به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، سلول های بنیادی که یا از جنین گرفته می شوند یا از فرد بالغ، توانایی تمایز به انواع مختلف سلول ها را دارند. این سلول ها هم چنین توانایی ترمیم بافت انسانی را نیز دارند. زمینه طب ترمیمی نیز به دنبال پیوند موفقیت آمیز سلول های کشت داده شده به بافت آسیب دیده است. اما پیوند به این سادگی نیست و بسیاری از سلول ها نمی چسبند و می میرند.

این محققین روی نوعی از سلول های پیش ساز مشتق از مغز استخوان فوکوس کردند که سلول های استرومایی را شکل می دهند. سلول های استرومایی بافت پیوندی را شکل می دهند و هم چنین ایجاد سلول های خونی را حمایت می کنند. محققین می دانند که این سلول ها نوعی طیف وسیعی از مولکول هایی به نام لیگاند را ترشح می کنند که بافت آسیب دیده را حفاظت می کند، ترمیم بافتی را تسریع می کند و در نهایت سلول های بنیادی و پیش ساز را در محیط کشت حمایت می کند.

به منظور اثبات این که آیا این لیگاندها سلول های پیش ساز قلبی را حفاظت می کنند و به پبوند آن کمک می کنند یا خیر، این محققین یک محیط شرطی را از سلول های پیش ساز مشتق از مغز استخوان انسان جداسازی کردند. آن ها دریافتند که این محیط کشت شامل فاکتور رشد بافت پیوندی(CTGF) و هورمون انسولین است که هر دو آن ها محافظت کننده هستند و اثر سینرژیستیک دارند.

در این مطالعه این محققین از یک طرف  سلول های بنیادی قلبی عادی را به قلب  یک جونده که به دلیل حمله قلبی آسیب دیده بود پیوند زدند و از طرف دیگر  حدود 125000 سلول قلبی را درون مخلوطی از CTGF و انسولین به مدت 30 دقیقه روی یخ انکوبه کردند و سپس آن ها را بین لایه خارجی و بافت ماهیچه ای قلب پیوند زدند و مشاهده کردند که این مخلوط موفقیت پیوند قلبی را به میزان بسیار زیادی در مقایسه با کنترل بهبود می بخشد.

به نظر می رسد این مخلوط به طور شگفت آوری چسبندگی، تکثیر، بقا و مهاجرت سلولی را افزایش می دهد.

پایان مطلب/