به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، یک تیم تحقیقاتی کشف کردند که پروتئین PC7 نقش حیاتی در مغز با اثر بر انواع خاصی از عملکردهای شناختی مانند اضطراب، حافظه یادگیری و احساسی بازی می کند. پروتئین PC7 هفتمین عضو خانواده proprotein convertase می باشد که مسئول تبدیل پروتئین غیر فعال به فرم فعالش می باشند، و نقش حیاتی در نواحی خاصی از مغز مانند هیپوکمپ و آمیگدال که در واکنش های احساسی و حافظه مهم هستند و در پاسخ های اضطرابی شرکت دارند، بازی می کند. دکتر Seidah و تیم تحقیقاتیش بر روی موش های فاقد PC7 کار کردند و نشان دادند که حذف ژن PC7 موجب از بین رفتن کامل اضطراب شد که شامل واکنش های غریزی که در پاسخ به تهدیدات برای بقا رخ می دهد، می باشد. نتایج آزمایشات متنوع رفتاری بر روی موش های فاقد PC7 نشان داد که از آنجاییکه حافظه فضایی سالم و دست نخورده باقی ماند، حافظه احساسی و دوره ای شدیدأ تخریب شده است. حافظه دوره ای، تجمع دوباره وقایع یا تجربیات گذشته، می تواند تغییری را در رفتار به عنوان نتیجه یک واقعه به راه اندازد. دانشمندان حافظه دوره ای را با تست هایی مانند انتقال اجتماعی ارجحیت غذا(STFP) بررسی کردند. جهت مانیتورینگ STFP پس از دادن غذای مورد علاقه به موش ها، موش مورد بررسی به قفس خود بر می گردد تا با جفت درون قفسه خود تعامل کند. سپس جفت ها از نظر ارجحیت بین غذای مورد علاقه و موش هم قفسی خود مورد بررسی قرار گرفتند. موش های فاقد PC7 رژیم غذایی را ترجیح ندادند که نشانه خاصی از توانایی کاهش یافته آنها در تعیین و یادآوری علایم بویایی  در طی برهم کنش های اجتماعی آنها درون قفس بود. این مطالعه نشان داد که موش های فاقد PC7 میزان کمتری از پروتئین BDNF، که یکی از اجزای خانواده نوروتروفین ها می باشد، را دارند. این خانواده شامل پروتئین هایی است که تکوین، عملکرد و بقای نورون ها را تنظیم می کند. BDNF در هیپوکمپ و آمیگدال فعال می باشد و برای حافظه احساسی و طولانی مدت، یادگیری و تفکرحائز اهمیت است. کاهش سطح BDNF نقص های حافظه و یادگیری را در موش ها توضیح می دهد. زمانی که موش ها با DHF تیمار شدند، میزان BDNF در بدن موش بالا رفته و موجب نرمال شدن رفتار موش ها می گردد. DHF یک ماده شیمیایی است که به رسپتورهای BDNF متصل می شود.
همچنین فقدان PC7 موجب افزایش دپامین در مغز می شود. دوپامین نقش مهمی را درایجاد انگیزه، شناخت و پاداش بازی می کند. دانشمندان ساختار داروهای موجود و ایمن مورد استفاده در درمان بیماری های جدید را تغییر دادند. این داروهای جدید بر روی موش های فاقد PC7 تست شد و مشخص شد که در کاهش سطح دوپامین تأثیرگذار می باشند. این آزمایش ثابت کرد که فقدان PC7 در حقیقت موجب افزایش میزان دوپامین در مغز می گردد. در مجموع این یافته ها نشان داد که حذف PC7 در موش ها می تواند بر روی انواع خاصی از عملکردهای شناختی تأثیر بگذارد. داروهایی که PC7 را هدف قرار می دهند می توانند سطح دوپامین و BDNF را در مغز افزایش داده و موجب نرمال شدن رفتارشوند. 
پایان مطلب/