به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، محققین دریافته اند که اگسوزوم ها(ساختارهای حباب شکل محصور در غشا) که در ارتباطات سلول- سلول نقش دارند. پیامی را به سلول منتقل می کنند که موجب کاهش مرگ سلولی، افزایش رشد عضله قلبی جدید و تحریک تکوین عروق خونی جدید می شود. اگسوزوم ها به دلیل پتانسیل شان به عنوان یک عامل درمانی حائز اهمیت هستند. محققین دریافته اند که اگسوزوم ها و محموله ای که در بر دارند شامل واسطه های حیاتی برای ترمیم قلبی با استفاده از سلول های بنیادی است. این محققین بر این باورند که استفاده از این اجزای فعال ممکن است درمان بهتری را نسبت به کل سلول بنیادی ارائه دهد.

مفهوم اگسوزوم درمانی بسیار جالب است زیرا می تواند به طور بالقوه استراتژی های درمانی را از پیوند سلول های زنده، به استفاده از عوامل غیر زنده سوق دهد.

در واقع سلول های بنیادی باید به خوبی حفظ و تکثیر شوند و عملکرد آن ها تا زمان پیوند حفظ شود و ریسک  زیادی نیز در پیوند سلولی وجود دارد. در مقابل اگسوزوم درمانی امن تر، ساده تر و برمبنای محصولاتی با طول عمر بیشتر است.

در مطالعات آزمایشگاهی، محققین اگسوزوم ها را از سلول های بنیادی قلبی انسانی جداسازی کردند و دریافتند که اگسوزوم به تنهایی نیز اثری مشابه با اثرات سودمند سلول های بنیادی دارد. علاوه بر این اگسوزوم دارای اثرات مثبت و سودمندی بعد از حملات قلبی است و بافت اسکار را کاهش داده و بافت قلبی سالم را افزایش می دهد و سطح مواد شیمیایی که منجر به التهاب می شود را نیز کاهش می دهد.

اگسوزوم ها مواد ژنتیکی تحت عنوان microRNA ها را منتقل می کنند و به سلول ها توانایی ارتباط با سلول های مجاور و تغییر رفتارشان را می دهند. محققین نوعی microRNA که به وفور در این اگسوزوم های سلول های بنیادی قلبی مشاهده می شود را مسئول این قابلیت اگسوزوم می دانند.

این محققین نشان داده اند که اثر سلول درمانی به دنبال یک حمله قلبی مستقیم نیست زیرا این سلول های بنیادی بعد از تزریق مدت زمان زیادی زنده نمی مانند اما دارای اثرات بلند مدتی هستند که موجب می شوند بافت قلبی باقیمانده سریع رشد کند و با جذب سلول های بنیادی از پیش موجود به ناحیه اسیب، موجب بلوغ آن ها به سلول های قلبی می شوند.

پایان مطلب/