دکتر عباس فردوسی در گفتگو با خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی بنیان بیان داشت: سلول های سالم این توانایی را دارند تا تحریکات قلبی را به سلول های کناری منتقل کنند اما وقتی بافت از طریق ایجاد برش و دوخت زخمی می شود، این زخم توان انتقال به سلول کناری را از دست می دهد .
وی در خصوص پیشرفت های این روش تصریح کرد: این نوع درمان از سال 2005 آغاز شده است و مرحله اول بازدهی سیستم های اولیه 60 درصد بود اما با تغییرات جدیدی که اخیرا اعمال شده ، از طریق انرژی سرمایی بافت زخمی می شود که بازدهی بالای 80 درصد را در بر داشته است.
او خاطر نشان کرد: اگر بیماری تحت عمل جراحی قلب قرار گرفت و پس از آن دچار فیبریلاسیون دهلیزی شد، به متخصص قلب ارجاع داده می شود تا با روش های مختلف از وجود شکاف در دیواری که بین سیاهرگ های دهلیز چپ کشیده می شود، آگاه شوند و اقدام به بستن این شکاف کنند.
فردوسی ادامه داد: در شرایط طبیعی قلب با ضربان منظمی دچار انقباض شده و سپس شل می شود. در فیبرلاسیون دهلیزی دو حفره فوقانی قلب یعنی دهلیزهای قلب، فاقد ضربان مطلوب هستند و به جای ضربان منظم و الگوی طبیعی ، دهلیزها به شکل غیر منظم و تند منقبض می شوند .
این متخصص قلب خاطر نشان کرد: شاید فردی بتواند با فیبریلاسیون دهلیزی زندگی کند ، اما این مشکل منجر به سایر مشکلات ریتم قلبی ، خستگی مزمن ، نارسایی قلبی و بدتر از همه افزایش احتمال سکته مغزی می شود.
وی در خصوص استفاده از سلول های بنیادی برای بیماری های قلبی در خاتمه گفت: استفاده از سلول های بنیادی هنوز در مرحله فرضی است و تحقیقات بسیاری در این زمینه مانند کشت دریچه آئورت شده است اما هنوز در مرحله تحقیقاتی است.
پایان مطلب/