به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، یک مطالعه که به تازگی توسط دانشگاه لوند در سوئد انجام شده است، یک معمای طولانی مدت را حل کرده است، شناسایی بیماران مبتلا به سرطان سینه تهاجمی از یک درمان سرطان هدفمند که قبلا در حال توسعه بود اما متوقف شده بود، سود می برند. این پیشرفت قابل توجه است، و امیدواری دوباره ای را ایجاد می‌کند که توسعه دارو می‌تواند از سر گرفته شود و در نهایت به بیمارانی برسد که بیشتر به آن نیاز دارند.

پیش زمینه

گانیتوماب (Ganitumab) یک آنتی‌بادی مونوکلونال انسانی است که به عنوان یک داروی هدفمند در درمان برخی انواع سرطان‌ها از جمله سرطان سینه، مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دارو به گیرنده فاکتور رشد انسولینی نوع 1 (IGF-1R) متصل می‌شود و از فعال شدن این مسیر سیگنالی جلوگیری می‌کند. مسیر سیگنال‌دهی گیرنده فاکتور رشد انسولینی نوع 1 (IGF-1R) یکی از مسیرهای مهم در تنظیم رشد، تکثیر و بقای سلولی است. IGF-1R  یک گیرنده تیروزین کینازی است که با اتصال به لیگاندهای خود یعنی IGF-1 و IGF-2 فعال می‌شود. این مسیر در تنظیم فرآیندهای زیستی مانند متابولیسم، رشد سلولی و ترمیم بافتی نقش کلیدی دارد و در شرایط عادی برای حفظ تعادل سلولی ضروری است. مسیر IGF-1R در رشد و بقای سلول‌های سرطانی نیز نقش مهمی‌دارد، بنابراین مهار آن می‌تواند باعث توقف رشد تومورها شود. مطالعات بالینی نشان داده‌اند که گانیتوماب به‌تنهایی یا در ترکیب با سایر داروهای ضد سرطان می‌تواند بهبود قابل توجهی در کنترل رشد تومورها ایجاد کند. با این حال، میزان اثربخشی آن ممکن است بسته به نوع سرطان و شرایط بیمار متفاوت باشد. علیرغم تحقیقات و توسعه گسترده دانشمندان آمریکای شمالی، که چندین سال طول کشید و میلیون‌ها دلار هزینه داشت، داروی گانیتوماب، که نتایج امیدوارکننده‌ای در برابر سرطان سینه در آزمایش‌های حیوانی نشان داده بود، در نهایت کنار گذاشته شد. در حالی که تحت آزمایش‌های بالینی قرار گرفت و موفقیت‌هایی به دست آورد، این سوال مهم که کدام بیماران مبتلا به سرطان سینه از این درمان سود می برند، حل نشده باقی ماند. هنگام توسعه درمان‌های جدید سرطان، اغلب اتفاق می‌افتد که همه بیماران مبتلا به یک بیماری با درمان یکسانی کمک نمی‌کنند. به همین دلیل است که نشانگرهای تشخیصی واضح مورد نیاز است. با این حال، یافتن شاخص‌های روشنی که بتواند به متخصصان مراقبت‌های بهداشتی نشان دهد که چه افرادی واقعاً از درمان سود برده‌اند، ممکن نبود.

دیدگاهی تازه در مورد داده‌های قدیمی

همان گونه که پیش تر اشاره شد، این دارو یک گیرنده (IGFIR) روی تومور را مسدود می‌کند که وقتی فعال شود، می‌تواند منجر به رشد و گسترش تومور شود. مایکل پولاک، استاد دانشگاه مک گیل در کانادا و یکی از نویسندگان همکار در این پژوهش می‌گوید:" این یک ناامیدی بزرگ برای بسیاری از ما در این زمینه بود. ما نتایج واضحی را در کارآزمایی‌های پیش بالینی دیدیم، اما وقتی کل گروه‌های بیماران را بررسی کردیم، نتیجه‌گیری قطعی ممکن نبود. بنابراین، وقتی نتایج گروه تحقیقاتی در سوئد را دیدم که تجزیه و تحلیل آن‌ها به این پاسخ رسید که کدام نشانگر افرادی را که از این دارو سود می‌بردند، بسیار شگفت‌زده شدم. خوشبختانه، محققان در ایالات متحده تمام داده‌های خود را از آزمایش I-SPY2 در دسترس قرار داده بودند و من فکر کردم شاید محققان دیگر بتوانند مشکل را حل کنند" در ادامه نظر کریستوفر گودینا، محقق فوق دکترا در دانشگاه لوند و پزشک جوان در بیمارستان دانشگاه اسکان، به تمام داده‌های جمع‌آوری‌شده پس از آزمایش‌های بالینی در سوئد و کانادا جلب شد. در مطالعات بالینی، قبل از درمان جراحی سرطان سینه، به بیماران داروی جدید داده شده بود، اما کریستوفر گودینا از دیدگاه جدیدی به داده‌ها نگاه کرد. او نحوه بیان ژن‌های مختلف در تومورها و فرآیندهای جاری در اطراف تومور سرطانی را ترسیم کرد و آن را با نتایج بیماران مقایسه کرد. این فرآیندها شامل محاسبات بیوانفورماتیک پیشرفته، ترکیب زیست‌شناسی، علوم کامپیوتر و ریاضیات برای تجزیه و تحلیل داده‌های بیولوژیکی، با تمرکز بر داده‌های ژنتیکی، مولکولی و بالینی است.

کشف پیشرفت IGFBP7

کریستوفر گودینا، نویسنده اول این مطالعه می‌گوید: " هدف این بود که ببینیم آیا می‌توان نشآن‌های را پیدا کرد که بیمارانی که تحت درمان قرار گرفتند، مشترک بودند یا خیر. با کمال تعجب، مهم نبود که تومور گیرنده‌ای را داشته باشد که دارو روی سطح سلول مسدود می‌کند یا خیر. ما یک نشانگر زیستی به نام IGFBP7 پیدا کردیم که به ما کمک می‌کند نشان دهیم کدام بیماران ممکن است از این درمان سود ببرند. در گروهی که کمترین سطح نشانگر را داشتند، تقریباً 50 درصد (در 15 بیمار از 32 بیمار) از تومورهای تهاجمی قبل از جراحی به طور کامل ناپدید شدند و 66 درصد از تهاجمی‌ترین تومورهای منفی سه گانه ناپدید شدند (در 12 نفر از 18 بیمار). مطمئناً این نشانگر زیستی نبود که انتظار داشتیم پاسخ را ارائه کند، و شاید به همین دلیل باشد که معما قبلاً حل نشده است." نتیجه تعجب آور بود. پیش از این، تصور می‌شد که تومورهایی که حاوی مقدار زیادی از این پروتئین خاص، IGFBP7، باشند با این دارو قابل درمان هستند، در حالی که معلوم شد درست بر عکس است، این دارو برای کسانی که تومورهایشان حاوی مقدار کمی از پروتئین است مؤثر است. این مطالعه که اخیراً در مجله علمی NPJ Precision Oncology منتشر شده است، نشان می‌دهد که می‌توان گروهی از بیماران را شناسایی کرد که این درمان به آن‌ها کمک می‌کند. در واقع یک چهارم بیماران مبتلا به سرطان سینه تهاجمی ممکن است از این درمان بهره مند شوند.

در نهایت

هلنا جرنستروم، استاد دانشگاه لوند و یکی از محققین این مطالعه می‌گوید:" این کشف احتمالاً پس از چندین تلاش ناموفق برای نشان دادن اینکه کدام بیماران از این درمان سود می‌برند، یک پیشرفت است. همچنین این امکان وجود دارد که بیماران مبتلا به انواع سرطان غیر از سرطان سینه از این دارو کمک بگیرند." محققان می‌گویند که این نتیجه ارزش داده‌های باز را نشان می‌دهد. اگر محققان آمریکایی نتایج خود را در دسترس قرار نمی‌دادند، حل این معما دشوار بود. جرنستروم در آخر افزود": در این مورد، این امکان برای دیگران وجود داشت که نتایج را تجزیه و تحلیل کنند و ببینند آیا می‌توانند چیزی را بیابند که محققین قبلی از قلم انداخته بودند. بنابراین، همه اینها از باز بودن آن‌ها ناشی می‌شود. ما امیدواریم که این امر باعث شود شرکت‌های دارویی که این دارو را برای درمان سرطان کنار گذاشته‌اند، دوباره توسعه آن را از سر بگیرند."

پایان مطلب./