به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، محققین دانشگاه آیوا در مطالعه توضیح داده اند که چگونه مطالعات آن ها روی مدل موشی جهش یافته، شرایط انسانی را شبیه سازی می کند.

شروع این مطالعه از مطالعات صورت گرفته روی تحریک عضلات چشمی در 20 سال پیش بود. در ادامه، حدود 10 سال پیش این محققین ژن های جهش یافته ای را در بیماران مبتلا به اختلالات حرکتی چشمی شناسایی کردند و بر این مبنا مدل های موشی را طراحی کردند. با این وجود در حالی که اثرات این جهش ها روی عصب دهی عضلات چشمی قابل مقایسه بود اما هنوز سرنخ هایی از دلایل این امر در دست نبود.

در مطالعات بعدی آن ها فقط در یک موش جهش یافته تورم منحصر به فردی را در اعصاب عضله چشمی مشاهده کردند. آنالیزها نشان داد این تورم به دلیل این است که فیبرهای کشیده شده از مغز به چشم سعی در ترک اعصاب دارند در حالی که آن ها باید در حدقه چشم باشند. آن ها دریافتند که این مطلب به دلیل جهش در نورون های حرکتی است.

به منظور اثبات این مطلب، این محققین مدل موشی دیگری که فاقد پروتئین خاصی بود را ایجاد کردند و دریافتند هیچ نقص در عصب دهی عضلانی وجود ندارد. علاوه براین  زمانی که این موش ها زادو ولد کردند، دریافتند که آن هایی که فاقد این پروتئین هستند عصب دهی عضلانی طبیعی را در چشم دارند.

این اطلاعات مدرک واضحی مبنی برای اتفاق افتادن این اختلالات ارائه داد و نشان داد که پروتئینی جهش یافته که به نحوی به چشم منتقل می شود می تواند منجر به نواقصی در عصب دهی عضلات چشم و درنتیجه حرکات چشم شود.

پایان مطلب/