به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، ایمونوتراپی سرطان روش درمانی بسیاری از سرطان‌ها را متحول کرده است، اما در تعداد کمی از بیماران، این روش نجات‌بخش منجر به التهاب خطرناک عضله قلبی به نام مایوکاردییت می‌شود. چرا و چگونه این اتفاق می‌افتد هنوز مشخص نیست، بنابراین همین موضوع تلاش‌ها برای پیشگیری و درمان این عارضه گاهی کشنده را پیچیده می‌کند. تحقیقات جدید نشان می‌دهند که سلول‌های ایمنی و سلول‌های بافت پیوندی در عضله قلب به نظر می‌رسد که پاسخ ایمنی ایجاد کننده التهاب قلبی را تحریک می‌کنند. علاوه بر این، تیم تحقیقاتی تغییرات قابل شناسایی در خون را شناسایی کرده است که ممکن است نشان‌دهنده احتمال مرگ بیمار مبتلا به مایوکاردییت باشد. این مطالعه که در ۶ نوامبر در Nature منتشر شد، توسط محققان دانشکده پزشکی هاروارد در موسسه برود MIT و هاروارد و بیمارستان عمومی ماساچوست رهبری شده است.

درباره مطالعه

این یافته‌ها اولین شواهد را نشان می‌دهند که واکنش ایمنی در قلب متفاوت از واکنش ایمنی علیه تومور است. این موضوع نشان می‌دهد که استفاده از درمان‌های هدفمند برای مقابله با مایوکاردییت ممکن است به بیماران این امکان را بدهد که همچنان درمان ایمونوتراپی ضد تومور حیاتی خود را دریافت کنند. یک آزمایش بالینی جدید در بیمارستان ماساچوست در حال آزمایش دارویی ضد آرتریت به عنوان درمانی احتمالی برای التهاب قلبی مرتبط با ایمونوتراپی است. این کار پایه‌گذاری زیستی برای آزمایش درمان‌های هدفمندتر برای مایوکاردییت ناشی از مهارکننده‌های نقطه کنترل ایمنی را فراهم می‌کند. این مقاله گامی بزرگ به جلو است زیرا ما باید درک خود را از این سمیت بهبود بخشیم و این منجر به بهبود نتایج خواهد شد.»

بیماری مایوکاردییت

مایوکاردییت یک عارضه نادر اما ویرانگر حدود یک‌سوم از بیماران مبتلا به سرطان در ایالات متحده تومورهایی دارند که می‌توانند از درمان با مهارکننده‌های نقطه کنترل ایمنی (ICIs) بهره‌مند شوند، داروهایی که سیستم ایمنی بدن را فعال می‌کنند تا با سرطان مبارزه کند. تهدید عوارض جدی و چالش مدیریت آن‌ها به سرعت در حال افزایش است، زیرا هر ساله تعداد بیشتری از بیماران تحت درمان با ICIs قرار می‌گیرند. بیش از ۲۳۰,۰۰۰ بیمار در ایالات متحده در سال ۲۰۲۰ درمان با ICIs را دریافت کردند. اکثر بیماران تحت درمان با یکی یا بیشتر از داروهای ICI حداقل یک نوع سمیت را تجربه خواهند کرد و بین ۱۰ تا ۵۰ درصد از آن‌ها دچار عوارض شدید می‌شوند. این عوارض حتی زمانی که درمان متوقف شود، می‌توانند به سختی متوقف یا معکوس شوند و بیماران ممکن است پس از یک دوز دارو، التهاب کشنده اعضای بدن را تجربه کنند. تقریباً ۱ درصد از بیماران درمان‌شده با ICI (بیش از ۲,۰۰۰ نفر در سال در ایالات متحده) مبتلا به مایوکاردییت می‌شوند. این رقم در بیماران درمان‌شده با ترکیبی از برخی داروهای ایمونوتراپی به نزدیک ۲ درصد می‌رسد. مایوکاردییت مرتبط با ICI می‌تواند به مشکلات جدی قلبی مانند آریتمی و نارسایی قلبی منجر شود که در ۵۰ درصد از موارد رخ می‌دهد. حدود یک‌سوم از کسانی که این نوع مایوکاردییت را تجربه می‌کنند، علیرغم درمان‌های فعلی، جان خود را از دست می‌دهند. به طور قابل توجهی، درمان‌ها و مراقبت‌های حمایتی برای سایر انواع مایوکاردییت، مانند آن‌هایی که ناشی از ویروس‌ها هستند، برای مایوکاردییت ناشی از ایمونوتراپی مؤثر نیستند.

شواهد کسب شده ازاین مطالعه

یافته‌های جدید بر اساس تجزیه و تحلیل نمونه‌های خون، قلب و بافت تومور از بیمارانی است که در حین درمان با ICI مبتلا به مایوکاردییت شدند. در بافت قلب، مسیرهای مولکولی که به جذب و حفظ سلول‌های ایمنی مرتبط با التهاب کمک می‌کنند، افزایش یافته بود. بیماران مبتلا به بیماری فعال همچنین تعداد بیشتری از خوشه‌های سلول‌های T سیتوتوکسیک، سلول‌های دندریتیک و فیبروبلاست‌های التهابی داشتند. در خون، تیم تحقیقاتی کاهش تعداد سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های دندریتیک پلاسما سیتوئید، سلول‌های دندریتیک و سلول‌های B را شناسایی کردند که به مبارزه با عفونت‌ها کمک می‌کنند. دیگر سلول‌های ایمنی به نام ماکروفاژهای مونونوکلئار در تعداد بالاتری وجود داشتند. تیم همچنین گیرنده‌های سلول‌های T را تحلیل کرد، که یک مجموعه پروتئینی منحصر به فرد است که به ذرات بیگانه به نام آنتی‌ژن‌ها واکنش نشان می‌دهد. گیرنده‌های سلول‌های T در بافت‌های قلبی مبتلا متفاوت از آنچه در تومورها مشاهده شده بودند، بودند. همچنین هیچ نشانه‌ای از اینکه گیرنده‌های سلول‌های T پروتئین عضله قلبی به نام آلفا-مایوزین را شناسایی کرده باشند، وجود نداشت. این پروتئین پیشتر به عنوان آنتی‌ژنی مهم در ایجاد مایوکاردییت ناشی از ایمونوتراپی شناخته شده بود. این نتایج نشان می‌دهند که گیرنده‌های سلول‌های T که در بافت قلبی مبتلا به بیماری بیشترین حضور را داشتند، آنتی‌ژن‌های نامشخصی را شناسایی می‌کنند.

آینده تشخیص و درمان

محققان امیدوارند که آنتی‌ژن‌های دخیل در قلب و تومور را شناسایی کرده و تشخیص دهند که آیا آن‌ها پروتئین‌های طبیعی، پروتئین‌های جهش‌یافته تومور، ذرات بیگانه مانند ویروس‌ها یا چیز دیگری هستند. محققان به شواهد جدیدی از شناسایی گروه‌های مختلف سلول‌های T در خون دست یافته‌اند که می‌تواند پیش‌بینی کند کدام بیماران بیشتر در معرض خطر مرگ از مایوکاردییت هستند. این امر می‌تواند در آینده به استفاده از آزمایش خون برای شناسایی بیماران در معرض خطر کمک کند، که باید از آن‌ها مراقبت ویژه‌ای به عمل آید یا از درمان‌های ایمونوتراپی پرهیز شود. این یافته‌ها درهای جدیدی برای توسعه آزمایش‌های خون تشخیصی باز می‌کند که می‌تواند جایگزین نمونه‌برداری قلبی تهاجمی در بیماران مشکوک به مایوکاردییت شود. محققان تأکید کردند که داروهای ایمونوتراپی معجزه‌آسا و نجات‌دهنده زندگی هستند و بیماران نباید از آن‌ها بترسند. تنها کاری که باید انجام دهیم این است که آن‌ها را بهتر کنیم تا بتوانیم از حداکثر فواید درمان ضد تومور آن‌ها بهره‌مند شویم و در عین حال خطر عوارض جانبی را کاهش دهیم.

پایان مطلب/.