به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، در مطالعه‌ای که اخیراً در نشریه گوارش و هپاتولوژی لانست منتشر شده است، محققان کارایی و ایمنی فیلگوتینیب، یک مهارکننده ترجیحی جانوس کیناز (1 JAK) 1 را به عنوان درمان القایی و نگهدارنده در بیماران مبتلا به بیماری کرون فعال متوسط ​​تا شدید ارزیابی می‌کنند. در واقع، نتایج کارآزمایی‌های بالینی، پتانسیل فیلگوتینیب را برای تعریف مجدد درمان بیماری کرون با ارائه بهبودی پایدار و نتایج ایمنی بهبود یافته برای بیماران در سراسر جهان نشان می‌دهند.

درمان‌های فعلی برای بیماری کرون

بیماری کرون با التهاب پوستی مشخص می‌شود که به طور قابل توجهی بر سلامت جسمی، روانی و اجتماعی افراد مبتلا تأثیر می‌گذارد. هدف درمان‌های کنونی القا و حفظ بهبودی بالینی و آندوسکوپی، بهبود کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و کاهش نرخ ناتوانی است. کلاس‌های دارویی رایجی که برای درمان بیماری کرون استفاده می‌شوند شامل کورتیکواستروئیدها، تعدیل‌کننده‌های ایمنی، و درمان‌های بیولوژیکی هستند که فاکتور نکروز تومور (TNF)، زیر واحدهای اینترلوکین (IL) یا اینتگرین را هدف قرار می‌دهند. اگرچه بیولوژیک‌ها نتایج بیماران را بهبود بخشیده اند، اما با چالش‌های متعددی از جمله عدم پاسخ اولیه، از دست دادن ثانویه کارایی و نگرانی‌های ایمنی همراه هستند. بنابراین، نیاز فوری به توسعه درمان‌های جایگزین با مکانیسم‌های جدید عمل برای مدیریت این بیماری ناتوان کننده وجود دارد. مهارکننده‌های JAK، از جمله آپاداسیتینیب، نویدبخش هستند. با این حال، تحقیقات بیشتر برای ایجاد گزینه‌های درمانی موثر، بادوام و با تحمل خوب ضروری است. فیلگوتینیب (Filgotinib) یک داروی بیولوژیک است که به‌عنوان مهارکننده انتخابی جانوس کیناز 1 (JAK1) شناخته می‌شود. این دارو برای درمان بیماری‌های التهابی خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید، نیز استفاده می‌شود. فیلگوتینیب با مهار فعالیت JAK1، که نقش مهمی‌در تنظیم پاسخ‌های ایمنی بدن دارد، موجب کاهش التهاب و تسکین علائم بیماری می‌شود. این دارو به‌ویژه ، مورد استفاده قرار می‌گیرد. یکی از مزایای فیلگوتینیب این است که به صورت انتخابی برای JAK1 است، به این معنی که بر روی سایر نوع‌های JAK تاثیر کمتری دارد و در نتیجه عوارض جانبی کمتری ایجاد می‌کند. این دارو در مقایسه با درمان‌های دیگر برای بیمارانی که به درمان‌های دیگر پاسخ نداده‌اند یا عوارض جانبی زیادی داشته‌اند (مانند درمان‌های سنتی مانند داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)) به‌ویژه در تسکین درد و التهاب سریع‌تر اثر می‌کند.

در مورد مطالعه

مطالعه حاضر یافته‌های یک کارآزمایی بالینی فاز سوم را که در 371 مرکز در 39 کشور انجام شد، مورد بحث قرار می‌دهد. کارآزمایی بالینی با تأییدیه‌های اخلاقی و کسب رضایت آگاهانه به دستورالعمل‌های عملکرد بالینی خوب و اعلامیه هلسینکی پایبند بود. شرکت کنندگان در مطالعه بین 18 تا 75 سال با نمره شاخص فعالیت بیماری کرون (CDAI) بین 220 تا 450 ، بیماری فعال تایید شده توسط نمره ساده اندوسکوپی برای بیماری کرون (SES-CD) و معیارهای خاص درد شکمی و فرکانس مدفوع واجد شرایط بودند. آزمایشات آزمایشگاهی پارامترهای کبدی ، کلیوی و خون شناسی را ارزیابی کردند.بیماران بر اساس مواجهه قبلی با درمان بیولوژیکی طبقه بندی شدند. بیماران بیولوژیک ساده در مطالعه القایی A و بیماران با تجربه بیولوژیک در مطالعه B وارد شدند. بیماران برای دریافت 200 میلی گرم یا 100 میلی گرم فیلگوتینیب یا دارونما به مدت 11 هفته تصادفی شدند. پاسخ دهندگانی که به بهبودی بالینی یا آندوسکوپی دست یافتند، مجدداً تصادفی شدند تا دوز فیلگوتینیب یا دارونما خود را در یک مطالعه نگهداری 58 هفته ای ادامه دهند. اثربخشی فیلگوتینیب با بهبودی بالینی و میزان پاسخ آندوسکوپی اندازه‌گیری شد. ایمنی درمانی از طریق عوارض جانبی و ارزیابی‌های فارماکوکینتیک کنترل شد و تجزیه و تحلیل‌های آماری با ارائه یک ارزیابی جامع از پتانسیل درمانی فیلگوتینیب در مدیریت بیماری کرون، ارزیابی دقیق را تضمین کرد.

یافته‌های مطالعه

بین 31 اکتبر 2016 و 11 نوامبر 2022، 2634 بیمار برای واجد شرایط بودن برای مطالعات القایی غربالگری شدند که 707 و 665 نفر از آن‌ها به ترتیب در مطالعات القایی A و B ثبت نام کردند. شرکت کنندگان در مطالعه به طور تصادفی برای دریافت فیلگوتینیب 200 میلی گرم فیلگوتینیب، 100 میلی گرم یا دارونما به مدت 11 هفته قرار گرفتند. میزان تکمیل در مطالعه A 89 درصد و در مطالعه B 84 درصد بود. در هفته 11، 335 بیمار تحت درمان با فیلگوتینیب برای مطالعه نگهدارنده در کنار 146 بیمار تحت درمان با دارونما، مجددا تصادفی شدند که 48 درصد از آن‌ها مرحله نگهداری 58 هفته ای را تکمیل کردند. . دموگرافیک پایه و ویژگی‌های بالینی به طور کلی در بین گروه‌های درمانی در همه مطالعات متعادل بود. مطالعه القایی A شامل 75درصد سفید پوست، 20درصد آسیایی، و 2درصد سیاهپوست یا آفریقایی آمریکایی بود، در حالی که مطالعه B شامل 78درصد سفید پوست، 12درصد آسیایی و 3درصد سیاهپوست یا آفریقایی آمریکایی بود. نسبت بیماران با تجربه بیولوژیک در مطالعه B در مقایسه با مطالعه A به ترتیب 99درصد و 46درصد بیشتر بود. در مطالعه القایی A، 200 میلی‌گرم فیلگوتینیب منجر به نرخ بهبودی بالینی و پاسخ آندوسکوپی گزارش‌شده توسط بیمار (PRO2) بالاتر اما نه از نظر آماری معنی‌دار در مقایسه با دارونما شد. در مطالعه B، 200 میلی گرم فیلگوتینیب بهبودهای آماری قابل توجهی را در بهبودی بالینی PRO2 در 11.9درصد به دست آورد اما در پاسخ آندوسکوپی نه. نقاط پایانی ثانویه، از جمله بهبودی بالینی CDAI، اهمیت اسمی را در هر دو مطالعه برای 200 میلی گرم فیلگوتینیب نشان داد. در مطالعه نگهدارنده، 200 میلی گرم فیلگوتینیب به طور مداوم در بهبودی بالینی PRO2، پاسخ آندوسکوپی و بهبودی بالینی PRO2 پایدار، عملکرد بهتری از دارونما داشت. پروفایل‌های ایمنی در بین گروه‌ها قابل مقایسه بود، با اکثر عوارض جانبی اضطراری درمان (TEAEs) خفیف یا متوسط. TEAEهای رایج شامل درد شکمی، سردرد و حالت تهوع بود. TEAEهای جدی با نرخ‌های مشابهی در بین گروه‌های درمانی در مطالعه A گزارش شد، اما برای 100 میلی گرم فیلگوتینیب در مطالعه B بیشتر بود. سوراخ‌های گوارشی گزارش شده در هر دو مطالعه القایی به عنوان غیرمرتبط با درمان تشخیص داده شد. در مطالعه نگهدارنده، TEAEهای جدی بیشتر با 200 میلی گرم فیلگوتینیب گزارش شده و شامل تشدید بیماری کرون می‌شود. هیچ مرگی در مطالعات القایی یا نگهداری رخ نداد. ناهنجاری‌های آزمایشگاهی، عفونت‌ها و داده‌های فارماکوکینتیک از نتایج پروفایل ایمنی پشتیبانی می‌کنند.

نتیجه گیری

کارآزمایی بالینی فعلی نشان داد که 200 میلی گرم فیلگوتینیب یک درمان موثر برای بیماری کرون است. علیرغم عدم موفقیت در رسیدن به نقاط پایانی القایی، به نقاط پایانی نگهداری اولیه بهبودی بالینی PRO2 و پاسخ آندوسکوپی رسید.(شاخصPRO2 (Patient Reported2) یکی از معیارهای مهم برای ارزیابی موفقیت درمان در بیماران مبتلا به بیماری‌های التهابی روده (IBD) مانند کولیت اولسراتیو و کرون است. این شاخص بر اساس گزارش‌های بیمار از علائم اصلی شامل تعداد دفعات دفع و شدت درد شکمی اندازه‌گیری می‌شود. رسیدن به خاموشی بالینی PRO2 به معنای کاهش علائم به حدی است که کیفیت زندگی بیمار بهبود یابد.) نرخ بالای پاسخ دارونما، که می‌تواند به استفاده از کورتیکواستروئید نسبت داده شود، و گنجاندن بیمارانی که درمان آن‌ها دشوار است، ممکن است بر نتایج تأثیر بگذارد. در مجموع، 200 میلی گرم فیلگوتینیب، بدون هیچ گونه نگرانی ایمنی جدید، به خوبی تحمل شد و در نتیجه با مشخصات ایمنی تثبیت شده آن همخوانی داشت.

پایان مطلب./