به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، دانشمندان فلپ عضله را با استفاده از انواع متفاوتی از سلول ها و بافت همبند جهت استحکام آن ساختند. آنها سپس این فلپ را در موش های دارای نقص بافت دیواره شکم مورد آزمایش قرار دادند.
بازسازی موفقیت آمیز اختلالات بافت های نرم و بزرگ در گذشته در کلینیک مورد بحث و بررسی بود. تکنیک های رایج که شامل پیوندها و مواد سنتتیک می باشد، اغلب بدلیل فقدان عرضه خون با موفقیت همراه نمی باشد. جهت بهبود پیامدها، محققین فلپ عضله واحدی را با استفاده از بافت خود فرد بیمار(اتولوگ) ایجاد کردند و ترکیبات سلولی مفید و با اهمیت را جهت تحکیم آن اضافه کردند و از این طریق فلپ عضله را جهت رگزایی برای القای رگ های خونی بیمار مهندسی کردند. بنابراین بیمار ذخیره خونی خود را در طی فرآیند ترمیم حفظ خواهد کرد. رگزایی مناسب برای یکپارچه سازی فلپ درون میزبان ضروری است. این نتایج شواهدی را مبنی بر لزوم اضافه شدن سلول هایی مانند میوبلاست، فیبروبلاست و سلول های اندوتلیال جهت مهندسی موفقیت آمیز فلپ عضله فراهم کرد. این سلول ها به سرعت و موثرتر وارد بافت میزبان می شوند. به گفته دکتر Levenberg، انواع سلولی که وارد بافت میزبان می شود به فلپ استحکام مکانیکی فلپ عضله را دیکته می کند. نتایج آزمایشات in vivo نشان داد که در عرض یک هفته از انتقال فلپ های عضله مهندسی شده به موش ها، این بافت ها دارای بقا بوده و رگزایی شدند. همچنین این فلپ های عضله از استحکام مکانیکی جهت حمایت از احشاء شکمی و یا اندام هایی که در ناحیه شکم قرار دارند، برخوردار می باشند. این نتایج نیاز به تأیید در انسان را نیز دارد. این فلپ ها هنوز نمی توانند به صورت فلپ های آزاد در اختلالات ترمیمی در سایر نواحی بدن استفاده شوند. زمانی که فلپ با شبکه ای از رگ های خونی زیست پذیر ایجاد شود، مقادیر بزرگتری از بافت و یا حتی یک اندام کامل می تواند پیوند زده شود و سپس با تنه اصلی رگی توسط پیوستن شبکه رگ های خونی بافت مهندسی شده با رگ های میزبان یکی می شود.
پایان مطلب/