به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress به گفته دکتر Xu چوب حاوی کانال های کوچک بیشمار هدایت کننده آب می باشد. با بریدن قطعات باریکی از آن نانوساختارهای درونی مشخص می گردد و می توان از آنها به عنوان نمونه های برای ساخت اشیاء استفاده کرد. در عوض پلاستیک از کانال هایی تشکیل شده است که لوله کشی پایه ای را برای دستگاه هایی مانند آنچه به آنالیز DNA در خون کمک می کند، ایجاد می کند. دکترXu با یک میکروتوم، دستگاهی که زیست شناسان برای بریدن قطعات باریکی از بافت ها از آن استفاده می کنند، قطعاتی از بافت تاندون گاو را برید. با آزمایش بر روی این قطعات بافتی او متوجه شد که می تواند خصوصیات میکروسکوپی سطح کلاژن را بر روی هرچیزی از رگ های خونی تا قرنیه نمایش دهد. کلاژن، پروتئینی است که به عنوان داربست برای رشد سلول عمل می کند. کلاژن شامل بافت محکمی از مولکول های طویلی به نام فیبریل می باشد. سطح بافته شده آن نوعی از رشد سلولی را که بافت های کاملأ عملکردی ایجاد می کند، به راه می اندازد. در حقیقت، خصوصیات سطحی مولکول های ساختاری مانند کلاژن علایم حیاتی را برای سلول های در حال تکثیر فراهم می کند. پیوند کلاژن مدت زمان طولانی است که جهت التیام استخوان شکسته، سوختگی و سایر جراحت ها مورد استفاده قرار می گیرد. اما یک مشکل وجود دارد، فیبریل های نامحلول در آب کار با آنها را دشوار می سازد. به همین دلیل، آنها با اسیدها و آنزیم ها به حالت ژل و به شکل مطلوب درمی آیند. متاسفانه، این حالت، بافت فیبریل ها را خراب کرده و موجب تضعیف مواد و از بین بردن خصوصیات سطحی هدایت کننده پیام ها به سلول می گردد. کلاژن دوباره تشکیل شده برای رشد سلول چیزی فراتراز یک داربست می باشد. مهندسین بافت توسط تکنولوژی هایی مانند الگوسازی لیزری بدنبال ایجاد خصوصیات سطحی به نظرطبیعی در کلاژن های مجدد تشکیل شده می باشند. اما این روش ها هزینه برهستند و تنها میزان کمی از مواد تکرارشده را تولید می کند. قطعات باریکی از کلاژن طبیعی که از سلول های تاندون بدست آمده است، می تواند به شکل لوله ها و دیگر ساختارها درآید. این یک روش ساده و ارزان برای ایجاد میزان زیادی از مواد صحیح زیستی مورد نیاز در مهندسی بافت می باشد. جهت تقویت و محکم کردن این کلاژن، دکتر Xu مربع هایی از قطعات باریک را در حدود 1 سانتیمتر روی یک طرف دسته بندی کرد، بنابراین فیبریل ها در لایه های متناوب به صورت عمودی نسبت به یکدیگر قرار می گیرند. این حالت موجب ایجاد ساختارهایی می شود که سخت تر از کلاژن طبیعی می گردد. دکتر Xu لایه های کلاژن ساخته شده را اطراف طناب های شیشه ای پوشیده با تفلون پیچید. این لوله ها می توانند فشارهای مایعات داخلی شدیدتری را تحمل کنند. این ساختارها در سرخرگ ها و سیاهرگ های مصنوعی مورد استفاده قرار می گیرند.

در آزمایشگاه دکتر Xu لوله های کلاژنی محکمی را برای رشد دوباره اعصابی که توسط تروما قطع شده اند،ایجاد کردند. فیبریل های سالم لوله ها می توانند به ترمیم اعصاب به سمت یکدیگربرای پر کردن فاصله ایجاد شده و اتصال به عضلات هدف کمک کنند. دکتر Xu کپسول های لیپیدی میکروسکوپی که حاوی داروهای پروتئینی می باشند را درون تیوب ها قرار داد تا وارد سلول ها شوند. این تحقیقات بسیار هزینه بر می باشد و نیاز به مطالعات بعدی در مدل های حیوانی دارد.