به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress،  رایج ترین نوع سرطان ریه که با درمان های هدفگیری شده برای مدت زمان زیادی مورد بررسی قرار گرفته شده است، با ترکیب دو داروی در دسترس در آزمایشگاه و مطالعات حیوانی توقف رشد خود را نشان داده است. این مطالعه رویه جدیدی را در درمان آدنوکارسینمای ریوی که در 40 درصد تمامی سرطان ها ی ریه مشاهده می شود و جهش هایی را در ژن KRAS به همراه دارد، توضیح می دهد. از آنجاییکه تلاش ها برای هدفگیری  مستقیم KRAS توسط داروها موفقیت آمیز نبوده است، محققان از روش غیر مستقیم، هدفگیری  KRAS استفاده کردند، ژن هایی که به دستورالعمل های این ژن  تا خود KRAS عمل می کنند.
 در حدود 30 درصد آدنوکارسینوماهای ریوی دارای جهش در ژن KRAS می باشند و سالانه 30000 نفر در آمریکا به سرطان ریه مبتلا می شوند. این نشان دهنده بزرگترین زیر مجموعه بیماران سرطان ریوی می باشد. جهش در KRAS موجب رشد و تکثیر بی نظم سلول های سرطانی می گردد. فقدان داروهای ایمن بلوکه کننده KRAS دانشمندان را به دنبال یافتن راه هایی تشویق کرد که اثرات این ژن را در پائین دست با دخالت در سیگنال های فرستاده شده به سایر ژن ها خاموش نماید. یکی از این مسیرهای سیگنالینگ TBK1 ، پروتئینی در سیستم ایمنی، می باشد. مطالعات گذشته به دارویی به نام CYT387 اشاره کرده اند که به عنوان درمان اختلال میلوفیبروسیس مغز استخوان به شمار می رود، این دارو بر علیه پروتئین TBK1 نیز فعال می باشد. دانشمندان داروی CYT387 را در نمونه های آدنوکارسینومای ریوی مورد بررسی قرار دادند و بیان کردند که این دارو مهار کننده پروتئینی TBK1 می باشد و اثرات مهاری بر روی سایتوکین ها دارد. سایتوکین ها پروتئین هایی هستند که در بافت های اطراف تومور تجمع می یابند و به بقا و گسترش سلول های توموری کمک می کنند. دکتر Baebie و همکارانش تحقیقات خود را بر روی آدنوکارسینوماهای ریوی بسیار تهاجمی ادامه دادند که علاوه بر جهش در ژن KRAS جهش هایی در ژن کلیدی P53 نیز داشتند. آنها اثرات دو داروی CYT387 و AZD6244 را که پروتئین پائین دست دیگری را به نام MEK بلوکه می کند بر روی این تومورها بررسی کردند. هیچ یک از این دو داروها به تنهایی اثرات چندانی نداشتند، بلکه همراه با هم ترکیب پروتئینی را بر علیه تومور تشکیل می دهند.
 سایتوکین ها نقش کلیدی در بقای تومور بازی می کنند و در سلول های دارای جهش  KRAS گسترش می یابند. بنابراین بلوکه کردن سایتوکین ها می تواند سلول های سرطانی را از یک استراتژی بقای حیاتی محروم  سازد. بدلیل آنکه ترکیب TBK1 و مهارکننده MEK دو مسیر را همزمان هدفگیری می کند و سیگنالینگ سایتوکین ها را به سرعت خاموش می کند. خاموش شدن سایتوکین ها با اثرات بسیاری از انواع درمان های هدفگیری که از توانایی تکثیر سلول های سرطانی ممانعت می کند، قابل مقایسه است. به گفته دکتر Barbie، ترکیبات دارویی عوارض جانبی قابل توجه ای در مدل های حیوانی ندارند. پس از 8 هفته از درمان، سلول های سرطانی به این درمان مقاومت نشان می دهند. بنابراین جهت بهبودی طولانی مدت نیاز به ترکیبات دارویی داریم. دکتر Wong می گوید: قدم بعدی بردن این نتایج در کلینیک و بررسی این ترکیبات دارویی بر روی بیماران سرطان ریوی می باشد.
 پایان مطلب/