به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، هسته این نانوذرات پدیده ای به نام پلاسما را تداعی می کند. در پلاسما، فلزهای نانوساختار مانند طلا و نقره به وسیله نور تشدید شده و در یک میدان مغناطیسی نزدیک به سطح تجمع پیدا می کنند. در این روش، رنگ های فلورسنس تشدید می شوند و با روشنایی بیش از ده برابر نسبت به حالت طبیعی خود را نشان می دهند. زمانی که پوسته برداشته می شود این شدت از بین رفته و ذرات به صورت مات در می آیند.

با توجه به آن چه گفته شد تجزیه نانوذره های اضافی موجب به حداقل رساندن سمیت می شود و آن ها می توانند به آسانی به وسیله کلیه ها دفع شوند.

برخی از داروها قادرند به تنهایی از غشای سلولی عبور کنند، اما بسیاری از آن ها، به ویژه داروهایDNA و RNA ژنتیک، مولکول های بارداری هستند که بوسیله غشا مهار می شوند. این داروها باید از طریق اندوسیتوز جذب شوند. این فرایند احتیاج به نانوذره های حاملی دارد که این داروها را پشتیبانی کرده و به درون سلول منتقل کند. و آن چه مهم است قابلیت ورودپذیری یک حامل از طریق اندوسیتوز است.

از آن جایی که این نانوذره ها دارای ساختار هسته و پوشش هستند، محققین می توانند پوشش خارجی را متنوع کرده و کارایی آن ها را از نظر هدف قرار دادن تومور و ورودپذیری مقایسه کنند. قابل تعویض بودن عامل سطحی آن ها را  قادر می سازد تا بیماری های مختلف را با استفاده از گیرنده های هدف مختلف، هدف قرار دهند.

بنابراین به نظر می رسد این نانوذره ها ابزاری مفید برای هدف قرار دادن سلول های توموری هستند.

پایان مطلب/