به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، داروی جدیدی برای درمان دیستروفی عضلانی دوشن (DMD)، یک اختلال ژنتیکی نادر که باعث تخریب شدید عضلات می‌شود، نویدبخش است. محققان کشف کرده‌اند که ترکیب آزمایشی به نام K884 می‌تواند توانایی‌های طبیعی ترمیم سلول‌های بنیادی عضلانی را تقویت کند. درمان‌های فعلی می‌توانند سرعت تخریب عضلات را کاهش دهند، اما به مشکل اصلی نمی‌پردازند. داروی جدیدی نویدبخش درمان دیستروفی عضلانی دوشن (DMD)، یک اختلال ژنتیکی نادر که باعث تخریب شدید عضلات می‌شود، است. محققان دانشگاه مک‌گیل کشف کرده‌اند که ترکیب آزمایشی به نام K884 می‌تواند توانایی‌های طبیعی ترمیم سلول‌های بنیادی عضلانی را تقویت کند. درمان‌های فعلی می‌توانند سرعت آسیب عضلات را کاهش دهند، اما به ریشه مشکل نمی‌پردازند.

بیماری دیستروفی عضلانی دوشن

DMD حدود یک نفر از هر 5000 پسر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌دهد و اغلب تا سال‌های نوجوانی به وابستگی به ویلچر و در بزرگسالی به عوارض تهدیدکننده زندگی منجر می‌شود. با تقویت ترمیم عضلات به جای تنها کند کردن تخریب، درمان‌هایی که عملکرد سلول‌های بنیادی عضلانی را تحریک می‌کنند، پتانسیل بهبود کیفیت زندگی بیماران DMD را دارند. این درمان ممکن است به بازگرداندن عملکرد عضلانی کمک کند و در نهایت استقلال بیشتری را فراهم آورد. دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) یک اختلال کشنده و وابسته به کروموزوم X است که با تخریب تدریجی عضلات مشخص می‌شود. این بیماری یکی از شایع‌ترین بیماری‌های ژنتیکی کشنده دوران کودکی است. DMD عمدتاً به دلیل جهش‌های بزرگ در ژن DMD ایجاد می‌شود که منجر به غیاب یا بیان ناقص پروتئین دیستروفین می‌شود. DMD پسران معمولاً در سنین 2 تا 5 سالگی تشخیص داده می‌شوند، زمانی که علائم کاهش تحرک و تأخیر در توسعه حرکتی ظاهر می‌شود. تخریب تدریجی و تجمعی عضلات منجر به از دست دادن توانایی راه رفتن می‌شود و بیشتر بیماران تا سن 12 سالگی به ویلچر وابسته می‌شوند. درمان با گلوکوکورتیکوئیدها درمان استاندارد فعلی است که باعث تأخیر در کاهش عملکرد عضلانی می‌شود. با کمک این درمان استروئیدی به همراه حمایت‌های قلبی و تنفسی، بیماران DMD اکنون می‌توانند تا 30 سالگی زندگی کنند. علی‌رغم تلاش‌های تحقیقاتی گسترده برای درک علت و پاتوفیزیولوژی DMD، هنوز هیچ درمان مؤثری برای آن وجود ندارد. DMD کد کننده پروتئین دیستروفین است، یک پروتئین 427 کیلودالتونی که جزء اصلی کمپلکس گلیکوپروتئینی دیستروفین (DGC) است. DGC یک کمپلکس پروتئینی بزرگ چندجزئی است که شامل دیستروفین، دیستروگلیکان‌ها، سارکوگلیکان‌ها، سینتروفین‌ها، دیستروبرون، کاولین و سنتاز نیتریک اکسید عصبی است که در سراسر غشای سارکولما در سلول‌های عضلانی کشیده شده و اسکلت درون‌سلولی میوفیبرها را به ماتریکس خارج‌سلولی اطراف متصل می‌کند. در مورد DMD، غیاب پروتئین دیستروفین عملکرد کمپلکس DGC را مختل می‌کند، که منجر به ضعیف شدن غشای سارکولما و آسیب‌پذیر شدن میوفیبرها در برابر آسیب‌های ناشی از انقباض عضلانی می‌شود .علاوه بر این، نفوذپذیری تغییر یافته غشای عضلانی در عضلات فاقد دیستروفین، سطوح کلسیم درون‌سلولی را افزایش می‌دهد، عملکرد میتوکندری را مختل کرده و پروتئازهای تخریب‌کننده وابسته به کلسیم را فعال می‌کند که به مرگ سلول‌های عضلانی کمک می‌کنند.

نقش سلول‌های بنیادی عضلانی در درمان دیستروفی عضلانی دوشن

سلول‌های بنیادی عضلانی (MuSCs) برای ترمیم و هموستاز عضلات اسکلتی بالغ بسیار حیاتی هستند. اختلال در عملکرد MuSC و بی‌نظمی در برنامه میوژنیک می‌تواند به درمان بیماری‌های دژنراتیو عضلانی مانند دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) کمک کند.این بیماری اختلال در تقریباً تمام مراحل میوژنز را نشان می‌دهند. به عنوان مثال، فرایندهای خودنوآوری MuSC تغییر می‌کنند. در DMD، تقسیم غیرقرینه سلول‌های بنیادی آسیب دیده، تمایلی به تولید سلول‌های بنیادی خودنوزا به جای تمایل به تمایز ایجاد می‌کند. هایپرپراولیفراسیون این سلول‌ها به تومورزایی در RMS و گسترش قرینه جمعیت MuSC خودنوزا در DMD کمک می‌کند. هر دو بیماری همچنین سرکوب عواملی را که در تمایز نهایی نقش دارند، نشان می‌دهند، که باعث می‌شود سلول‌های RMS در مرحله تکثیر متوقف شوند و در نتیجه رشد تومور را تحریک می‌کنند. برعکس، MuSCها در DMD تمایز نادرستی دارند و زودتر از موعد به هم می‌پیوندند، که بر بلوغ هسته‌های عضلانی و یکپارچگی فیبر عضلانی دژنره تأثیر می‌گذارد. در نهایت، هر دو وضعیت بیماری باعث تغییرات در محیط MuSC می‌شود. عناصر مختلف محیطی مانند سیگنال‌دهی التهابی و مهاجرتی که بر رفتار MuSC تأثیر می‌گذارند، بی‌نظم می‌شوند. در اینجا نشان می‌دهیم که چگونه این بیماری‌های ظاهراً بی‌ربط در واقع شباهت‌هایی در اختلال عملکرد MuSC دارند که اهمیت در نظر گرفتن MuSC را هنگام مطالعه پاتوفیزیولوژی بیماری‌های عضلانی روشن می‌سازد.

ساخت عضلات قوی‌تر از سلول‌های بنیادی

شرکت بیوتکنولوژی Kanyr Pharma به طور اولیه این دارو را برای درمان سرطان و بیماری‌های متابولیک توسعه داده است، اما هنوز برای هیچ کاربرد خاصی تایید نشده است. این مطالعه پیش‌بالینی نخستین باری است که دارو در سلول‌های مبتلا به DMD آزمایش می‌شود. محققان سلول‌های بنیادی عضلانی مبتلا به DMD از انسان‌ها و موش‌ها را زیر میکروسکوپ قرار دادند تا مشاهده کنند چگونه به دارو واکنش نشان می‌دهند. آنها مشاهده کردند که این داروی آزمایشی آنزیم‌های خاصی را مسدود می‌کند و به سلول‌های بنیادی عضلانی این امکان را می‌دهد که به بافت عضلانی عملکردی تبدیل شوند. آنچه K884 را به ویژه نویدبخش می‌کند، دقت آن است. این دارو سلول‌های مبتلا به DMD را هدف قرار می‌دهد بدون اینکه به سلول‌های بنیادی عضلانی سالم آسیب برساند." چانگ گفت. برخلاف درمان‌های ژنی که به جهش‌های ژنتیکی خاص هدف‌گیری می‌کنند و برای تمام بیماران مناسب نیست، K884 در سطح سلولی عمل می‌کند و ترمیم عضلات را فارغ از جهش‌های ایجادکننده بیماری بازسازی می‌کند. این ویژگی آن را به گزینه‌ای درمانی برای تمام بیماران DMD تبدیل می‌کند.

فهم جدیدی از بیماری  DMD

یافته‌ها که در مجله Life Science Alliance منتشر شده است، به مجموعه‌ای از شواهد در حال رشد می‌افزاید که مفروضات قبلی درباره علت اصلی DMD را به چالش می‌کشد. این بیماری به‌طور تاریخی به عنوان یک مشکل عضلانی ناشی از پروتئین از دست رفته‌ای به نام دیستروفین شناخته می‌شد." چانگ گفت. "اما تحقیقات جدید، از جمله تحقیق ما، نشان می‌دهد که بازگرداندن عملکرد سلول‌های بنیادی به همان اندازه برای ترمیم عضله حیاتی است." تیم تحقیقاتی قصد دارد آزمایش‌های بیشتری روی دارو انجام دهد، تمرکز بر روی ایمنی و اثرات بلندمدت آن، و همچنین سایر ترکیبات مرتبط را بررسی کند که برخی از آنها هم‌اکنون در آزمایش‌های انسانی اولیه در حال بررسی هستند. این مطالعه با حمایت شبکه سلول‌های بنیادی، سازمان Defeat Duchenne Canada، موسسات تحقیقات بهداشت کانادا (CIHR)، بنیاد ریچارد و ایدیت استراوس کانادا و بنیاد آکلون انجام شده است.

پایان مطلب/.