به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، محققین می گویند برخی افراد دچار مشکلات عضلانی گاهی اینقدر بهبود می یابند که دیگر نیاز به عصا نداشته باشند یا بتوانند دوچرخه سواری کنند اما با این حال هنوز درمان قطعی و امیدوار کننده ای برای ان ها وجود ندارد.

ماهیچه ها به طور طبیعی تا حدی این توانایی را دارند که بعد از یک آسیب کوچک بتوانند خود را ترمیم کنند ولی گاها این آسیب ها به حدی بزرگ است که موجب می شود بخش وسیعی از  عضله از بین برود یا از کار بیافتد.

این مطالعه جدید مهندسی زیستی را با ورزش درمانی ترکیب کرده تا سلول های بنیادی موجود در بدن را برای وارد شدن به محل آسیب تحریک کند. بدین طریق این سلول ها وارد مکان درست بافت شده و آن را ترمیم می کنند.

در ابتدا محققین بافت اسکار را برداشتند. سپس ان ها ماتریکس خارج سلولی مشتق از خوک را به درون بافت پیوند زدند. این ماتریکس خارج سلولی، داربست پیوندی بود که بعد از سلول زدایی بافت خوکی بدست آمده بود. ماتریکس به صورت موقت بافت آسیب دیده( بین عضلات باقیمانده) را پر می کند. همان طور که داربست رفته رفته تجزیه می شود، سیگنال های شیمیایی را آزاد می کند که سلول های بنیادی را به ناحیه زخم یا آسیب جذب می کند. سپس ورزش درمانی موجب می شود کشش روی ناحیه بیشتر شده و مسیر سیگنالینگی فعال شود که منجر می شود سلول های بنیادی بافت عضلانی قوی تر و حجیم تری را بسازند و بافت اسکار رفته رفته بر می گردد.

این محققین روش گفته شده را روی نظامیانی که دچار نقص عضلانی بودند مورد آزمون قرار دادند. این داوطلبین در ابتدا مورد ورزش درمانی قرار گرفتند تا مقدار عضله باقی مانده به ماکزیمم حجم خود برسد. سپس داربست نامبرده شده را به آن ها پیوند زدند و مجددا بعد از 48 ساعت در معرض فعالیت های ورزشی قرار گرفتند.

بعد از شش ماه، نمونه برداری و اسکن های پزشکی نشان داد که در این مردان عضله جدید رشد کرده است و عضلات تا 20 درصد قوی تر شده اند.

این مطالعه نشان داده است که استفاده از مهندسی بافت و ورزش درمانی می تواند با بکار گیری سلول های بنیادی موجود در نیچ های  بدن در نهایت منجر به ترمیم عضلات اسیب دیده شود.

پایان مطلب/