به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، هورمون پرولاکتین بیشتر به خاطر نقشی که در تحریک تولید شیر در مادران بعد از زایمان دارد شناخته شده است. اما پرولاکتین عملکرد مهمی هم در کبد دارد. زیرا این اندام بالاترین میزان گیرنده ها را برای پرولاکتین در بدن دارد که اجازه ورود این هورمون را به سلول های کبدی می دهد. در آن جا پرولاکتین به این سلول ها سیگنال می دهد تا این سلول ها تکثیر یابند، و عروق خونی جدید ساخته شوند و رشد کنند تا این گسترش اندامی را سوخت رسانی کنند.

این ویژگی های گفته شده می تواند رشد مجدد کبدی را بعد از جراحی هایی که بخشی از کبد به دلایلی برداشته شده تحریک کند.

محققین دریافته اند که جانورانی با تولید پرولاکتین زاید دارای کبدهای بزرگتری هستند و کبدهایشان را بعد از این که بخشی از آن برداشته می شد سریع تر ترمیم می کردند و در مقایسه با جانورانی که نمی توانند پرولاکتین تولید کنند، احتمال بیشتری وجود دارد که بعد از جراحی های کبدی زنده بمانند.

آزمایشات نشان داد که موش های فاقد پرولاکتین سطح بالایی از اینترلوکین6 دارند، عاملی که می تواند تا حدی مسئول ترمیم آهسته و افزایش مرگ در این جانوران باشد.

استفاده از روش های پزشکی و درمانی رایج تحت عنوان افزایش prolactinemia (تولید پرولاکتین) می تواند یک گزینه درمانی بالقوه جایگزین در بیماری های کبدی باشد.

پایان مطلب/