به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، آسیب هایی که به دلیل برقراری مجدد جریان خون در بافت ایسکمی  اتفاق می افتد، سالانه تقریبا دو میلیون آمریکایی را درگیر می کند. این آسیب ها به دلایل مختلفی مانند آسیب های ترومایی اندام حرکتی، حملات قلبی و ... اتفاق می افتد که مانع از جریان خون شده اند.

در واقع بازیابی جریان خون به جای این که موجب بهبود بیماران شود، التهاب و مرگ سلولی را افزایش می دهد و به نوعی همه اتفاقات بد ممکن شروع به رخ دادن می کند.

یک راه برای حل این مشکل استفاده از سلول درمانی به کمک یک انزیم است که مکانیسمی است که  توسط جنین ها برای فرار از سیستم ایمنی مادر مورد استفاده قرار می گیرد.

مطالعات قبلی نشان داده است که سلول های بنیادی ممکن است با رشد عروق خونی جدید و کاهش التهاب موجب بهبود شوند. اما این مطالعه نشان داده است که ایندولئومین 2و3 دی اکسیژناز که سیستم ایمنی را تعدیل می کند نقش مهمی در تنظیم التهاب دارد. سلول های بنیادی و بسیاری از سلول های دیگر  ایندولئومین 2و3 دی اکسیژناز را بیان می کنند.

در حقیقت، مطالعات حیوانی نشان داده است که  ایندولئومین 2و3 دی اکسیژناز کارایی سلول های بنیادی را تا سه برابر افزایش می دهد. محققین مشاهده کرده اند که افزایش این آنزیم موجب کاهش بیان مارکرهای التهابی و کاهش تورم و مرگ سلولی می شود که با کوتاه شدن دوره بهبود و ریکاوری همراه است.

این محققین می گویند که تمایلی به خاموش کردن سیستم ایمنی ندارند بلکه می خواهند بدین طریق آن را به حالت نرمال برگردانند.

در واقع مشکلات با یک دوره کوتاه از  عدم خون رسانی کافی شروع می شود که این منجر به تجمع متابولیت های اسیدی و رادیکال های آزاد می شود که به ساختار سلولی آسیب می رساند. طی این فرایند میتوکندری های سلولی عملکرد خود را سریعا از دست می دهند. اما در این مطالعات محققین با تزریق سلول های بنیادی بیشتر و دادن دوزهای دارویی تشدید کننده عمل ایندولئومین 2و3 دی اکسیژناز موفق شده اند عملکرد اندام حرکتی آسیب دیده را بهبود ببخشند.

پایان مطلب/