به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، یکی از نظریه های موجود این است که سلول های بنیادی جنینی برای این که برای پیوندهای پزشکی مناسب باشند باید به صورت تمایز نیافته باقی بمانند. در تعیین بهترین راه برای این که سلول های بنیادی جنینی انسانی کشت داده شده به صورت تمایز نیافته باقی بمانند، آهسته رشد کنند، تکثیر نمایند و بقا یابند، محققین از کشت لایه خوراک دهنده(feeder layer) سلول های خونی با استفاده از سلول های تغذیه کننده مشتق از حیوانات(اغلب موش) استفاده کرده اند. این روش اغلب با مشکلات آلودگی مانند انتقال پاتوژن ها و ویروس ها همراه است.

برای پرهیز از آلودگی محققین برزیلی از سلول های مزانشیمی مشتق از خون قاعدگی(MBMCs) به عنوان لایه خوراک دهنده استفاده کرده اند و دریافته اند که این سلول ها در مورد سیستم های کشت سلول های بنیادی جنینی انسانی می توانند جایگزین سیستم های خوراک دهنده مشتق از جانوران شود و رشد آن ها و تمایزنیافتگی آن ها را حمایت کنند.

لایه های خوراک دهنده ای مانند فیبروبلاست های جنینی موشی(MEFs) سال هاست که به طور موثر برای کشت سلول های بنیادی جنینی انسانی مورد استفاده قرار می گیرند. بخاطر مشکلات بالینی، این محققین طی آزمایشاتی دریافته اند که سلول های مزانشیمی مشتق از خون قاعدگی انسانی پتانسیل جایگزینی لایه های خوراک دهنده جانوری را دارند و نه تنها بحث های مربوط به آلودگی را حل می کنند بلکه به راحتی نیز در دسترس هستند. سلول های مزانشیمی مشتق از خون قاعدگی فاقد مسایل و محدودیت های اخلاقی و کمبودها هستند و دستیابی به آن ها همانند سلول های بنیادی خون بند ناف، مغز استخوان و جفت آسان است.

خون قاعدگی از بافت رحمی ایجاد می شود. این سلول ها 12 بار در سال از زنانی با قابلیت بارداری در دسترس هستند. این سلول ها به راحتی استخراج می شوند، قابلیت تکثیر طولانی مدت دارند و از نظر بالینی قابل رقابت با سلول های مشتق از سلول های بنیادی جنینی انسانی هستند.

در واقع به نظر می رسد که سلول های مزانشیمی مشتق از خون قاعدگی به عنوان لایه خوراک دهنده بسیار شبیه سایر لایه های خوراک دهنده جانوری هستند که برای کشت و رشد سلول های بنیادی جنینی استفاده می شوند و این لایه ها از نظر بیان فاکتورهای رشد نیز هیچ تفاوتی با هم ندارند.

علاوه براین، این سلول ها قابلیت بازبرنامه ریزی بسیار خوبی برای تبدیل شدن به سلول های بنیادی پرتوان القا شده(iPSCs) نیز دارند و نشان می دهد که از این سلول ها می توان به عنوان مدلی برای بیماری های خاص و در آینده ای نزدیک برای مطالعات بالینی استفاده کرد.

پایان مطلب/