به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، چند سال کوتاهی است که اپتوژنتیک به عنوان درمانی امیدوار کنننده برای نابینایی های پیش رونده مانند زمانی که این نابینایی نتیجه دژنراسیون شبکیه باشد، شناسایی شده است.

رتینیت پیگمنتوزا شکلی از دژنراسیون شبکیه است که درآن گیرنده های نوری چشم به دلیل مرگ خاموش می شوند. به منظور مقابله با از دست دادن درک نوری، پروتئین های حساس به نوری به نام channelrhodopsins با استفاده از روش اپتوژنتیک به شبکیه منتقل شد. هر سلولی که شامل پروتئین channelrhodopsins باشد در صورت دریافت نور می تواند فعال شود. بعد از درمان اپتوژنتیک، سلول های مجاور می تواند فعالیت از دست رفته گیرنده های نوری را از سر گیرند.

این روش پیش از این در بازپس­گیری بینایی در موش موفقیت آمیز بوده است. بنابراین در چند سال  اخیر، پایه درمان نابینایی با استفاده از اپتوژنتیک ریخته شده است.

با این حال، این روش محدودیت های خود را دارد. چشم انسان به طور طبیعی توانایی خوبی در شناخت تضادهای نوری موجود در محیط اطراف دارد. در حالی که دید اپتوژنتیک با استفاده از channelrhodopsins فقط در نور بسیار شدید کار می کند.

محققین مدلی کامپیوتری طراحی و استفاده کرده اند تا ببینند چگونه می توانند این مشکل را حل کنند. این مدل این امکان را فراهم می آورد که ارزیابی کنند که چگونه انواع مختلف channelrhodopsins به خوبی به دست آوردن دید مجدد را حمایت می کنند.

زمانی که یکی از این مولکول­ها به وسیله نور فعال می شود، این از مجموعه ای از  مراحل می گذرد تا نهایت پاسخ نوری چشم تیمار شده را تعیین کند.

این محققین می گویند: نتایج ما نشان داده است که دید اپتوژنتیک مزایای بسیار بیشتر و بهتری نسبت به سایر درمان های صورت گرفته تاکنون دارد.

پایان مطلب/