافت نشد. انجمن‌ها حتی پس از حذف موارد در دو سال اول پیگیری و محاسبه مقادیر از دست رفته گلوکز خون برگزار شدند. این مطالعه با تجزیه و تحلیل جامع آن از ارتباط بین سطوح گلوکز و خطر CRC در گروه‌های آینده‌نگر در مقیاس بزرگ، از جمله ارزیابی‌های خطی و غیرخطی، تقویت می‌شود. با این حال، این مطالعه با تعداد کمی از موارد EOCRC، واریانس محدود در گلوکز خون توضیح داده شده توسط انواع ژنتیکی، جمع‌آوری تصادفی نمونه‌های خون بدون ملاحظات ناشتا، و تکیه بر یک اندازه‌گیری پایه گلوکز محدود شده است.

نتیجه گیری

در نتیجه، این مطالعه یک ارتباط مثبت دوز-پاسخ بین سطوح گلوکز خون و خطر CRC، به ویژه برای EOCRC، بدون هیچ مدرکی دال بر ارتباط غیر خطی پیدا کرد. در حالی که مکانیسم‌ها به طور کامل درک نشده اند، یافته‌ها اهمیت طرح‌های بهداشت عمومی را در مورد چاقی، اختلال عملکرد متابولیک و هیپرگلیسمی برای کاهش افزایش بروز CRC، به ویژه در جمعیت جوان‌تر، برجسته می‌کند. این نتایج بر اهمیت مداخلات مربوط به سن، به ویژه با توجه به افزایش نرخ EOCRC در دهه‌های اخیر تأکید می‌کند.

پایان مطلب./