به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، در این مطالعه، محققین دریافتند که پیوندهای قرنیه در موش ها، زمانی که عملکرد یک مولکول در سیستم ایمنی آن ها  به نام اینترفرون گاما بلوک می شود و زمانی که  موش ژنوتیپ مشابه ای از کمپلکس سازش پذیری بافتی (MHC) را با قرنیه فرد دهنده به اشتراک می گذارد، در 90درصد اوقات توسط بدن فرد گیرنده پذیرفته می شود.

محققین براین باور هستند که نه تطابق MHC و نه به کار بردن آنتی بادی علیه اینترفرون گاما هیچ کدام به تنهایی نمی تواند بقای پیوند را تشدید و تضمین کند. با این وجود، آن ها در یافته اند که زمانی که این دو عامل یعنی تطابق MHC و استفاده از آنتی اینترفرون گاما با هم ترکیب می شوند، بقای طولانی مدت پیوند قرنیه تقریبا تضمین می شود.

این مطالعه یک گزینه را برای افزایش شانس موفقیت پیوندهای بعدی قرنیه در مورد بیمارانی که پیوند اولیه در آن ها رد شده است پیشنهاد می کند. در ایالات متحده سالانه بیش از 40000 پیوند قرنیه صورت می گیرد که آن را یکی از شایع ترین و موفق ترین انواع پیوند می دانند هر چند در این میان تقریبا 4000 پیوند با شکست مواجه می شود و این بیماران احتیاج به یک پیوند ثانویه دارند.

یک یافته جالب در این مطالعه این بود که اینترفرون گاما می تواند هم به عنوان مهارکننده و هم به عنوان فعال کننده سیستم ایمنی عمل کند که این بستگی به این دارد که همراه با آنتی ژن های سازگارپذیری بافتی بوسیله سیستم ایمنی دریافت شوند یا خیر.

محققین دریافته اند که زمانی که هیچ تطابق MHC بین موش و پیوند دریافتی وجود ندارد و اینترفرون گاما نیز از کار افتاده است، نرخ رد پیوند 100 درصد است.

در زمان پیوند اینترفرون گاما برای حفظ سلول هایT تنظیمی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند مورد نیاز است. به همین دلیل محققین به دنبال ساختن انتی بادی اینترفرون گامایی هستند که بتوان آن را به صورت قطره چشمی استفاده کرد.

پایان مطلب/