به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، این بیماری، یک بیماری ژنتیکی می باشد که از هر 10000 نفر یک فرد را مبتلا می کند. در این بیماری از حدود سن 35 سالگی مشکلات شدیدی در حرکت، رفتار و عملکرد مغزی بوجود می آید. معمولا بیماران در حدود 20 سال پس از شروع بیماری جان خود را ازدست می دهند و تا به امروز درمانی برای تغییر شروع و پیشرفت این بیماری گزارش نشده است. بیماری هانتینگتون توسط یک نوع جهش غیر معمول در ژن کد کننده پروتئین هانتینگتین بوجود می آید. این جهش ها زنجیره طولانی تری از اسید آمینه گلوتامین را درون زنجیره پروتئینی تولید می کنند و از فولدینگ مناسب پروتئین هانتینگتین جلوگیری کرده و آن را چسبنده تر می سازد. بنابراین پروتئین هانتینگتین در هسته و سیتوپلاسم سلول ها با یکدیگر تجمع می یابند و بسیاری ازجنبه های عملکردی سلولی را مختل کرده و موجب مرگ پیش رونده سلول های عصبی خواهند شد. تجمعات هسته ای هانتینگتین در فرآیند رونویسی بسیاری از ژن ها تداخل ایجاد می کند. مطالعات قبلی به اثرات مهارآنزیم های هیستون داستیلازها، HDACs، اشاره کردند. انسان ها 11 نوع متفاوت آنزیم HDAC دارند و اینکه دقیقأ کدام نوع از این آنزیم ها نقش اساسی دارند، نامشخص است. در مطالعه ای که در لندن انجام شد به نقش تنها یک آنزیمی که HDAC4 را هدف قرار می دهد، اشاره کردند. به طور طبیعیHDAC4 شامل ناحیه غنی از گلوتامین است که مشابه با جهش هانتینگتون می باشد. HDAC4 می تواند به طور مستقیم با پروتئین هانتینگتین مرتبط باشد، به شیوه ای که به طول قطعه گلوتامین وابسته می باشد. این ارتباط بین این دو نوع پروتئین تنها در هسته مشاهده می شود نه در سیتوپلاسم سلول های عصبی مغز موش که HDAC4 نقش رونویسی خود را انجام می دهد.
محققین با کاهش میزان HDAC4 در سلول های موش های مبتلا به بیماری هانتینگون موجب تأخیر در تجمع یافتن پروتئین هانتینگتین در سیتوپلاسم شدند. همچنین کاهش میزان HDAC4 می تواند موجب بهبود عملکرد سلول های عصبی و سیناپس های آنها شود. این پیشرفت هماهنگی حرکات، عملکرد عصبی و طول عمر موش ها را بدنبال خواهد داشت. اما تجمعات سیتوپلاسمی HDAC4 و هانتینگتین بهبود واضحی را در رونویسی ژن های دچار نقص شده در هسته ایجاد نکرد. این یافته ها جهت کاربردهای پزشکی بیماری نیاز به مطالعات کلینیکی دارد. به هر جهت قبلأ اثر یک مهارکننده HDAC، به نام suberoylanilide hydroxamic acid (SAHA)   در بهبود اختلالات حرکتی در مدل های حیوانی نشان داده شده است. این مهار کننده میزان HDAC4 را نیز کاهش می دهد. بنابراین امید است با  تولید ترکیباتی که HDAC ها را هدف قرار می دهند، بتوان بسیاری از بیماران هانتینگتون را بهبود بخشید.
پایان مطلب/