به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress،این پروتئین ها که اجازه تشخیص اسپرم و تخمک را می دهند، راه های جدیدی را به سوی بهبود روش های درمان ناباروری و ایجاد روش های جلوگیری پیشنهاد می کنند. لقاح شامل شناسایی اسپرم و تخمک و ترکیب آنها جهت تشکیل جنین می باشد. پروتئین Izumo که در سال 2005 شناسایی شد، در تشخیص اسپرم و تخمک شرکت دارد.
در این مطالعه پروتئین واحدی به نام Juno را بر روی سطح تخمک قرار دارد، شناسایی شد که با Izumo جفت می شود و برای فرآیند باروری ضروری می باشد. بدون وجود این برهم کنش باروری اتفاق نمی افتد. می توان از این کشفیات جهت بهبود روش های درمان ناباروری استفاده کرد. موش های فاقد این پروتئین عقیم می باشند و تخمک های آنها قابلیت اتصال به اسپرم های نرمال را ندارند.
محققین دریافتند که پس از مرحله اول اتصال در زمان لقاح، حذف تصادفی پروتئین Juno از سطح تخمک پس از 40 دقیقه مشاهده می گردد. این فرآیند توضیح می دهد که چرا زمانی که تخمک توسط یک سلول اسپرم بارور می شود، توانایی اش در تشخیص اسپرم بعدی خاموش می گردد. این پدیده از تشکیل جنین با بیش از یک اسپرم و اختلالات کروموزومی جلوگیری می کند. با بررسی ساده ژنتیکی می توان به نقش اختلالات رسپتور Juno در ناباروی پی برد.
پایان مطلب/