به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، این محققین می گویند با توجه به پیشرفت های صورت گرفته بعد از جراحی برداشتن سرطان های مغزی موسوم به گلیوبلاستوما، می توان از این تکنیک برای یافتن و تخریب سلول های سرطانی باقی مانده در نواحی سخت الوصول مغز استفاده کرد. سلول های گلیوبلاستومایی بسیار چالاک هستند و با قابلیت مهاجرت به تمام نواحی مغزی، پنهان شده و در نواحی دیگر ایجاد تومورهای جدید می کنند. نرخ درمانی برای این تومورها به شدت کم است.

در مطالعات موشی، محققین جان هاپکینز از سلول های بنیادی مزانشیمی استفاده کردند که توانایی تفسیر نشده ای در جست و جو و پیدا کردن سلول های سرطانی و سلول های آسیب دیده دارند. این سلول ها از بافت چربی انسان گرفته شده بودند. این سلول های بنیادی مزانشیمی برای ترشح پروتئین BMP4 مدیفه شدند که دارای قابلیت سرکوب کنندگی تومور است.

این محققین از مدل های موشی که چندین هفته قبل سلول های گلیوبلاستومایی دریافت کرده بودند، استفاده کردند وسلول های بنیادی مسلح به BMP4 را به مغز آن ها تزریق کردند. نتایج نشان داد که در این موش ها در مقایسه با گروه کنترل، میزان رشد و پراکندگی تومور کاهش یافته است و میزان تهاجم و مهاجرت سلول های سرطانی نیز بسیارکمتر بود. در واقع این موش ها که سلول های بنیادی دارای BMP4 را دریافت کرده بوند، میزان بقای طولانی تری داشتند و میانگین طول عمر در آن ها 76 روز بود که در مقایسه با گروه کنترل که 52 روز بود، اختلاف بسیار معنا دار بود.

این سلول های بنیادی مزانشیمی همانند اسب تروی عمل می کنند: بدین معنی که بدون این که شناسایی شوند وارد تومور شده و سپس محتویات درمانی را برای حمله سلول های سرطانی آزاد می کنند.

پایان مطلب/