به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress،  در روش مذکوریک داروی سرکوب کننده ایمنی به نام rapamycin بر روی نانو ذرات بارگذاری شده است. در مطالعه انجام شده توسط محققان امریکایی از موش هایی استفاده شده است که دچار دیستروفی عضلانی دوشن بوده اند. این بیماری که ارثی است  دراغلب پسران دیده می شود وآن ها را تا قبل از 12 سالگی وابسته به صندلی چرخدار می کند و در دهه سوم زندگی از نارسایی قلبی و تنفسی می میرند. ژن ناقصی که عامل  این بیماری است از تولید پروتئین dystrophin در بدن جلوگیری می کند. این پروتئین برای حفظ یکپارچگی سلول ماهیچه و عملکرد آن ضروری است. مطالعه جدید نشان داده است  در موش های دچار دیستروفی عضلانی علاوه بر از دست دادن dystrophin  توانایی بازیافت مواد زائد سلولی یا  autophagy ( خودخواری) نیز وجود ندارد. autophagy نقش اصلی را در خارج ساختن زواید سلولی بر عهده دارد و اگر مشکلی در روند آن وجود داشته باشد سلول با ترکیبات سمی خود پر خواهد شد. در بیماری دیستروفی عضلانی autophagy ناقص منشا اولیه ضعف عضلانی نیست اما به مرور زمان مشکل ساز خواهد شد و اگر این مشکل حل شود به حفظ عملکرد طبیعی سلول کمک خواهد کرد. مطالعه انجام شده توسط پژوهشگران امریکایی نشان داده است که autophagy قدرت عضلات اسکلتی و عملکرد قلب را در موش های مورد مطالعه افزایش می دهد. در حال حاضر داروهایی وجود دارند که autophagy را فعال می کنند و بازیافت مواد زاید سلولی را مقدور می کنند. با بسته بندی این داروها در نانوذرات محققان توانسته اند به طور اختصاصی عضلات را مورد هدف قرار دهند و نقص موجود در سلول ها را برای بازیافت زواید سلولی تصحیح کنند. در موش های مذکور داروی rapamycin مورد استفاده قرار گرفته  و نتایج افزایش 30 درصدی قدرت عضلات (و بر اساس افزایش حجم خون پمپ شده توسط قلب) بهبود قابل توجه در عملکرد قلب را نشان می دهد. نکته قابل توجه در این مطالعه این است که پژوهشگران توانسته اند هم زمان عضلات اسکلتی و عضله قلب را درمان کنند. درمان قلب در این بیماران مشکل است وعلت مرگ بسیاری از بیماران دچار دیستروفی عضلانی نارسایی عضله قلبی است بنابراین حتی بهبود 10 درصدی عملکرد قلب در مراحل پیشرفته بیماری بسیار مهم می تواند باشد. در این مطالعه  قطرذرات به کار رفته که از جنس perfluorocarbon هستند 500 بار کوچک تر از تار موی انسان  است و rapamycinدر سطح این ذرات  قرار داده شده است که سیستم ایمنی را سرکوب می کند. این دارو در بیماران دریافت کننده پیوند جهت جلوگیری از رد پیوند استفاده می شود و به دلیل داشتن خواص ضد التهابی در این مطالعه به کار رفته است. با تزریق ذرات فوق در خون تجمع آن ها در مناطق التهابی  صورت می گیرد. آزاد سازی داروی فوق به مرور زمان اتفاق می افتد و دارو در بافت عضلانی نفوذ می کند. با بهره گیری از نانو ذرات دوز داروی به کار رفته تا ده برابر کاهش می یابد با توجه به  این که داروی مذکورسیستم ایمنی را می تواند  سرکوب کند به کار بردن دوز پایین و  هدایت مستقیم آن به سمت ماهیچه می تواند اثرات جانبی و نا خواسته آن را کم کند. داروی فعلی این بیماری  استروئیدی به نام permeate است که گرچه بیمار را قادر به راه رفتن می کند ولی در دراز مدت دارای اثرات جانبی نظیر افزایش وزن، فشار خون بالا و  شکنندگی استخوان است.

پایان مطلب/