به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily،این لگن های سه بعدی پرینت شده از تیتانیوم ساخته شده اند و با استفاده از سی تی اسکن بیماران و تکنولوژی CAD Cam طراحی شده اند. که این بدین معنا است که این ایمپلنت به طور ویژه برای نیاز همان بیمار ساخته شده است.

این ایمپلنت، سوکت جدیدی را برای ورود قسمت سری و گرد ران ارائه می دهد. پزشکان بین ایمپلنت و حفره لگن خاصره، گرافتی شامل سلول های بنیادی استخوانی را وارد کردند.

این گرافت به عنوان یک جایگزین، فضای استخوان از دست رفته را پر می کند. سلول های مغز استخوان خود فرد بیمار به این گرافت اضافه می شوند تا منبعی از سلول های بنیادی استخوان را ایجاد کنند و در نتیجه ترمیم استخوانی را  در پشت و اطراف ایمپلنت تحریک کنند.

استفاده از این روش فواید بیشماری را برای فرد بیمار به ارمغان می آورد:  تیتانیومی که برای ساخت این ایمپلنت استفاده شده است بسیار بادوام تر است و به نحوی پرینت شده است که با نیاز بیمار مطابقت داشته باشد. مواد پیوندی استخوانی که برای این منظور استفاده شده است بسیار زیست سازگار و مقاوم است و می تواند فضای مربوط به نقص استخوانی را به خوبی پر می کند.

گرافتی هم که در این مطالعه جراحی استفاده شد از داربست استخوانی ساخته شده بود که اجازه عبور خون را از طریق آن می داد. سلول بنیادی مغز استخوان به این داربست می چسبند و رشد کرده و استخوان جدید را ایجاد می کنند. این فرایند، ایمپلنت لگنی سه بعدی پرینت شده را حمایت می کند.

محققین امیدوارند استفاده از این ایمپلنت های سه بعدی نیاز بیشتر به جراحی های سخت لگنی را برطرف سازد.

پایان مطلب/