به گزارش بنیان به نقل از imt، از مزایای این موفقیت پتانسیل آن در مدل سازی بیماری های ریوی، بررسی داروها، مطالعه تکوین ریه انسان، نهایتأ ایجاد بافت ریه برای پیوند می باشد. محققین موفقیت هایی را در زمینه تبدیل سلول های بنیادی به سلول های قلبی، سلول های بتای پانکراس، سلول های روده، کبد و سلول های عصبی گزارش کردند که تمام انواع احتمالات را برای علم پزشکی ترمیمی فراهم می سازد. نهایتأ محققین قادر به تولید سلول های ریوی و راه های هوایی شدند. این نتایج بسیار دارای اهمیت می باشد، بدلیل آنکه پیوندهای ریه به طور خاص پیش بینی ضعیفی به همراه دارد. اگرچه هر گونه کاربرد کلینیکی هنوز بسیار دور می باشد، ما می توانیم در مورد تولید پیوندهای اتولوگ ریه بیندیشیم و از سلول های پوست خود بیمار جهت ایجاد بافت ریه عملکردی استفاده نماییم. این تحقیقات بر پایه مطالعات دکتر Snoeck در سال 2011 می باشد که منجر به کشف یک سری فاکتورهای شیمیایی شد که قادر به تبدیل سلول های بنیادی جنینی(ES) یا سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPS) به اندودرم جلویی لوله گوارش قدامی، پیش سازهای سلول های ریوی و راه های هوایی می باشند. سلول های iPS انسانی شبیه سلول های ES انسانی می باشند، اما از سلول های پوست با برگشت به مراحل تکوینی قبل منشأ گرفته اند. سلول های iPS انسانی می توانند سپس جهت تمایز به سلول های تخصصی القا شوند.

در این مطالعه، دکتر Snoeck و همکارانش فاکتورهای جدیدی را یافتند که می توانند تبدیل سلول های iPS و ES انسانی را به سلول های اپیتلیال ریوی تکمیل کنند. سلول های حاصله مارکرهای حداقل 6 نوع از سلول های اپیتلیال ریوی و راه هوایی، به خصوص مارکرسلول های اپیتلیال آلوئولار نوع 2  را بیان می کنند. سلول های نوع 2 بدلیل تولید سورفاکتانت حائز اهمیت می باشند. سورفاکتانت یک ماده حیاتی جهت حفظ آلوئول های ریوی، جایی که تبادل گازها صورت می گیرد، می باشد، همچنین آنها در ترمیم ریه پس از جراحت شرکت دارند.

این نتایج مفاهیمی را برای مطالعات بیماری های ریوی مانند فیبروز ریوی ادیوپاتیک(IPF) که در آن سلول های اپیتلیال آلوئولار نوع 2 نقش مرکزی دارد، فراهم کرد. به گفته دکتر Snoeck در سال های آینده امید به استفاده از این تکنولوژی برای تولید پیوند ریه اتولوگ می باشد و این مستلزم گرفتن ریه از فرد دهنده، حذف تمامی سلول های ریه، قراردادن داربست ریه و کشت سلول های ریوی جدید مشتق شده از بیمار بر روی این داربست می باشد. در این روش مشکلات رد پیوند بوجود نمی آید.

پایان مطلب/