به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، این یافته ها موجب تسهیل تحقیقات در زمینه مهندسی بافت می شود. یک حقیقت این است که سلول های موجود زنده می توانند از طریق تماس های فیزیکی با یکدیگر ارتباط داشته باشند. به طور ویژه زمانی که رسپتورهای هدف گیری شده سطح سلول راه اندازی می شوند، سلول دستورات تغییر رفتار خود را دریافت می کند. برای مثال، این دستورات می توانند موجب تمایز یک سلول بنیادی به یک سلول استخوانی یا غضروفی شود. این رسپتورها به یک سری مولکول های هدف یا لیگاندهای تخصصی پاسخگو می باشند و این لیگاندها باید با غلظتی مشخص برای به راه اندازی رسپتورها حضور داشته باشند. اگر لیگاند هدف به اندازه  کافی حضور نداشته باشد، رسپتور فعال نمی شود.
اکنون محققین نانوذراتی را تولید کردند که با یک قطعه پروتئینی کوچک به نام پپتید جاسازی می شوند. این پپتیدها به رسپتورهای خاصی متصل شده و آنها را بسیار حساس تر به لیگاند هدفشان می سازند. به این معنی که تعداد مولکول کمتری برای به راه اندازی رسپتورنیاز است که این موجب تعدیل رفتار سلول می گردد.
به گفته دکتر LaBean، اگر ما یک پپتید مرتبط را شناسایی کنیم، می توانیم قطعاتی را که سلول ها را در جهت رشد غضروف در یک طرف قطعه و رشد استخوان در طرف دیگرحساس می کند، تولید کنیم. این روش می تواند در تسریع بهبود و توانمند کردن مهندسی بافت ایمپلنت های پزشکی استفاده شود. با استفاده از این روش می توان به طور بسیار دقیق رفتار و بیان ژنی سلول را تحت کنترل درآورد. با کنترل کردن این پپتیدها بر روی نانوذرات می توان بر فعالیت سلول تأثیر گذاشت و با دستکاری جایگاه قرارگیری این قطعات می توان ناحیه ای که این فعالیت سلول رخ می دهد، کنترل کرد. این قطعات خود ازDNA تشکیل شده است که به فرم صفحات دوبعدی قابل انعطاف تجمع می یابند. این صفحات خودشان با مولکول هایی به نام بیوتین و استراپتاویدین که پپتیدها را سازماندهی می کنند و در حساس کردن رسپتورها دخالت دارند، ترکیب می شوند.
به گفته دکتر Pedersen، این پپتیدها می توانند به رسپتورهای سلولی متصل شده و آنها را بدون بلوکه کردن برهمکنش های بین رسپتورها و لیگاندشان حساس کنند. این نکته ای است که این روش را کاربردی می سازد.
پایان مطلب/