به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، در یک مطالعه اخیر منتشر شده در نشریه BMJ، محققان نتایج 138 کارآزمایی تودرتو (بین سال‌های 2007 و 2018) را برای بررسی تأثیرات هورمون درمانی مرسوم یائسگی بر خطر بیماری قلبی عروقی (CVD) ارزیابی کردند. گروه آن‌ها متشکل از بیش از 919 هزار زن در هشت ترکیب از انواع هورمون‌ها و راه‌های تجویز نشان داد که تا 43.0درصد از مصرف کنندگان هورمون عوارض جانبی قلبی عروقی را تجربه کرده‌اند که بیماری ایسکمیک قلب (43درصد) و حوادث ترومبوآمبولی وریدی شایع ترین آن‌ها است. هم چنین داروی تیبولون و درمان خوراکی استروژن- پروژستین با بالاترین خطر بیماری ایسکمیک قلبی مرتبط بودند. تحقیقات نشان می‌دهد که درمان خوراکی استروژن و پروژسترون خطر بیماری قلبی و لخته شدن خون را افزایش می‌دهد، در حالی که تیبولون خطر سکته مغزی و حمله قلبی را افزایش می‌دهد اما لخته شدن خون را افزایش نمی‌دهد. تیبولون به طور قابل توجهی به انفارکتوس مغزی و خطر انفارکتوس میوکارد کمک کرد. این یافته‌ها خطرات نسبی چندین درمان مرسوم هورمونی یائسگی را برجسته می‌کند و به پزشکان و کاربران دانش لازم برای انتخاب ایمن‌تر را ارائه می‌کند.

پیش زمینه

هورمون درمانی یائسگی (HRT) به درمانی گفته می‌شود که برای کاهش علائم یائسگی در زنان استفاده می‌شود. این درمان شامل تجویز هورمون‌هایی مانند استروژن و پروژسترون است که به‌طور طبیعی در بدن زنان کاهش می‌یابد. هدف از هورمون درمانی یائسگی کاهش علائم آزاردهنده‌ای مانند گرگرفتگی، تعریق شبانه، خشکی واژن و اختلالات خواب است. گرچه هورمون درمانی یائسگی می‌تواند اثرات مثبت زیادی بر کاهش علائم یائسگی داشته باشد، اما همراه با خطراتی نیز است. برخی از مطالعات نشان داده‌اند که این درمان ممکن است خطر ابتلا به سرطان سینه، سکته مغزی و لخته‌های خونی را افزایش دهد. بنابراین، قبل از شروع هورمون درمانی، مشاوره دقیق پزشکی ضروری است تا مزایا و معایب آن به‌طور کامل بررسی شود. هورمون درمانی برای زنان جوان‌تر که وارد یائسگی زودرس می‌شوند نیز ممکن است تجویز شود تا از کاهش سریع هورمون‌ها جلوگیری کرده و سلامت طولانی‌مدت آن‌ها را حفظ کند. از طرفی، تیبولون یک داروی هورمونی است که در درمان علائم یائسگی مانند گرگرفتگی، خشکی واژن و اختلالات خواب استفاده می‌شود. این دارو همچنین به‌عنوان یک درمان برای پیشگیری از پوکی استخوان در زنان یائسه مورد تجویز قرار می‌گیرد. تیبولون از طریق اثرگذاری بر گیرنده‌های استروژن، پروژسترون و آندروژن در بدن عمل می‌کند و به تسکین علائم یائسگی کمک می‌کند. تیبولون برخلاف هورمون درمانی سنتی، یک داروی ترکیبی است که اثرات مشابه استروژن، پروژسترون و آندروژن را دارد. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که تیبولون برای بهبود سلامت استخوان‌ها و کاهش خطر شکستگی‌ها مفید باشد.

در مورد مطالعه

مطالعه حاضر با استفاده از یک گروه بزرگ (919614 = N) در سراسر کشور سوئدی (سن = 50-58 سال) به شکاف‌های دانش موجود می پردازد تا ارتباط نسبی خطر CVD طیف هورمون درمانی سیستمیک یائسگی را بررسی کند. از آنجایی که روش‌های مختلف تجویز هورمون، مسیرهای فیزیولوژیکی متفاوتی را هدف قرار می‌دهند، این پژوهش آزمایشی هدفمند ممکن است سرنخ‌هایی را در مورد زیربنای مکانیکی ارتباط‌های خطر هورمونی-CVD ارائه دهد، که به پزشکان اجازه می‌دهد امن‌ترین گزینه را از میان طیف وسیع مداخلات موجود توصیه کنند. داده‌های مطالعه از آمار سوئد، یک فهرست مرکب سلامت عمومی‌شهروندان سوئدی، که شامل مجموعه داده‌های جمعیت شناختی، اجتماعی-اقتصادی، انسان‌سنجی و تاریخچه پزشکی است، به‌دست آمد. اطلاعات مرگ و میر و نسخه‌های هورمونی از اداره ملی بهداشت و رفاه سوئد و مخزن کدهای شیمیایی درمانی آناتومیک به دست آمد. مطالعه حاضر شامل 138 کارآزمایی تودرتو است که هر ماه بین ژوئیه 2007 و دسامبر 2018، هر یک با یک دوره پیگیری دو ساله انجام شده است. شرکت کنندگان در سن مناسب بدون سابقه قبلی مصرف مداوم هورمون در مجموعه داده قرار گرفتند. در مقابل، کسانی که حوادث نامطلوب قبلی CVD قابل توجهی را گزارش می‌کردند، برای دقت نتایج بهتر حذف شدند. کدهای طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها (ICD-10) با تمرکز بر انفارکتوس میوکارد (I21، I22)، انفارکتوس مغزی (I63) و ترومبوآمبولی وریدی (I26) برای اختصاص رویدادهای CVD به شرکت‌کنندگان در طول دوره مطالعه استفاده شد(I80، I81، I82). مدل‌سازی خطر متناسب کاکس برای محاسبه خطرات نسبی هورمون‌ها و راه‌های تجویز متفاوت، هم برای بیماری‌های فردی و هم در کل CVD استفاده شد.

یافته‌های مطالعه

این مطالعه نشان داد که 24089 از 919614 شرکت‌کننده در طول دوره مطالعه از یک رویداد CVD رنج می‌بردند. بیماری ایسکمیک قلب (43.0درصد؛ 10360 = n) و حوادث ترومبوآمبولی سمی (38.2درصد؛ 9196 = n) شایع ترین بودند و پس از آن انفارکتوس میوکارد (17.9درصد؛ 4312 = n) و انفارکتوس مغزی 4.0درصد؛ 0.9 = 17 ). در کمال تعجب، هنگام ارزیابی کلی‌نگر خطر CVD، هیچ تفاوت آماری معنی‌داری بین آغازگر (شرکت‌کنندگانی که هورمون درمانی می‌کنند) و غیر شروع‌کننده‌ها یافت نشد. با این حال، هنگام در نظر گرفتن راه‌های تجویز خاص یا انتخاب‌های هورمونی، تیبولون و درمان خوراکی استروژن-پروژسترون با خطر ابتلا به بیماری ایسکمیک قلبی به طور قابل‌ توجهی همراه بود (به ترتیب HR = 1.46 و 1.21). نتایج حاصل از روش‌های مختلف تجویز به طور مشابه متفاوت بود، با درمان مداوم خوراکی استروژن- پروژسترون و درمان متوالی به طور قابل توجهی خطر ترومبوآمبولی وریدی را افزایش داد (به ترتیب HR = 1.61 و 2.00)، در مقایسه با درمان فقط استروژن (HR = 1.57). این یافته‌ها با هم به توضیح نتایج گیج‌کننده از مقایسه‌های قبلی تک هورمونی کمک می‌کنند و نشان می‌دهند که چگونه برخی از هورمون‌ها و راه‌های تجویز، گزینه‌های مرتبط با CVD در مقایسه با دیگران امن‌تر هستند.

نتیجه گیری

مطالعه حاضر بر تفاوت‌های پیامدهای خطر CVD به دنبال رویکردهای مختلف تجویز هورمون‌درمانی یائسگی، که با انتخاب‌های هورمونی خاص تشدید می‌شود، تأکید می‌کند. مشخص شد که درمان خوراکی استروژن- پروژسترون خطر ترومبوآمبولی وریدی را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد، در حالی که هورمون تیبولون به طور قابل توجهی در بیماری ایسکمیک قلب، و پیامدهای انفارکتوس میوکارد و مغز کمک می‌کند. این یافته‌ها با هم به توضیح اختلافات قبلی در یافته‌های تحقیقاتی کمک می‌کنند و نیاز به ارزیابی‌های جامع و چندعاملی را در مطالعاتی که شامل تعاملات فیزیولوژیکی پیچیده است، برجسته می‌کنند. نتایج حاصل از این یافته‌ها به پزشکان و آژانس‌های بهداشت عمومی‌کمک می‌کند تا ایمن ترین مداخلات درمانی را از طیف موجود توصیه کنند، در نتیجه به طور بالقوه بار شیوع CVD در زنان، مرتبط با یائسگی را کاهش می‌دهد.

پایان مطلب./